OSL2: Shattered Heart of Mistakes

(13)

Chapter 13.

"Oh, it's about time." My baby said. He walks toward me and kissed my forehead as he wipe the tears falling from my eyes. "I have to go already. Do you want to come with me?" I nod. Yes, baby I want to come with you. Mommy wants to come with you.

"But not now, there's a lot of people waiting for you Mom. Come back to then, they need you." He said. No, I want to go already. I want to be with you, let me be with you anak. Nagpupumiglas ako pero hindi na ako makagalaw pa, iling ako ng iling. Hindi ko kayang panuorin ang anak kong maglakad papalayo saakin.

Look at me, anak. Don't go yet. Nagulat ako ng tumingin pa muli siya saakin at ngumiti. "What's my name, Mom?" Bigla pa akong napaiyak dahil sa kanyang tanong.

"G-george, anak. George Ford Padilla." Finally something came out from my mouth, but then everything in my sight disappeared...I closed my sight as I slowly lose consciousness.

—

Dave's POV

I was on my way home after I stopped by my children's school. I'm starting to remember things already and I'm also starting to act on my own. Hindi ko na alam kung sino pa ang makaka-tulong sakin sa problema ko.

I don't want them to help me because Samantha needs them more than I do. Oo, nakalimot ako pero hindi ko maintindihan sa sarili ko na kahit pa galit ako sakanya dahil sa ginawa niya saakin hindi ko parin maalis sa sarili ko na pigilan siyang mahalin.

Inaamin ko na mahal ko siya, and I'm such a fool to fall in love again. Bakit ngayon pa? Maybe, yung destiny hindi tanggap yung pagmamahalan naming dalawa. Should I let go already? Masasaktan lang kami ng masasaktan.

Gretchen and Kris are both in States already, I also heard may isa pa akong anak doon. That means, tatlo pala ang anak naming dalawa ni Samantha. Naikwento saakin ni Jon na masaya naman kami noon kahit pa marami kaming problema.

Naguguluhan na ako. "Hello?" I said ng may tumawag saakin, si Jon ito. It took him seconds before answering me back. ["D-Dave, si Samantha.."] Napatigil ako sa pagmamaneho sa sinabi ni Jon. Bigla akong kinabahan, I have a bad feeling about this.

"Anong meron?" I composed myself. ["Nabangga si Samantha.."] Nablanko ang utak ko at nagsimula naman akong magmaneho sa sinabing ospital ni Jon. I need to see Samantha.

Nakarating ako sa ospital at patakbong pumunta sa kwarto kung saan naka-assign si Samantha. Nakita ko si Mama na umiiyak, ang asawa ni Jon na may kasamang bata. Meron ding isang babae na may kasamang lalaki at sa tabi nito may mestisong lalaki.

Lahat sila pamilyar sa akin, If I can recall they are Samantha's friends. I forgot their names though, hindi ko na sila pinansin at dumiretso papasok sa kwarto ni Samantha. My body trembles with fear when I saw her lying in that bed.

Umupo ako sa tabi nito. Agad kong hinawakan ang kamay niya, she looks so pale. "N-no..Samantha, I'm sorry..Wake up, p-please." I whispered. I know I look so pathetic right now, galit ako sakanya pero hindi ko ito mapanindigan.

Nananaig parin talaga ang pagmamahal ko sakanya, I can't deny the truth. Mahal ko siya. Napatingin ako sa pumasok sa kwarto, Who is this? Medyo nakita ko sakanya ang mukha ni Samantha, is this her mother?

"Dave, I'm Samantha's mother." She said, napatayo naman ako. I'm in front of her mother. Ngumiti ito saakin at hinawakan ang likod ko. "S-samantha is in comma, Dave." She said. Napailing naman ako at mahinang napatawa, no that's not true. That can't be true.

I was about to speak when the door opened again. Pumasok ang mestisong lalaki at lumapit saakin. "Dave, pwede ba tayong magusap?" I don't know this person pero bigla akong napatango sa kanya.

Sumama ako sa lalaki at napunta kami sa hospital garden, napahawak ako sa aking ulo. I somehow remember something here, naguusap kami ni Samantha. Pero tungkol saan? All I can hear is something about States.

"Dave, ako nga pala si Quen. Pinsan ni Samantha." He introduced himself. Napahawak ako sa noo ko, fck. May naalala nanaman ako pero sobrang blurry. Ang sakit ng ulo ko, pero nilabanan ko ito sa tingin ko may importanteng sasabihin sakin itong si Quen eh.

He sighed. "Well, kakauwi lang namin sa States. Nakita mo yung mag-asawa kanina? That's Kiray and Ej, co-teachers dati ni Samantha sa Ford's University." He said. Oh, that explains why are they there.

"Alam mo Dave noon, Samantha is such a strong girl. She's not fragile at kahit anong sakit pa yan nilalabanan niya, She even made you fall inlove to her before kahit pa halos napakaraming rason para iwan ka na niya." He said. Hindi naman ako nagagalit, and may naalala narin akong ganon nung mga nakaraang araw. I always saw Samantha crying in front of me.

Inakyat ko ang tingin ko sa langit. "Dave, alam kong mali yung ginawa ni Samantha na pagiwan sayo. Pero Dave, may dahilan kasi eh. Parehas kayong naloko, hindi ko lang maintindihan ba't hindi niyo muna hinanap yung dahilan." He said.

He tapped my shoulders. "Galit na galit kami sayo noon, pero awang awa kami ngayon sainyong mag-asawa ngayon. Sana maayos niyo ang mga problema niyo, tandaan mo Dave. Kung gusto mong sumuko, lagi mong isipin kung ano ba ang rason ba't ka nagsimula. You've already come this far, ngayon ka pa ba mag-gigive up?"

Tumayo na siya sa pagkakaupo namin sa bench sa may hospital garden. Pero nanatili parin akong nakaupo. "Mamaya pa ang dating ni Diego, hayaan ko na siyang ipaliwanag sayo kung bakit ba nagawa ni Samantha yun. Sige, balik na ako don."

Diego? Sino si Diego?

~

Edited na ibang chapters sa OSL, isasangayon ko yung book 1 sa pinaggagawa ko sa book 2. Mwehehez, ang gulo ko masyado pasensya na guys. Sa ibang chapters, nagdedelete lang ako ng over exaggerating na mga parts.

and since I'm currently editing/revising osl, mapapatagal ang book 3 nitong story na ito. Yas, may book three po siya pero about naman sa mga anak nila! Next time ko nalang ie-edit book 2.

ask.fm | heyitsmejuliana1