DEĞMEZ.

4.BÖLÜM

izel422 adlı kişiye ithafen

~~Barlas'tan~~
Hızlı bir şekilde sınıfa geri döndüm. Kararım kesin bu iş burada bitecek. Sonunda ne olduğu önemli değil. Sevdiğim kızı mutsuz ve yalnız görmek istemiyorum. Belki o hiç bilmeyecek ama onu çok seviyorum. Herşeyden çok. Zaten ondan başka kimim var ki? Her gün başka bir kadın ile gelen bir babam ve yıllar önce vefat etmiş bir annemin mezarı. Belki Sidelya farkında değil ama ben ona muhtacım.. Bu düşünceler ile sınıfa girdim. Bu sefer Sidelya'yı rahatsız etmek yerine onu izleyebileceğim bir yere geçip kafamı sıraya koyup onu izlemeye başladım. Evet belki herkesten uzak duruyor ama herşeyin bir nedeni olmalı. Okula ilk geldiği zamanlar çok iyiymiş herkes ile arkadaşmış herşey bir yıl sonra başlamış. Okula geldiği zaman kimseyle konuşmamış yanına gelenleri terslemiş. En yakın arkadaşları ne olduğunu anlamak için onu takip etmiş ama o günden beri arkadaşlarından haber alınamamış. Herkes Sidelya yüzünden diye bilip ondan kaçmış ve benim tahminimce buda Sidelya'nın işine gelmiş. Ama neden böyle birşey oldu ki? Onu herkesten uzaklaştıracak ne oldu? Yada en yakın arkadaşlarının başına ne geldi? Olaylar aklımı iyice kurcalarken bakışlarımı tekrardan Sidelya'ya çevirdim. O kadar güzel ki.. Bazen durup ne yazacağını düşünüyor ve dudaklarını ısırıyor. Pembe öpülesi dudakları.. Bakışlarında nefret olsada hüznünü saklayamıyor. Çıkış zilinin çalması ile sınıftakiler birer birer çıkmaya başladı. Sidelya'nın az arkasında onu takip ederek çıktım. Biraz sonra ana yoldan ayrılıp ara sokağa girdi. İyide buralar hiç tekin yerler değil. Burada ne işi var ki bu kızın? Ben düşünceler içerisindeyken Sidelya'nın durup yavaşça bana doğru dönmesi ile nereye gireceğimi şaşırdım. Çöp Konteynerının arkasına saklandım. Umarım beni görmemiştir. Arkasına dönerken gözlerinde endişe vardı. Iyide neden korktu ki? Kafamı kaldırıp baktığım zaman Sidelya ortalıklarda yoktu. Lanet olsun kızı kaçırdım. Çaresizce ne yapacağımı düşünerek kalkmıştım ki bedenimin duvara yaslanması ile birden kaldım. Kafamı kaldırdığım zaman nefret saçan gözlerle bana baktığını gördüm. "Buradan git" İlk defa sesini duyuyordum ve şaşırmış bir şekilde kaldım. Kadifemsi bir sesi vardı. Ne kadar sinirli olsada sesi çok sevimliydi. "Buradan. Hemen. Defol." Bastıra bastıra söylediği sözler üzerine beni ittirmesi ve koşarak uzaklaşması üzerine arkasından baka kaldım. Tanrım bu olanlarda neydi?

Kısa bir bölüm ama geçiş bölümü olarak kabul edin olur mu?