Recht in eigen hand ~moordvrouw

Hoofdstuk 31 ~Menno

Ik heb ervoor gezorgd dat Willem nu bij het aanrecht staat. We hebben haast en nu ik weet dat er mensen gevaar lopen voel ik de spanning oplopen. Ik moet het anders aanpakken met die man. Als ik hem niet letterlijk normaal aan de praat krijg moet ik improviseren. Het is als een schiet incident of een verhoor maar dan zonder het veilige gevoel van overal mensen om mij heen, het gevoel dat we niet precies weten waar we naar zoeken en maar wat doen of juist ons doel heel goed weten en we in de roos proberen te schieten voor het best resultaat. Of het feit dat ik de dingen niet alleen hoef te doen, dat Fenna of Evert naast me staat, dat ik veilig ben. Alhoewel dat zogenaamd 'veilige' gevoel dat ik op het politiebureau had ook wel ver achterin mijn hoofd vervaagd is. Ik vond het nooit erg om dingen alleen te doen, mijn eigen plan te trekken of voor mensen op te komen. Zoals een slachtoffer, een moordenaar of Carla. De laatste keer dat ik mijn eigen plan trok en voor iemand opkwam was voor Carla. Carla, mijn beste chef en beste vriendin. Ik zal alles voor haar doen en dat weet ze. Toen ze gegijzeld werd moest en zou ik ingrijpen. Hetzelfde doen als wat Fenna en Lise altijd doen, zo moeilijk kon het toch niet zijn? Ik had het nooit moeten onderschatten. Ik heb mijzelf en de andere in levensgevaar gebracht, iets dat ik nooit had mogen doen. Ik voel me nog schuldig, iets dat niemand weet. Maar er is nog iets belangrijks dat ze niet weten. Want deze psycholoog weet dat hij zijn angst, pijn, verdriet en schuldgevoelens niet moet wegstoppen zoals Lise of Fenna of zelfs Bram. Nee, deze psycholoog heeft hulp gezocht, iets dat niemand hoeft te weten. Zelfs Carla niet. Ik wil niet zielig overkomen en wil Carla hier niet bij betrekken, dan komt alles weer boven en dat mag niet. Dan geeft dat straks invloed op ons werk, en dat is juist dat gene waar ons team voor leeft en voor door het vuur wil gaan. Dat wil is ze niet misgunnen of vergooien door mijn problemen. Voor mij is problemen oplossen iets dat ik zelf moet doen.

Ook dit probleem moet ik zelf zien op te lossen. Met mijn psychologie studie heb ik meerdere mogelijkheden geleerd voor bepaalde type mensen alleen was deze mogelijkheid daar niet bij inbegrepen. Ik pak de kop van de kraan en houd hem, met de sproeier op naar zijn gezicht, op hem gericht. Hij kijkt me aan met zijn wazige ogen en ik kijk naar zijn dronken lichaamshouding. Ik sta er een beetje ongemakkelijk bij, maar als ik antwoorden wil kan ik maar een ding doen en dat is hem wakker schudden met water. Ik strek mijn armen en druk het handvat in waardoor er een harde straal van koude waterdruppels ontstaat. Willem schrikt en deinst achteruit. Ik begin meteen met vragen stellen maar houd de kop van de kraan nog in mijn rechterhand. Willem wankelt een beetje en door de hoeveelheid water die er op zijn witte T-shirt kwam begint het shirt door te schijnen. Ik probeer er niet te veel op te letten en probeer me te focussen op de belangrijke vragen die ik moet gaan stellen om er misschien achter te komen waar Mirte Hein mee naartoe neemt.

"Denk na! Willem, waar zijn ze?" Uit pure paniek begin ik te schreeuwen. Willem schrikt er niet van, in tegendeel zelfs hij begint met het brabbelen van letters waar mijn hoofd geen woorden van kunnen maken. Hij heeft het over kinderen maar verder zou ik geen idee hebben, echt al sla je me dood. Omdat ik snel antwoorden nodig heb gooi ik uit een reflex de kop van de kraan op het aanrecht en pak zijn bovenarmen. Ik schud hem een beetje door elkaar.

"Willem hoor je me? Dit is belangrijk!" Om hem nog meer wakker te schudden geef ik hem een klap in zijn gezicht. Niet hard, gewoon een zachte tik. Hij kijkt nog steeds wazig om zich heen en ook uit zijn antwoord blijkt dat hij nog een beetje niet bij de mensen is.

"Komt allemaal wel goed met ze." Oke, hij is dus helemaal niet bij de mensen. Hoe ga ik dit in hemelsnaam doen, er is geen beginnen aan bij die man. We gaan over op de medelevende dramatische manier. Ik duw hem op een stoel rechts van mij en ik hurk voor hem neer. Ik leg mijn handen op zijn knieën en kijk hem aan.

"Toen ze nog klein waren Willem, als ze iets hadden uitgespookt hé. Waar gingen ze dan heen? Hadden ze een eigen plek?" Hij kijkt me aan en volgensmij begin ik tot hem door te dringen. Aan zijn gezichtsuitdrukking zie ik dat hij nadenkt. Zou er eindelijk iets zinnigs uit zijn mond komen?

"Muziek maken in een oefenruimte." Nu komen we ergens. Willem begint lachen.

"takkenherrie! Ja. Carst en die meiden met een eh, ja een drumstel en een gitaar." Hij doet alsof hij gitaar speelt. Ik moet nu elk woord dat hij zegt onthouden. Gitaar, drumstel in een oefenruimte. Het zal hier niet ver vandaan zijn. Ik pak met beide handen zijn gezicht en zorg dat hij mij recht aankijkt, maar zijn ogen ontwijken elke vorm van contact. Ik blijf gewoon doorvragen. Nog even en we zijn er, denk ik bij mezelf. Dan is deze zaak afgeront en kan je hier weer weg. Hopelijk hoef ik hier dan nooit meer terug te komen in dit rommelige huishouden.

"En waar is dat? Willem blijf erbij jongen." ik geef hem nog een tik in zijn gezicht. Ik voel dat hij weer aan het afdalen is.

"in 't hok."

"Welk hok?" vraag ik geïnteresseerd. Ik kom steeds dichterbij.

"Ja, in 't schapenhok. Ik had die toch allang weggedaan joh!" Hij begint te huilen, volgens mij dringt alles nu echt tot hem door. Het komt als een klap aan voor hem.

"wat een gedoe." Zegt hij snikkend. Ja zielig maar ik moet echt verder vragen.

"Oefende ze dan in het schapenhok?"

"ja, dat zeg ik toch?" Willem begint te schreeuwen en ik deins achterruit. Ik ga rechtop staan en leun tegen het aanrecht aan.

"Oke, oke." even valt er een korte stilte en ik kijk naar buiten. Dan kijk ik Willem weer aan. Ik loop naar hem toe en pak zijn handen.

"Willem, is het ergens op jouw land?" Even is het weer stil en Willem kijkt weer op. Voor het eerst hebben we weer oogcontact. Hij twijfelt even maar weet het dan zeker.

"Ja." Ik kijk hem aan, en heb een angstige blik in mijn ogen. Ik weet nu hoe laat het is...

/lieve, lieve lezers,

het spijt me echt heel erg dat het zo laat geüpload is. Ik had het zo druk en beloof dat het volgende hoofdstuk snel zal komen. hoop dat jullie het een goed hoofdstuk vinden.

Lieve groetjes Milou.\