Pamiętacie jak jeszcze nie dawno naszymi największymi "problemami" było to, że nie mogliśmy zostać dłużej na dworzu z przyjaciółmi? Jak mama nie chciała dołożyc nam jeszcze dwóch złotych do jakiejś ważnej dla nas wtedy rzeczy? Otóż większość tak miała lecz moje życie wyglądało trochę inaczej. W wieku może 5lat nie miałam znajomych, nigdy nie miałam ich dużo. Moimi jedynymi przyjaciółmi były zwierzęta. Mało ludzi lubiło mnie wtedy za mój specyficzny charakter. Moimi problemami wtedy było to, że nie mogłam pobawić się jeszcze z moim psem, że mój kot nie chciał ze mną spać. Po śmierci mojego dziadka nie pamiętam wiele tak jakby wszystko było dla mnie mgliste. Pamiętam jedynie jakieś pojedyńcze wydarzenia do pierwszego lockdownu. Od wsumie samych narodzin zmagałam się z wielkim zastanowieniem dlaczego nie mieszkamy razem z tatą. Nie pamiętam nawet kiedy moja mama zaczęła spotykać się z do tej pory prawie obca mi osoba. Dobra zacznijmy od 2015 roku.
*2015 5 marca*
Siedziałam chyba wtedy na pufie nie jestem pewna. Moja babcia od jakiegoś czasu była w szpitalu. Siedziałam sama. Mama właśnie była u babci. Mijały godziny. Wkoncu moja mama weszła do domu odrazu przychodząc do mnie.
"Ada muszę Ci coś powiedzieć ale nie płacz"
Jeszcze wtedy nie wiedziałam że babcia nie żyje. Bardzo to przeżyłam zamknęłam się w sobie. Nie chciałam z nikim rozmawiać. Wtedy to pierwszy raz chciałam poprostu się zabić. Babcia była osoba która mnie cholernie dobrze rozumiała zawsze mogłam się do niej przytulić, zawsze mnei broniła, zawsze mi pomagała.
Jakieś dwa lata później zmarł mój dziadek. Nie przeżyłam tego tak bardzo jak śmierć babci lecz również było to dla mnie trudne. Wtedy wszystko zaczęło się rozmazywać.
_____________
Hejka nie wiem jeśli ktoś to cyzta to bardzo mnie to cieszy. Miłego dnia/ wieczoru.
