Peng mëkati

6

Vështrova shtëpinë përballë me një mall që më digjte kraharorin. Më gufonte shpirti nga gëzimi kur e shihja ashtu; të njëjtë si dikur, të pandryshuar, të paprekur, me po ato kujtime që s'do zbeheshin kurrë, por përkundrazi, do bëheshin akoma dhe më të forta çdo herë që i do kaloja ndër mend.

U afrova te dera ngadalë dhe ula dorezën, pastaj kuptova se sa budallaqe isha treguar duke menduar se mund të hapja një derë pa patur çelës.

Në ato momente një mendim i bukur më erdhi në mendje.
Shkova rrotull shtëpisë derisa gjeta dritaren e madhe të dhomës së ndenjies, dhe me një shufër hekuri që e gjeta aty rrotull, pa më interesuar fare se nja dy-tre veta po kalonin aty-pari dhe po i hapnin sytë si topa ping-pongu, i rashë xhamit plot forcë.
E dashuroja atë zhurmë të tillë tek ciflat binin një nga një në tokë. Kaq e adhurueshme.

Plot delikatesë, kalova ne dritaren e thyer dhe u hodha pupthi mbi dysheme.
Hodha vështrimin përreth. Edhe fryma më dridhej tek e nxirrja jashtë trupit. Isha duke ndier sërish ato që kisha ndier dikur. S'mund të gjeja një moment tjetër më shpresëdhënës se ky, më të ngrohtë, por njëkohësisht edhe më melankolik.

Një shtresë e trashë pluhuri kishte mbuluar çdo gjë që syri më kapte. Çdo gjë ishte aq e qetë, aq pajetë, a thua se atje kurrë s'kishin jetuar njerëz.
Por dikur kisha qenë unë. Dikur kishte qenë edhe im atë, edhe ime më. Dikur kishim qenë të lumtur.
Sa kujtime... Sa kujtime të vyera që kisha prej asaj shtëpie...

***

-O baaabiii! - tha duke e zgjatur tmerrësisht shumë a-në. Vetullngrysur dhe krahëkryqëzuar, ajo shfrynte prej inatit që ndiente. - Po ti bën shumë me hile! Nga shkoi ajo letra tjetër? Ti kishe katër në dorë!

I ati qeshte tek shihte tiparet e saj të shpërfytyruara prej inatit. Ç'fëmijë nevrik që ishte. S'pranonte kurrsesi të humbte, dhe, kur kjo gjë ndodhte papandehur, do gjente një mijë justifikime për t'ia hedhur fajin tjetrit.

-Ja ku është. Nuk kam bërë me hile.

Edhe pasi e pa letrën, sytë e saj vazhdonin të qëndronin të ngrysur. Tashmë ishte e inatosur me veten e vet.

-Robert, - ndërhyri e ëma për diçka jashtë teme, - porosia e bredhit paska ardhur. Do shkosh ta marrësh?

Fabiola u hodh përpjetë prej gëzimit. Mezi e kishte pritur këtë moment: të merrej bredhi, të zbukurohej, e pastaj të vinte babagjyshi e të linte atje poshtë dhuratat. Ç'kënaqësi fëmijërore!

-Në rregull. Nisem tani.

Dhe s'ishte çudi që vajza iu qep pas si ndonjë rrodhe, me qëllimin e vetëm që t'ia mbushte mendjen të atit ta merrte pas vetes.
Përfundimi dihej: që të mos e shndërronte atë fytyrë lutëse në një fytyrë inatçore, i ati pranoi menjëherë.

-Je babi më i mirë në botë! Të dua shumë shumë shuuuumë!

-Interesaxhie e vogël, - i tha duke e marrë në krahë për t'i lënë më pas një puthje plot dashuri në faqe. Vetëm tek ai fëmijë mund të hasej me shndërrime ndjenjash brenda një minute. S'thoshte dot që ishte e trishtuar, se në momentin tjetër e shihte të qeshur sikur asgjë të mos kishte ndodhur.

Rrugës për te posta, të dy këndonin këngën e Vitit të Ri me zë të lartë. S'mund të thoshe se po dilte një tingull i bukur, por definitivisht do ishte këndshëm të shihje diçka të tillë.

-Plot dhurata përsëri,
do më sjellë mua,
babagjyshi i Vitit Të Ri,
oh sa fort të dua!

Vajza trokiste duart gëzueshëm. Qeshte. Sytë i shndrisnin. Ishte thjesht e lumtur.

Teksa i ati ishte duke kontrolluar për ndonjë vend të përshtatshëm që të parkonte makinën, Fabiola fliste e vetëm fliste.

-O babi, unë do ta rrah babagjyshin kur ta shoh.

Shtrëngonte ato duar të vogla e kushedi se ç'mendonte në atë mendjen e saj djallëzore.

-Ouu, po pse kështu moj Fab? Ç'të paska bërë babagjysh i gjorë?

-Do të ta them kur të marrësh bredhin. Është histori shuuumë e gjatë. Ik babi, ik merre bredhin. Kushedi sa gjigand do jetë!

Ajo ëndërronte e fantazonte mijëra ngjarje që në fakt asnjëherë s'do të ndodhnin, asnjëherë s'do realizoheshin. Ishin ngjarje të destinuara për t'u mbyllur në një sirtar, për të mos e parë kurrë dritën e diellit.

Po ndiqte me sy të atin ndërkohë që nga larg syri i kapi një të ndriçuar të dobët, pothuajse të bërë njësh me stuhinë e dëborës.
Ia mbajti sytë ngulur. Mos ndoshta babagjyshi bashkë me slitën e tij kishte vendosur ta vizitonte vendin para festave?

S'vonoi shumë derisa, e zhgënjyer, kuptoi se nuk kishte të bënte me babagjyshin, por me një tren të madh që lëvizte me një shpejtësi të jashtëzakonshme.

Ktheu shikimin nga i ati, që luftonte me stuhinë e dëborës e cila s'e lejonte as të dëgjonte e as të shihte.
Sytë i lëvizën sërish. Treni. I ati. Treni. I ati që po ecte në shinat e trenit të mbushura me dëborë e që pothuajse s'dalloheshin.

Duke ndier frikë për fatin e tij, hapi derën e makinës për t'i shkuar pranë.

-Babi! Treni po vjen! Babi!!

S'dëgjonte. Ajo stuhi e mallkuar bore donte ta ndante një vajzë nga i ati.
Me aq fuqi sa kishte, filloi të vraponte kundër erës, kundër borës që trupit të saj të vogël i arrinte më lart se gjunjtë.

Shikoi për herë të fundit babanë e kur deshi të bërtiste përsëri, fjalët i ngelën në fyt e zëri iu shua. Veshët pothuajse iu shurdhuan nga një përplasje e fortë dhe e tmerrshme.
Një trup u hodh si leckë disa metra tutje në dëborën...e kuqe.
Ç'ishte ajo ngjyrë që bënte kontrast? Ç'ishte ai pellg i flaktë që përhapej gjithnjë e më tepër?

-Babi?

Ngriu. Bora po ia vishte sytë, po e lëndonte, por ajo vazhdonte të shihte një trup të zi të ngrirë të mbështjellë nga një rreth gjaku.
Era ia merrte flokët tutje. Ia shkundte trupin, ia shkundte edhe qenien.

-Babi?...

Por tashmë e ndjeu se nuk do merrte një përgjigje. Kurrë më.
E sfilitur shpirtërisht, e la tokën ta tërhiqte poshtë e të bëhej njësh me borën që i kishte marrë shpirtin dikujt, ndërsa të sajin do ta torturonte përjetësisht.