Evden dışarıya çıktığınızda vücudunu panik sardı. Sonunu göremediğin bir ormanın ortasında bir villadaydınız.
Itachi:Sorun ne miniğim?
Yuki:H-Ha? Bir sey yok.
Ormanın içinde yürüyordunuz. Etrafta ne bir insan vardı ve de ormanın sonu görüyordun. Itachi durdu ve üzüntü ile sana baktı.
Itachi:Ortam değişikliğinin senin için daha iyi olacağını düşünmüştüm ama sen daha da gerildin.
Yuki:G-Gergin falan değilim.
Itachi sana yaklaştı ve seni ağaçla arasına aldı.
Itachi:Demek gergin değilsin?
Elini bıraktı ve yanağını okşadı.
Itachi:Oldukça terlemişsin, hem de hava kapalıyken. Titriyorsun, ve kacmak için bir boşluk arıyorsun...değil mi?
Yutkundun ve başını eğdin. Çenenden tutup tekrar kendisine bakmanı sağladı.
Itachi:Bu orman bana ait miniğim. Kilometrelerce büyüklükte bir yer ve kimse yok. Yani istediğin kadar bağır ve koş, asla kimse gelmeyecek.
Itachi hizzana eğildi ve yanağından öptü.
Itachi:İnan bana, zamanla benim kötü biri olmadığımı ve benden kaçman gerekmediğini anlayacaksın.
Geri çekildi, titreyen bacakların seni daha fazla taşıyamadı ve yere diz çöktün.
Yuki:G-Gitmek istiyorum...
Sen ağlarken Itachi de yanına oturdu ve seni kucağına alıp yan yatırdı. Sana sarıldı ve saçlarını okşadı.
Itachi:Hızlıca sev beni miniğim, ağlamalarına daha ne kadar dayanabilirim bilmiyorum.
