Yine kimya dersindeyiz yine senin yanındayım, bu sefer ne konuşuyorum ne de sana bakıyorum.
Fark ettin mi Seung?
Sana bakmadığımı, sana kırgın olduğumu.. Fark ettin mi?
Fark ettiğini düşünüyorum umarım öyledir..
...
Aklımdaki dolan düşünceler ile uyuya kaldığımı omzuma değen el ile fark ettim.
Normalde kimse beni uyandırmazdı, kimse beni görmezdi, umursamazdı, kimsenin farkına varmadığı biriydim ben.
O zaman bu omzumdaki el kimin?
Kafamı hafifçe aralayıp beni kimin uyandırdığına bakmaya çalışıyordum ki ben kafamı kaldırmaya çalışırken, yumuşak ve aynı zamanda da endişeli bir sesin "Hey, iyi misin? 3 derstir uyuyorsun.." dediği kelimeler kulağımda yankılandı.
Bu onun sesiydi.
Kafamı hemen aceleyle kaldırdım, göz göze geldik..
Gözlerimin içine o kadar derin ve endişeli bir şekilde bakıyordun ki, kendimi değerli hissetmemi sağlıyordun seung..
Yapma...
Hak etmediğim şeylerdi bunlar, küçüklüğümden beri ilgisiz büyümüştüm.
Ben bunları hak etmiyordum..
"İyi misin?"
Ne?
Beynime reset atılmışta tüm herşeyi bir çırpıda unutmuş gibiydim, kafamı iki yana sallayıp "Evet.. iyiyim.." diyebildim sadece.
Aramızdaki konuşmalar hep kısaydı;
-Anladın mı?
Evet/Hayır-
Hiçbir zaman uzun bir konuşmamız olmamıştı.
Çok isterdim uzun uzun konuşup birbirimizi dinlememizi...
"Ah.. ben.. sen.. yani şey..."
Gerçekten çok güzelsin Seung... Bu canımı acıtıyor.
Sana bakınca sadece benim ol, sadece benimle konuş istiyorum.
Çok mu bencilim Seung?
"Sen bayadır uyduğun için endişelendim ve ıhm.. öğle yemeği vakti geldi sabahtan beri ne su içtiğini ne de bir şey yediğini gördüm bu yüzden... Birlikte yemek ister misin?"
Elindeki yemek kutusunu bana göstermişti. 2 tane almıştı. Bana da mı almış?
Bunu dediğinde ki sevincimi nasıl açıklayacağımı bile bilmiyorum...
Normalde kenarda bir yerde tek başıma evden getirdiğim sandviçlerimden kemirirdim ya da okulda yemeyip evde yerdim.
"Benimle birlikte yemekten rahatsız olmaz mısın? Sonuçta hayaletler yemek yiyemez değil mi?"
Sevinmeme rağmen birazda olsa kırıldığımı fark etmesini istiyorum...
"Şu hayalet konusu... Özür dilerim herkes diyordu bu yüzden önemsemediğini, lakabın olduğunu düşünmüştüm..."
"Sen herkes değilsin."
Siktir!
"Ne?"
Ne yaptım ben? Bunu söylememeliydim! Salak ben!
"Ben seninle arkadaş olmayı istiyordum.. O zaman bir ihtimal yakınlaşırız diye düşünmüştüm.."
"Ahhaha, anladımm. Bende başka bir sorun var sanmıştım."
Sorun?
"Sorun değil, arkadaş olabiliriz." Uzattığı eline baktım. "Olabiliriz, değil mi?"
Evet mi demeliyim?
ya da...
hayır mı demeliyim?
✿ ✿ ✿
Batırıyorum iyice...
