LONG - SHORT STORIES

SA PAGSAPIT NG HULING TAKIPSILIM

(PLAY MALAY MO TAYO BY TJ MONTERDE WHILE READING THIS STORY)

"Emilia..."

"Ahh!!" Kaagad akong naalimpungatan nang makita ko si Emilia. Panaginip lang pala. Halos kapos hininga akong napabangon sa aking kinahihigaan. Walong araw na ang nakalilipas hindi ko pa rin natatagpuan si Emilia. Isang araw nagising na lamang ako sa isang tahanan dito sa Batangas. Dito ko nakilala si Don Alberto, ang taong nagbigay sa akin nang huling kahilingan na makita si Emilia.

"Binata,tila yata'y ikaw ay lubos na nagdadalamhati sa iyong sinisinta. Gusto mo pa ba siyang makasama?"

"Gustuhin ko man pong hilingin na sana'y magkasama pa rin kami ngayon pero hindi na rin maaari sapagkat wala na ang aking binibini, ginoo."

Kaagad na iniabot sa akin ng matandang lalaki ang isang talaarawan."Bibigyan kitang muli nang pagkakataon makita ang iyong sinisinta. Punan mo lamang ito ng iyong nadarama sa binibini at bibigyan ka nito ng apat na kahilingan. Subalit sa bawat kahilingan ay may kapinsalaan. Handa ka bang harapin ang bawat kapinsalaan sa bawat kahilingan?"

"Kung ito lamang ang tanging paraan upang makita kong muli si Binibining Emilia handa akong isugal ang aking buhay makasama lamang siya Ginoo."

All of my wishes came through one by one. I traveled in different timelines and was able to see Emilia in every timeline. And in all of that timeline I can't hold Emilia's hand. The tragedy we suffered in the past keeps repeating in those timelines.

Ever since I traveled through different timelines Don Alberto was always by my side. He never leaves me until the end of my life in every timeline. I died four times and here I am, still finding Emilia for the last time. Don Alberto gave me a hundred days to change our fate.

"Magbihis ka, may pupuntahan tayo." Bungad sa akin ni Don Alberto. Ibinigay niya sa akin ang isang uniporme na pang eskuwela. I think this uniform is for a high school student.

"Saan po tayo tutungo?" Hindi ako nakatanggap ng anumang tugon mula sa kanya. Tinalikuran niya lamang ako at kaagad nagtungo sa sala. Kaagad ko namang sinunod ang kanyang bilin.Hindi ko na alam ang sunod na nangyari, nakita ko na lamang ang aking sarili sa harapan ng isang silid sa isang paaralan dito sa Batangas matapos kong lumabas sa aking silid.

"Ano pong ginagawa natin dito?"

"Malalaman mo na lamang kapag nakapasok ka na sa silid na ito. Magpapanggap ka bilang isa sa mga estudyante ng eskuwelahang ito. Ikaw ngayon si Lucas Kevin Salvador. Isang mag - aaral sa eskuwelahang ito, isa siyang sikat sa paaralang ito."

"Ngunit ginoo, nasaan ang tunay na Lucas?"

"Sabihin na nating natutulog lamang siya d'yan sa kailaliman ng iyong kalooban Lucario. Ang iyong nakikita ay s'ya niya ring nakikita. Si Lucas at ikaw ay iisa lamang. Gamitin mo itong pagkakataong ito upang mahanap si Emilia at mabago ang nakatakdang mangyari Lucario."

"Pero Don 一" Hindi ko na siya nasilayan nang lingunin ko ang kanyang direksyon.

Bahala na, I can manage to speak English and understand them because of my past lives in different generations.

As I put my foot in the room a strange feeling came to me. I can't barely explain what it is but it feels familiar. "Magkita tayong muli kung saan nagtatagpo ang kalangitan at ang dalampasigan, aking Emilia." I said before I proceeded to my desk. I can barely remember some of Lucas' memories. I only remember their names, my personal information as Lucas Kevin Salvador and so on. I don't remember any memory of his friends and parents, I only remember Lucas Kevin Salvador.