Aşk Bisikleti

Beyaz Bisikletli Prens

Merhaba deme fırsatina yeni erisiyorum:-) öncelikle bu hikayeyi yalnızca eğlence için yazıyorum yeni bölüm çarşamba civarı gelebilir umarım beğenirsiniz:-) :-) :-)

Bu arada bisiklet ten düşme sahnesi gerçek ama tabi ki Rüzgar diye biri yok hayallerde mi yasiyoruz öyle değil mi :-) :-)

________________________

Düşerken ki korkuyla kapattığım gözlerimi açtığımda acıyı beklıyordum, hatta bisikletin altında kalmış olmayı bile bekliyordum ama bir meteora bakıyor olmayı asla!

Tepeden bana bakan adam şükür ki benim şaşkınlığımı ve salaklığımı paylaşmıyordu. Mavi gözlerini benden ayırmadan tek eliyle bisikletini kaldırdı.

Ancak o zaman adamın etki alanından çıkabilmiş ve kendime odaklanabilmiştim. Dirseklerim ve dizlerim kanıyordu aynı zamanda tşörtüm de yırtılmıştı.

Yetişkin bir Deniz karşısındaki insana birden fazla rezil olabilir hem de aynı gün içinde. Hep sol taraftan kalkmaktan oluyordu bunlar demedi demesinlerdi.

Hala ismini bilmediğim adam yerden telefonumu ve kulaklığımı alıp geldi. İkisi de feci durumdaydı.

"Kalkabilecek misin?" dedi temkinli bir ifadeyle.

Burada ölene kadar birlikte yaşayalım osman.

İçimdeki kıroyu susturup nihayet ona döndüğümde "inşallah" dedim.

Tamam belki de susturamamıştım.

İsmini bilmediğim adam neden çattık bu belaya der gibi yüzüme baktı. "Arabayla gelseydim bırakırdım seni ama ben de bisikletle geldim " dedi "arayacağın birileri var mı?"

Bense sorusuna cevap vermek yerine bisikletle gelmiş olmasına taktım.

Çocukluğumdan beri bisikletleri çok sevdiğim için hep bir beyaz atlı prens değilnde beyaz bisikletli prens hayal etmiştim. Kafamı kaldırarak tekrar baktım kurtarıcım kumral saçları mavi gözleri ve karizmasıyla karşımdaydı. Ve bir cevap bir cevap bekliyordu.

"Arkadaşlarımı ararım ben teşekkür ederim" dedim kibarca evet kibarım dağılın.

'Bir daha nerde görüşceksin onla' dedi içimdeki okuz . evet insanların içinde kendi iç sesleri, diğer kişilikleri, ne bileyim çocukları, iyilik melekleri falan olurdu. Benim de içimde bir öküz vardı.

En bunaldığım zamanlarda gelip böğrüme oturmadan gitmezdi sağolsun. Yine aynı şeyi yapıyordu şimdi işin kötüsü haklı olmasıydı tabi.

" peki ara o zaman bekliyorum ben " dedi kurtarıcım tabi kıyamadı bana neden çünkü aşık deliriyo benim için.

Yüzüne salak salak baktığımı fark edince elini gözlerimin önüne doğru salladı " iyisini de mi" dedi "bak ambulans falan çağıralım istersen"

"Yok yok iyiyim" dedim telaşla öyle şeylere hiç gerek yoktu Özge'yi aradım hasarı çıkmış telefonumla.

Arkadaşım telefonu açtı ve çemkirmeye başladı "ne zaman gelmeyi düşünüyorsun Deniz ? Acaba biz umrunda mıyız Deniz? Şurda doğumgünü kutlayalım diyoruz hanımefendi teşrif edemiyor"

Telefonu kulağımdan uzaklaştırdım kurtarıcım dikkatle beni izliyordu. Özge'nin çemkirmesi bitince "duvara tosladım Özge" dedim.

Olayları en basit haliyle aktarmaya çalışıyordum beni suçlayamazdınız yine duyduğum kıkırtıyla ateş saçan bakışlarımı prense çevirdim 'sen de mi bürütüs' dedim bakışlarımla.

Elini ağzına götürüp fermuar çekme hareketi yaptığında aklımı yeniden Özge'ye verebilmiştim gülmesine aldırmadan ona bulunduğum yeri söyledim ve kapattım.

"Adın ne?"

" Deniz" dedim gülümsemeye çalışarak gelin görün ki canım o kadar yanıyordu ki beyaz bisikletli prensi bile düşünemiyordum.

"Ben de Rüzgar" dedi elini uzatarak ama benim ellerin de kanıyordu anlayınca geri çekti elini.

Bisikletini doğru gitti -hayır bisikleti beyaz değil siyahtı- ve elinde bir şişe suyla geri geldi ellerine suyu çökerken " çok bastırmadan yıka " dedi. Bense teşekkür etmekle yetindim su acısını artırmıştı.

İki dakika sonra Özge geldiğinde hiç bir şey konuşamamıştık. Gitmek istemediğimi fark ettim. Bir daha Rüzgar'ı göremeyeceğimi biliyordum.

"Her şey için teşekkürler" dedim " dert açtım senin de başına"

"Ne demek" dedi samimi bir ifadeyle "kendine iyi bak"

Özge'nin bir şey demesine müsaade etmeden kendimi ve bisikletini arabanın arka koltuğuna attım .

Giderken aklımda olan tek şey masmavi gözleriydi.