Έρωτας & Εφιάλτης

Κεφάλαιο 25

«Κοίτα να δεις τι μικρός που είναι ο κόσμος» δήλωσε ο Άρης αντικρίζοντας τη μορφή του Σταύρου.
Εκείνος αιφνιδιασμένος έχασε το χρώμα του μη μπορώντας να βγάλει λέξη.
«Τι με κοιτάς έτσι; Εσύ που είσαι και γείτονάς μας; Ένας καλός μάγειρας δεν πρέπει να σωπαίνει. Πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες».
«Εε..»
«Καμάκι στην αδερφή μου όμως ξέρεις καλά να κάνεις» τον διέκοψε.
«Πολύ φόρα πήρες φίλε»
«Δεν είμαστε φίλοι».
«Ηρέμησε λίγο».
«Ο Άρης προσπαθούσε να συγκρατήσει την οργή που τον κατέβαλε. «Σωστά, αλλού πρέπει να τα πω» είπε μπαίνοντας στο σπίτι.
«Ε που πας; Λίγος σεβασμός, δεν είναι δικό σου το σπίτι» είπε ο Σταύρος εμποδίζοντας τον Άρη να περάσει.
«Μιλάς εσύ για σεβασμό; Ρε κάνε στην άκρη που σου λέω».
Ο Άρης μπαίνοντας βρήκε στα δεξιά του μια μισάνοιχτη πόρτα. Την άνοιξε και αντίκρυσε τη Ναταλία να κάθεται μπροστά από έναν καθρέφτη.
«Βρε, καλώς τον. Πως από εδώ;» είπε και σηκώθηκε να τον καλωσορίσει.
«Έχεις ξεφύγει τελείως» είπε πλησιάζοντας κοντά της.
«Τι εννοείς; Δεν σε καταλαβαίνω» είπε κρατώντας μια σκιά ματιών.
«Άστα αυτά σε μένα, δεν περνάνε. Έβαλες αυτόν να μας κοροϊδέψει και να μας κάνει άνω κάτω ε; Θα κέρδιζες κάτι; Θα πετύχαινες κάτι; Μια αποτυχία έβγαλες απ' αυτό».
«Δεν είσαι σε θέση να με κρίνεις αγαπητέ μου».
«Είμαι σε θέση να σε κάνω να τρέμεις από το φόβο σου. Τόλμησες για δεύτερη φορά να απλώσεις το χέρι σου στη Μελίνα; Σε προηδοποίησα μια φορά».
«Και συμφώνησα κάπου; Αν συμφώνησα σε όλα αυτά να μου το πεις να το ξέρω».
Το μυαλό του Άρη είχε θολώσει τόσο που από την οργή του την κόλλησε στον τοίχο και έβαλε το χέρι του στο λαιμό της προσπαθώντας να την τρομάξει.
«Άφησέ με» φώναξε η Ναταλία προσπαθώντας να αποφύγει το χέρι του.
Ο Σταύρος μπήκε στο δωμάτιο και όρμησε κατευθείαν στον Άρη. Άρχισαν να παλεύουν ελευθερώνοντας την Ναταλία να κάνει την επόμενη ακραία κίνησή της. Τα αγόρια δεν αντιστάθηκαν ο ένας στις γροθιές του άλλου. Η μύτη του Σταύρου καθώς και το κάτω χείλος του Άρη, άρχιζε να αποβάλει αίμα. Εκείνη τη στιγμή ο Άρης δεν μπόρεσε να ελέγξει τον εαυτό του και με την αφορμή που του έδωσε ο Σταύρος δεν έχασε την ευκαιρία που του δόθηκε. Ήξερε καλά πως με την βία δεν λύνονται τα προβλήματα, ευχόταν όμως πως αυτοί οι δύο να πληρώσουν για ότι έκαναν.
Η Ναταλία βλέποντας το θέαμα των αγοριών, άρπαξε τον κρυμμένο σουγιά της από την τσέπη ενός παντελονιού της και το χρησιμοποίησε με αποτέλεσμα να τραυματίσει σοβαρά τον Άρη στην κοιλιά. Εκείνος από τον πόνο που ένιωθε σωριάστηκε στο πάτωμα κρατώντας την πληγή του με τα δυο του χέρια. Ο Σταύρος και η Ναταλία κοιτάχτηκαν στα μάτια και από την τρομάρα τους το έβαλαν στα πόδια αφήνοντας την εξώπορτα ανοιχτή και τον Άρη πεσμένο στο πάτωμα.
Την ίδια ώρα η Μελίνα βρισκόταν στο σπίτι της Νεφέλης μαζί με την Εύα καθισμένες στην μεγάλη τραπεζαρία.
Η Μελίνα φορούσε ένα μαύρο τιραντάκι και ένα ψιλόμεσο φαρδύ τζιν έχοντας τα μαλλιά της αλογοουρά ώστε να φαίνεται το λαμπερό της πρόσωπο.
«Ακόμα δεν έχω ξεχάσει το χθεσινό συμβάν. Όσο περνάνε οι μέρες τόσο περισσότερο με με πιάνει το άγχος» δήλωσε απογοητευμένη.
«Το καταλαβαίνω. Γι' αυτό είμαστε εμείς εδώ, για να σου δώσουμε κουράγιο» είπε η Νεφέλη και πήγε δίπλα της.
Η Εύα άρπαξε από το τραπέζι ένα μικρό μπισκοτάκι κα το έβαλε στο στόμα της.
Η Μελίνα κούνησε το κεφάλι της. «Κουράστηκα να σε βλέπω να τρως».
«Είμαι ακόμα στην ανάπτυξη».
«Ο Άγγελος τι κάνει; Καιρό έχω να του μιλήσω» είπε η Μελίνα πιάνοντας το φλιτζάνι με τον καφέ.
«Καλά είναι, μιλήσαμε χθες και με ρώτησε τι κάνεις. Παρ' τον κι εσύ ένα τηλέφωνο άμα θες δεν είναι κακό».
«Προς το παρόν θα πάρω τον Άρη για να έρθει να με πάρει και να τον δω κιόλας» είπε η Μελίνα κρατώντας το κινητό στο χέρι.
Περιμένοντας να λάβει κάποια απάντηση, άρχισε να δαγκώνει το κραγιόν από τα χείλη της.
Η Εύα βοηθούσε τη Νεφέλη να συμμαζέψει το τραπέζι. «Τελικά δεν απαντάει ε;» είπε η Νεφέλη από μακριά.
«Όχι, μπορεί να κοιμάται».
«Τέτοια ώρα; Έχει πάει μεσημέρι».
«Και τι να κάνουμε τώρα; Του αρέσει ο ύπνος, σαν εμένα είναι» είπε η Μελίνα προβάλλοντας ένα χαμόγελο ευτυχίας.
Η Δανάη ήταν ακόμα στο σπίτι της μητέρας της και συζητούσαν για την καθημερινότητά τους όταν χτύπησε το τηλέφωνό της.
«Έλα Χρήστο μου».
«Δανάη...» είπε ο Χρήστος προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά του  δίχως να τον καταλάβει.
«Χρήστο τι έπαθες; Κλαις;» είπε αναστατωμένη.
«Μείνε ψύχραιμη σε παρακαλώ. Πετάχτηκα απέναντι σε ένα μαγαζί και άφησα τον Άρη να μπει στο σπίτι της Ναταλίας. Ούτε μισή ώρα δεν πέρασε και ήρθα και τον βρήκα πεσμένο στο πάτωμα να αιμορραγεί. Αλήθεια, ούτε ξέρω πως έγινε. Κάλεσα ασθενοφόρο».
Το σοκ της Δανάης ήταν τέτοιο με αποτέλεσμα να της πέσει το κινητό από τα χέρια.
«Δανάη με ακούς;» είπε σκυμμένος πάνω από το κεφάλι του Άρη.
Στο άκουσμα αυτής της δυσάρεστης είδησης η Δανάη δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. Ξαναπήρε το τηλέφωνο στα χέρια και το ακούμπησε στο αυτί της. «Ερχόμαστε αμεσως».
«Έλα στο νοσοκομείο, αλλά πρώτα σε παρακαλώ ενημέρωσε τη Μελίνα».
Η Δανάη έκλεισε απότομα το τηλέφωνο και έφυγε από το σπίτι μαζί με τη μητέρα της.
Μετά από λίγα λεπτά αυτή η είδηση έφτασε στα αυτιά της Μελίνας η οποία εκτός από τα ασταμάτητα δάκρυα που κυλούσαν στα μάτια της και το σοκ που δέχτηκε, είχε βγει εκτός εαυτού και ένιωθε πως έχανε τον άνθρωπό της. Αυτό για εκείνη ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί. Η αγάπη της για τον Άρη ήταν τόση που δεν θα άντεχε να πάθει τίποτα κακό. Αυτό το δυσάρεστο νέο άφησε σε όλους μια άσχημη γεύση και ένα συναίσθημα φόβου. Τους κατέβαλλε μια απαισιοδοξία που δεν μπορούσε κανείς τους να ελέγξει.
Η Μελίνα έτρεξε αμέσως στο νοσοκομείο όσο πιο γρήγορα μπορούσε και μαζί της έτρεχαν και τα δάκρυα στα μάτια της. Παρακαλούσε μονάχα όλο αυτό να είναι όνειρο και τίποτα παραπάνω. Να τον αντικρύσει και να σιγουρευτεί ότι όλα είναι καλά. Ύστερα να του κρατήσει σφιχτά το χέρι και να τον χαζεύει ώσπου να ξυπνήσει.
