Borrowed Time

CHAPTER 3

After that long peaceful ride, we decided to go on a shower before meeting our familes for dinner. After so long, na alala din nila kami. Bakasyon daw pinunta namin dito pero hindi naman kami nag bo-bonding together. May sarili naman silang mga plano at hindi kami kasali doon. Pero kahit na ganon, ok lang masaya naman ako kasama itong dalawa. Mas masaya nga sana kung kasama pa yung dalawa rin, sila Haiden at Maliyah pero may sarili din yata silang plano. Hayaan ko na, baka ma develop yung dalawa dito sa palawan, edi nice diba? I can easily forget about my untold feelings towards to Haiden.

Pagka rating ko sa kwarto ko ay agad akong sumampa sa malaking kama. Inayos ko ang aking higa at malalim na naka tingin sa malawak na kisame. Bumuntong hininga ako at hindi namalayang ngumiti hbang ina alala ang mga masasayang nangyari kanina. My tears suddenly streamed on my face, agad ko iyong pinunas pero biglang nag silabasan ang lahat ng tubig saaking mata.

Paano kaya kung wala akong sakit? Cguro pa ulit ulit kong mararanasan yung ganitong saya, mas marami pang panahon ang maipagkakaloob saakin para makapaling ang aking pamilya at mga kaibigan. I'll have enough time to watch the twins debut as an idol. Enough time to fall in love and enough time to build a family, to watch my kids grow and send them to school. Have a grand children and grow old together with the man I love.

Man I love? My mind suddenly remember the image of Haiden smiling at me. I cried even more harder thinking about him. Ang hirap itago ang lahat, ang hirap mag sinungaling saiyong sarili llona't mulat ako sa katotohanang mahal ko nga siya pero hindi dapat. Bakit hindi nga ba dapat? Dahil may gusto din sakanya ang isa kong kaibigan? O dahil ba kaibigan ko si Haiden at ayokong masira ang samanhan naming tatlo, dahil sa nararamdaman ko, o ang katotohanang di mababago na kaunti nalang ang panahon na natitira saakin at hindi ko siya kayang iwan sa panahong alam kong kailangan ko nang umalis at sumuko. I can only lived few years now, maybe two? Or it can be less than a year or worst it can be tomorrow.

Tanggap ko na ang lahat lahat at handa na ako sa anumang mangyayari, ngunit natatakot ako na baka may magawa akong makakapag pabago ng isipan ko. Natatakot ako na, dumating ako sa punto na hindi ko na kayang pigilan ang aking emosyon at tuluyan ng umamin sakanya. At that point I can tell myself that, at somehow I want to finish and win this battle for him and not for me. Love is uncontrollable and I'm struggling caging my feelings not to give me reasons to stay.

Pinunasan ko ang aking mga luha at pilit na itinayo ang aking sarili mula sa pagkakahiga. Bigla akong nahilo at sumakit ng husto ang aking ulo. Para bang bigla nalang may tumama na malaking bato saakin na nakapag pawala ng aking pandinig. Isang matinis na huni ang bumabalot saaking tenga at nakakrindi iyon, ang aking mga mata ay mabibigat. Pilit akong lumapit saaking sie table ngunit hindi ko na maigalaw ang aking mga hita, parang nawalan ako ng lakas. Unti unti kong iginapang ang aking mga kamay at dahan dahang lumapit sa side table kung saan naroon ang aking mga gamut.

Dahil sa pagod kagabi, nakalimutan kong uminom, dahil sa excitement kaninang umaga hindi ko naisip ang aking gamot at kaninang tanghali ay kumain kaming tatlo sa labas at hindi ako nakapag dala ng gamot kaya hindi rin ako naka inom. I hardly put my arm on top of the table. Kinakapa ko ang lalagyanan ng aking mga gamot, ngunit imbes na ang mga gamot ang mahawakan ay ang aking cellphone ang natabig. Walang lakas ko iyong pinulot at binuksan, kahit na halos wala na akong makita dahil sa malabo na ang aking paningin at pabagsak narin ang aking mga mata, nagawa ko paring tawagan ang isang tao.

Siya ang nasa speed dial ko kaya siya ang mas madali kong makontak. It was Haiden, my phone rings only three times and my call is answered. I gathered all my strength to speak, I took a deep breath and...