Keyifli okumalar ❤
🐺🐺🐺
**************************
7.BÖLÜM "BENİM EVİM"
Hayat hiçbir zaman kolay değildi. Özellikle de benim hayatım.
Öyle çok fazla bir şey yaşamadım, ailemi kaybettim mesela.
Ölüm her canlının kaderiydi ha bugün ya seneye.
Hiçbir şey değişmiyordu, zamanı dışında. Geriye kalan her şey aynıydı.
Ne kadar geç olursa olsun ölüm her daim hazırlıksız yakalar insanı.
Hayır hayır.
Ölen kişiyi değil ardında bıraktığı kişiyi hazırlıksız yakalar aniden.
Ya da yakar mı demeliyim.
Benim en büyük hatam ise onlar ile yeterince vakit geçirmemiş olmamdı.
Ergendim.
Onlardan, herkesten uzak kalmak istiyordum.
Ancak hiç hesap edemeyeceğim bir şey oldu.
O yanımda istemediğim annem, babam beni sonsuza dek yalnız bırakmışlardı.
Şimdi olduğu gibi.
Benim aptallığım yüzünden yanımda değillerdi.
Yalnızdım.
Onlara en muhtaç olduğum anda onlar benim yüzümden yoklar.
En büyük pişmanlığım buydu.
Doyamamıştım ki ben onlara.
Babamın simsiyah saçlarını okşamaya.
Annemin sesinden şarkı dinlemeye.
Babam ile araba yıkamaya.
Annem ile yemek yapmaya.
Ben doyamadım.
Onlara...
Gözlerim yavaşça açıldığında bulanık olan etraf gözlerimi kırpıştırdıkça düzeldi.
Bir rüya görmüştüm.
Annem ve babam vardı.
Annem elimi okşarken babam o aşık olduğu beyaz tellerimi okşuyordu.
Nefret ettiğim beyaz teller.
Ne oldu ne bitti tam hatırlamıyorum ancak uyanmadan önce kulağımda şöyle bir cümle yankılanıyordu.
"Ona güven."
Kime?
Niçin?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
BEYAZ GELİNİM (Mühür serisi 5)
Hombres LoboPencerenin önünde öylece oturup karanlığın tıpkı bir örtü gibi her yeri örtmesini izliyordum. Sakin bir nefes daha içime çektiğim de burnumdan ciğerlerime inen kahve kokusu ile kupayı kaldırıp dudaklarıma yasladım. Arkamdan gelen ses ile çöktüğüm...
