Stay with me

Κεφάλαιο 1 ( Ο καθηγητής μου)

Chen's pov:

2 χρόνια μετά.....

Παρίσι 28/06/21....

Ξύπνησα από τον ήχο που έκανε το σπαστικό ξυπνητήρι του Songan. Σήμερα έχει διάλεξή στο μουσείο του Λούβρου. Πρέπει να είναι εκεί νωρίς και μαζί του θα είμαι και εγώ. Το ξέρω πως είναι σημαντικό για αυτόν να είμαι εκεί και ας μην το λέει.

Το τελευταίο διάστημα είναι χαμένος στης σκέψεις του και όλο ξυπνάει μέσα στα άγρια χαράματα, μούσκεμα ιδρώτα και μέσα στο άγχος. Είναι λογικό, έχει αλλάξει όλη μας η ζωή, ζούμε στην άλλη άκρη του κόσμου πλέον μακριά από το "σπίτι" μας. Έχουμε βγει έξω από τη ζώνη ασφαλείας μας και οι δύο, αλλά ένα παραπάνω για τον μικρό.

Όταν ήρθε η πρόσκληση πριν από 2 χρόνια στο σπίτι μας ήταν κάτι εξωπραγματικό για τον ίδιο αλλά και για μένα. Δεν μπορούσε να πιστέψει πως του δινόταν μια τέτοια ευκαιρία, και εγώ δεν μπορούσα να φανταστώ πως θα ήταν μακριά μου, στην άλλη άκρη του κόσμου. Στην αρχή είπαμε να δούμε όμως πως θα πάει το μεταξύ μας από απόσταση. Και δεν πήγε καθόλου, μέσα σε 1,5 μήνα είχα εγκατασταθεί μαζί του στο Παρίσι. Πήγα αμέσως στον διοικητή μου και παραιτήθηκα, με τα χίλια ζόρια με άφησε να φύγω και αυτό με άδεια μέχρι να θελήσω να επιστρέψω ξανά στο σώμα.Το σπίτι μου το άδειασα και το έδωσα για ενοικίαση σε ένα φοιτητή με συμβόλαιο 2 χρόνων για να δούμε πως θα πάει η συναλλαγή και αν τηρεί τον νόμο, και κάπως έτσι, μέσα σε 1,5 μήνα είχα καταφέρει να πάω στο Παρίσι και να ξεκινήσουμε αυτή τη περιπέτεια μαζί.

Η καλή μου φίλη Jinhan και οι οικογένεια της είναι καλά και αγαπημένοι. Μας περνούν συχνά με βιντεοκλήση για να μας δουν. Και μην ξεχνάμε τα πήγενε έλα μας στην πατρίδα. Πάντα είμαστε μαζί, και στηρίζουμε ο ένας τον άλλο. Όλοι είμαστε δεμένοι μεταξύ μας. Το πιο όμορφο συναίσθημα είναι να ξέρεις πως υπάρχουν κάπου εκεί έξω άνθρωποι που θα σε στηρίζουν και θα σε αγαπούν άνευ όρων.

Εγώ εδώ δεν δουλεύω, δεν χρειάζεται άλλωστε. Έτσι ασχολούμαι με το σπίτι και με τον μικρό μου, όλο αυτό για μένα είναι σαν μήνας του μέλιτος άλλο που διαδραματίζεται για δύο χρόνια στη σειρά. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να ξυπνάω το πρωί δίπλα του και να έχω όλο τον χρόνο στη διάθεσή μου να τον χαζεύω όπως κοιμάται, με το γλυκό προσωπάκι του, τα φουσκωτά χειλάκια του, και ροζ μαγουλάκια του. Είναι ένας γλύκας, ένα μικρό γλυκό αρκουδάκι που αν και τα χρόνια περνάνε είναι σαν να μην τον αγγίζουν καν, περνάνε και ούτε γεια δεν λένε.