The Dollhouse

Κεφάλαιο 30ο

Δεν ξέρω γιατί αλλά ήταν εντυπωσιακά δύσκολο να κρατήσω την προσοχή μου πάνω στον ψεύτικο Chris από τη στιγμή που άρχισαν να παίζουν οι παιδικές σειρές. Φοβάμαι πως αυτή η βλακεία αρχίζει να εξελίσσεται σε ανεξέλεγκτη αδυναμία που δημιούργησε επίτηδες ο Τύραννος. Πιο πολύ θυμώνω με τον εαυτό μου, όμως, που συνεχίζει να πέφτει κατακόρυφα στις παγίδες αυτού του τέρατος... Του τέρατος που τόλμησε να με αφήσει εδώ ήδη 2 ώρες τώρα με έναν άγνωστο άνδρα, ο οποίος με παρατηρεί από την ώρα που ξεκίνησα να βλέπω τηλεόραση. Σημείωση: την τηλεόραση που αυτός άνοιξε.

 Η σκέψη μου άρχισε ξανά να λειτουργεί όταν άρχισαν επιτέλους μετά από ώρα οι διαφημίσεις. Ο Chris έβγαλε το κινητό από τη τσέπη του και το κοίταξε δήθεν προβληματισμένος. Πόσο θα ήθελα να είχα αυτό το κινητό τώρα...

Όχι, δεν πρέπει να βάζω χαζούς στόχους. Νούμερο 1 προτεραιότητα έχει να ξεσκεπάσω το μυστικό του άγνωστου άνδρα και, Νούμερο 2, να μάθω ποιο είναι το τελευταίο μου τεστ, όπως και τι ακολουθεί μετά το τεστ. 

Τον κοιτάζω επίμονα από πάνω μέχρι κάτω. Φυσικά το παρατηρεί και σηκώνει το βλέμμα του από την μικρή οθόνη. 

«Θέλω νερό», λέω όσο πιο γλυκά μπορώ. 

Δεν είναι ότι δεν διψάω, αλλά για κάποιο λόγο το να τον κάνω να κουνηθεί από τη θέση του, να μου δείξει περισσότερο από τον εαυτό του μου φάνηκε εξαιρετική εξέλιξη.  Αμέσως, έγνεψε και σηκώθηκε από την πολυθρόνα και αφού άνοιξε την πόρτα βγήκε έξω με σιγανά βήματα. Αφού ακούω τα πρώτα βήματα που κατεβαίνουν τη σκάλα, κάνω το σώμα μου να κυλήσει προς την δεξιά πλευρά του κρεβατιού για να φτάσω κοντά στο κομοδίνο όπου υπάρχει το σταθερό τηλέφωνο του Τυράννου. 

Δεν επιχείρησα ποτέ να καλέσω κάποιον από εδώ, αλλά δεν ελπίζω στο ότι θα άλλαζε κάτι. Παρόλα αυτά, σηκώνω γρήγορα το τηλέφωνο και κοιτάζω τα νούμερα. Δεν τα αναγνωρίζω καθώς τα βλέπω, αλλά πληκτρολογώ τυχαία τον αριθμό έκτακτης ανάγκης όπως το θυμόμουν σαν μοτίβο. Δεν μπορεί να πάει πολύ λάθος αυτό.

Ώσπου...

«Καλέσατε την υπηρεσία έκτακτης ανάγκης. Ποιο είναι το πρόβλημα;» ακούγεται μια γυναικεία φωνή από το τηλέφωνο. 

Όχι...

Όχι...

Όχι...

Όχι...

Όχι...

Τι στο καλό; 

ΕΙΝΑΙ ΠΑΓΙΔΑ. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ.