Vanilya Kokusu (Tamamlandı)

10- Sen Hep Hoş Geldin

Hayatı ne amaç ile yaşarsan, hayatın öyle devam eder. Bir de hayatı amaçsız yaşayanlar vardır ki, gözleri daima başkalarının hayatlarının üzerinde olanlar.

...

Evin, boş bakışlarla karşısında duran, akli dengesini kaybetmiş kadına bakıyordu. Konuşmuyor, tepki vermiyordu, çünkü anlamayacağına adı kadar emindi.

Gül, bir kez daha konuşmaya başladı, namlunun ucu Evin'in kalbini nişan almışken.

- Ben istedim onu.. Benim olacaktı.. Ama o gece o değil de, abisi buldu beni.. Her şey yolundayken, planım tıkır tıkır işliyorken, her şey alt üst oldu. Beni o bulsaydı, şimdi her şey çok farklı olacaktı.

Evin, hiç bir şey anlamazken, istemsizce döküldü dudaklarından sorusu.

- Kim?

Gül, daha çok sinirlenmişti ve bir adım daha attı bu sinirle Evin'in üzerine. Nefretini kusarcasına bir bir sıraladı zehir zemberek sözlerini.

- Mirza.. Benim olacaktı Mirza.. O gece beni Yunus değil de, Mirza bulsaydı onun karısı olacaktım.

Evin, duydukları ile başının döndüğünü, nefesinin kesildiğini hissetti.

Hele ki, gözlerini kapatıp açtıktan sonra gördüğü manzara, neredeyse can vermesine sebep olacaktı.

Gül, sözlerini bitirdiği gibi ensesine yediği darbe ile yere yığıldı. Yunus, anında şok içinde olan Evin'i kolları arasına aldı.

Evin, gerçekten korkmuş aynı zamanda duyduklarının ağırlığı altında eziliyordu. Bunun farkında olan Yunus ise, Evin'i sakinleştirmek adına telkinler de bulunuyordu.

- Tamam güzelim geçti.. Hak ettiği yere gidecek.. Bir daha bize yaklaşamayacak.. Sakin ol.. Şimdi Mirza gelecek ve onu senden başka kimse sakinleştiremez.. O yüzden senden rica ediyorum, sakinliğini koru ve Mirza'nın durulmasına yardımcı ol..

Yunus, sözlerini bitirdiği gibi Mirza ve peşinde bütün aile fertleri çatıdaki avluya düştüler. Mirza, Evin'i abisinin kollarında görünce derin bir nefes aldı. Çok şükür ki, abisi yetişmişti.

1 saat önce;

- Güll.. Yapma abi kurbanın olam yapma.. Gül yaptırdı. Yunus beyimin boşandığı karısı Gül.. Hatta şuan sizin çatıdaki avluda Evin'i vurmak için an kolluyordur.

Mirza, duyduklarının siniri ile büyük bir öfke patlaması yaşıyordu ki, bunu adamın diğer dizine de sıkarak göstermişti.

Hemen eline telefonu aldı, en son görüşmelerinde Yunus abisi vardı, arama tuşuna bastığı gibi açılması için saniyeleri sayıyordu.

- Hadi abii.. Aç şunu.. Açç..

Yunus, telefonu her zaman ki gibi gülerek ve dalga barındıran sesi ile açtı. Fakat Mirza'nın korku dolu sesi Yunus'un sözlerini yarım bırakmıştı.

- Bebeğim.. Yan..

Mirza, öfke ile kükremişti;

- Abii.. Abiii neredesin? Konağa yakın mısın?

Yunus, kardeşinin kükreyişinin hayra alamet olmadığını anlamış ve sormuştu;

- Oğlum ne oluyor lan?

Mirza, aynı öfke ve kükreme ile cevapladı abisini;

- Abi sorgulamayı kes.. Neredesin? Konağa yakın mısın?

Yunus, sorgulamayı bırakıp cevapladı kardeşini;

- Evet şimdi gireceğim.

Mirza, öfkesini telaşına bırakırken konuştu;