Το γκρι βλαπτει σοβαρα την ψυχικη σας υγεια.

Σημειο Καμπης

Γυρναω στο χαρτι μου,σαν να ναι λεμβος σωτηριας,αν ειναι καπου που θα γυρναω θα ναι παντα εδω,στα γραπτα μου.Μια γλυκια μελαγχολια επικρατει αυτη τη στιγμη.Την αναγνωριζω,την αγκαλιαζω,δεν την φοβαμαι.Εχει προσωπο,εχει μορφη,εχει μυρωδια.Δινομαι στην αισθηση,και δικαια μου δινεται και αυτη.Πρεπει να απομυθοποιησουμε το να ποναμε που και που,δεν υπαρχει πιο ανθρωπινο συναισθημα,δεν ειναι κακο να πονας,μας οδηγει αυτη η αισθηση.Ειναι γλυκος ο πονος μου.Ειναι ο πονος της αλλαγης.Αλλαγης σελιδας.Δεν εχω αγαπησει περισσοτερο,γραμμενα μου,αλλα εχω πει οτι παντα θα κυνηγαω τα αγραφα.Και εδω οτι γραφτηκε,γραφτηκε,τουλαχιστον για τωρα...
Τωρα ολοι οι δρομοι οδηγουν αλλου και γω δεν εχω,παρα να τους ακολουθησω.Ειναι αυτη η φοβια πριν το αλμα,που παντα ενιωθα να με κρατα πιο πισω απο οσο μπορουσα να φτασω.Ειναι αυτος ο χρονος αναμεσα σε χωμα και χωμα,που με βρισκει μετεωρο..Ειναι αυτη η αλλαγη που εχω διαλεξει να φοβαμαι.Που χω διαλεξει να οριζω λαθος, σα λεπιδα που πρεπει να αποφυγω,που με κοβει και με αλλαζει σχημα,τοσο βιαια.
Μια ζωη συνδεω την αγαπη, με την ασφαλεια,με την σταθεροτητα.Οταν ομως η ιδια μου η υπαρξη δεν ειναι δεδομενη καθε ασφαλεια ειναι φαινομενικη.Και αυτη η σκεψη αν και δανεικη,εχω αρχισει να την αισθανομαι πολυ δικια μου.Η αλλαγη μπορει να ναι και βιαιη,ναι.Αλλα δεν ειναι ποτε στιγμιαία,ειναι παντα συνεχης.Αλλαζω συνεχεια,συνεχεια με επαναπροσδιοριζω και συνεχεια καλουμαι να αγαπησω την νεα μου εκδοχη.Και αυτο θα γινεται επ απειρον.Ποια ασφαλεια;Ποια σταθεροτητα;Ουτε εγω δεν μπορω να μου τα δωσω αυτα που ζηταω.Η ζωη ειναι κινηση.Αυτο ειναι που καλουμαστε να κανουμε και απλα αναρωτιεμαι αμα γινεται να αγαπησουμε και τους αλλους,με την ιδια ευελικτη αγαπη που καλουμαστε να αγαπησουμε εμας.Μια αγαπη χωρις δεδομενα και σταθερες,μια αγαπη που ολες οι μεταβλητες αλλαζουν,μια αγαπη οχι για το ανθος αλλα για την ιδια τη διαδικασια της ανθισης.
Οι ανθρωποι ερχονται,
μας συστηνουνται με εναν εαυτο,
μας βγαζουν και μας μια εκδοχη μας και μεις αθελα μας κρεμομαστε απο εκει,απο αυτους,απο εμας..Αλλα μεσα σε χιλιες μερες χιλιους εαυτους αλλαζουμε.Και ξυπνας μια μερα και δεν βλεπεις αυτον που θελεις απεναντι,και απεγνωσμενα ψαχνεις κοινα σημεια να κρατηθεις,στο ατομο που αγαπησες...Δεν θελω να αγαπαω ετσι,θελω να βλεπω την αλλαγη και να την εστερνιζομαι χωρις φοβο,να βουταω στο νεο να ξανασυστηνομαι χωρις να ψαχνω σκιες.Αυτη την αγαπη αξιζουν οι ανθρωποι μου,αυτη θα σου δωσω και εσενα.Ειστε ελευθεροι απο μενα να γινετε οτι θελετε,οποιοι θελετε..
Οσα σχηματα και να αλλαξεις θα σε αγαπαω οχι γιαυτο που ησουν καποτε για μενα αλλα γιαυτο που θα γινεσαι,για εσενα.Αυτην την αγαπη θελω να με μαθω να δινω.
Θα τα ορισω ολα ξανα απο την αρχη και μενα και σενα μαζι
Αυτο ειναι το σημειο καμπης.
Μικρα τελη και αρχες,
αυτο εχουμε να αντιμετωπίσουμε τελικα,
αυτο ειναι η αλλαγη.
Φωτια,σταχτη,φωτια.
Τωρα πρεπει να συγκεντρωθω σε εμενα,ολος ο κοσμος με περιμενει και γω διψαω.Διψαω τοσο πολυ..
να ζησω.