Bu bölümde 10 yıl içinde Lily Evens'in nasıl acılar çektuğini göreceksiniz iyi okumalar:)
Şuan dersteyim ve çoook sıkıldım o yüzden yb atıyom. Ayrıca moralim çok bozuk ağlıycam T-T
Flashback time
Bodrum katı çok soğuktu 6 yaşındaydım ve böyle bir soğuk benimnbedenim için dayanılmazdı. Bedenim buz kesmişdi. Arada doktorlar gelib bana bazı sıvılar vuruyorlardılar. Bazıları o kadar acıtıyorduki kelimenin tam anlamıyla ölücektim. Acıdan bağıracağım zaman doktorlar ağzımı kapatır ve bağırmama engel oluyorlardı.
Bir gün doktorlardan biri içinde sıyah sıvı olan şırıngayla içeri girdi. Acıtacağını anlamışdım ki "yapmayın yalvarırım" diye yalvardım ama o "kes sesini velet" diye bağırmış ve şırıngayı koluma vurmuşdu. Kafamda çok büyük bir acı vardı. Dayanamıyordum... Bağirıcaktım ama yine engel oldular. Acı her geçen saniye çoğalıyordu. Artık acı gözlerime geldiğinde gözlerimi oyucak gibi oldum. Hırçınlaşmışdım. Hayvan seslerine benzer sesler çıkıyordu. Elimi kafama götürüb vurmaya başladım. Ağrıdan yanısıra doktorunda ben bağırmıyım diye elini ağzıma tutmuş olması ayrı bir sinirimi bozuyordu.
...
Kafamdakı ağrı yavaş-yavaş geçtiğinde kafamda bir şey hissetdim. "Eveet deney başarılı boynuzların çıkmış" dedi doktor . Hah? Boynuz mu? Ne? Elimi kafama götürdüğümde boynuz olduğunu hiss etdim. Ama hala acıdığı için elimi hemen çektim. Doktor çoktan gitmişdi bense yere yığılıb ağrıdan ağlıyordum.
2 gün sonra
Artık bir insan olmaktan çıkmışdım. Tamamile başka bir yaratığa dönüşmüşdüm ama hâlâ nasıl yaşıyordum bilmiyordum. Yine bu sefer başka bir doktor içeri geldi. Artık konuşamıyordum o yüzden bir şey demedim. Sadece gözümü yere dikib duruyordum. "Bir şey demeyecek misin?" diye sordu doktor. İfadesiz bakışlarım ona yöneldi. Bu hemde korku verici sanki onu şuan parçalaya biliceğim gibi bir bakışdı. Ölümcüldü bu bakışlar. Korkduğunu göre biliyordum. Küçücük bir çocuktan korkuyordu şaka gibi (lan ben bile hayaletdim kendi karakterimin bakışlarında korktum lan ehehe neyse dönelim).
Sıvıyı koluma vurarken acıdan gözlerim çıkıyordu sanki. Gözlerimde yaşlar akıyordu istemsizce. Ama susuyordum. Bağıracak sesim kalmamışdı çünki. Arkadan bir şeyler büyüyordu bunu hiss edebiliyordum. "Kanatlar büyüyor" dedi ama yolunda gitmeyen bir şey vardı gözlerim. Kırmızılaşıyordu. Sinirlendiğim içinmiydi yoksa başka bir şey bilmiyordum.
İçeri başka bir doktor girdiyinde ilk doktor dedi " deney 1006-nın (aklıma başka bir şey gelmedi poppy playtime'daki deney 1006 geldi aklıma o yüzden yazdım) sıvısında bir problem vardı göerinin rengi değişdi. "Gerizekalılar bir şeyi doğru dürüst yapmıyorlar" dedi 2-ci doktor ve çıktılar. Bir süre sonra yeniden 2-ci doktor geldi. "Gözlerin düzelmiş" dedi sonra "al yemek getirdim ye" dedi ve yemeği bırakıb gitdi. Yüzümü diğer yöne çevirdim yemedim...istemedim..
2 yıl sonra
Doktorlardan 1-i elinde bir kabda pembe sıvıyle geldi. "Deneyimi bitiremedim burda yapıcağım" dedi. Ama merdivenlerden düşüb elindeki sıvıyı gözüme döktü sıvıysa gözümü yandırdı. Bu sefer sesim kopana kadar bağırdım. Bir süre sonra birinin koşarak bodrum kapısını açdı. Aynı 16 (şimdi 18) yaşında olan çocuktu. Beni görünce hemen yanıma koşdu. Beni boynuzlu, kanadlı, yüzümdeki yarayla gördüğünde bağırdı "SİZE BU ÇOCUĞU GERİ GÖNDERİN DEMEDİMMİ YOKSA BEN Mİ YANLIŞ HATIRLIYORUM?"
Beni kucağına alıb bodrumdan çıkardı. Odasına götürüb yarama bir sıvı vurdu. Yara siyah rengi aldı. "Özür dilerim başka bir şey gelmiyor elimden" dedi.
Bir gözümle görüyordum onu diğeri kör olmuşdu. "Senin annenle baban nerde?" diye sorduğunda kekeleye-kekeleye konuşdum. "Ö-öldül-ler" dedim. "Hmm belki benimle yaşaya bilirsin ne dersin? Çok tatlı şeysin sen." dedi. Aslında korktum çünki beni bir deney gibi kullana bilirdi. Bunu hiss etmiş olmalı ki dedi "merak etme seni bir deney olarak kullanmayacağım" dediğinde güldüm. "T-teş-şek-kürl-ler" dedim zar zor ve gülümsedim.
İvit merhaba nabersiniz?
Bana şans dilermisiniz sınava giricem kolej sınavı zor oluyor ağlıyıcamğ T-T neyse çok boş yapmadan gidiyorum bb💗