Η Εύα και η Νεφέλη έτρεξαν από πίσω της.
Ανέβηκαν τα μεγάλα σκαλιά του νοσοκομείου και διέσχισαν το διάδρομο όπου βρισκόταν το δωμάτιό του.
Αντίκρυσε τον Χρήστο και την Δανάη μαζί με τη μητέρα της να κάθονται απ' έξω και να περιμένουν με αγωνία τον γιατρό για να τους ενημερώσει για την κατάστασή του.
«Τι έπαθε ο Άρης; Πως έγινε; Που ήσασταν εσείς; Πείτε μου» είπε η Μελίνα βγάζοντας μια κρίση πανικού.
Η Δανάη την πλησίασε με μια αγκαλιά. «Θέλω να ηρεμήσεις, είμαστε μαζί σε αυτό» της ψιθύρισε στο αυτί.
Ο Χρήστος ήταν λίγα μέτρα παράμερα στηρίζοντας την πλάτη του στον τοίχο. Είχε σκύψει το κεφάλι του και το χέρι του ακουμπούσε το μέτωπό του. «Εγώ φταίω, έπρεπε να μπω μαζί του».
Η Μελίνα πήγε κοντά του. «Που να μπεις; Που ήσασταν;»
«Επέμενε να πάει στη Ναταλία. Πήγα κι εγώ μαζί του, αλλά ώσπου να τελειώσει πετάχτηκα σε ένα μαγαζί λίγο πιο πέρα.  Όταν γύρισα βρήκα την πόρτα ανοιχτή, μπήκα μέσα και τον βρήκα στο πάτωμα» είπε καθώς τα μάτια του είχαν γίνει κατακόκκινα.
«Τι του έκανε; Θέλω να τη βρω τώρα. Σας υπόσχομαι ότι από τα χέρια μου θα πάει» δήλωσε κλαίγοντας.
«Θέλω να γίνει καλά το παιδί μου και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο» είπε η μητέρα τους κάνοντας το σταυρό της.
Ο Χρήστος κάθισε δίπλα της και της κράτησε το χέρι. «Κρύβω μια αισιοδοξία μέσα μου. Το ίδιο να κάνετε κι εσείς».
Η Νεφέλη και η Εύα είχαν αγκαλιάσει τη Μελίνα και παρακαλούσαν να έχει αίσιο τέλος αυτό το μαρτύριο.
Το αποψινό βράδυ έμειναν ξάγρυπνοι έξω από την πόρτα του δωματίου και πηγαινοέρχονταν στους διαδρόμους του νοσοκομείου εκτός από τη Μελίνα που καθόταν μπροστά στο παράθυρο και χάζευε τον Άρη ξαπλωμένο πάνω σε ένα κρεβάτι όπου βρισκόταν σε κόμμα. Όταν τα φώτα είχαν σβήσει, μπήκε σιγά σιγά στο δωμάτιο ώστε να μην γίνει αντιληπτή από τις νοσοκόμες. Τον πλησίασε και κάθησε απέναντί του. Η μάσκα οξυγόνου που του είχαν φορέσει και τα διάφορα σωληνάκια γύρω του την έκαναν να καταρρέει ακόμη περισσότερο.
«Είσαι γενναίος. Θα στο ανταποδώσει αυτό η ζωή να το θυμάσαι. Είσαι σπάνιος άνθρωπος και μακάρι όλοι οι άνθρωποι να ήταν σαν εσένα. Έχεις μάθει να παλεύεις μόνος σου και είμαι περήφανη για σένα. Πιστεύω σε εσένα όπως πιστεύω ότι είσαι δυνατός και θα τα καταφέρεις. Όταν ανοίξεις τα μάτια σου όλα θα είναι διαφορετικά. Εγώ θα συνεχίσω να είμαι στο πλευρό σου και δε ζητάω ανταλλάγματα. Ζητάω μόνο εσένα. Μόνο εμάς και την ευτυχία μας. Υπήρχαν στιγμές που δεν φέρθηκα σωστά. Κάναμε λάθη, τα πληρωσαμε και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε το τώρα» είπε βουρκωμένη.
Ένιωθε τα δάχτυλά του να κουνιούνται και για μια στιγμή χαμογέλασε. Πίστευε ότι όσα είπε τα είχε ακούσει, μα δεν μπορούσε να καθήσει παραπάνω. Σηκώθηκε αργά και βγαίνοντας έξω κοίταξε γύρω της μήπως την πήρε κανένα μάτι.
Την επόμενη μέρα όλοι όσοι περίμεναν να μάθουν νέα για τον Άρη, είχαν αποκοιμηθεί στον καναπέ του διαδρόμου.
«Να φέρω καφέδες;» είπε ο Χρήστος τεντώνοντας το κορμί του.
Όλοι έγνεψαν καταφατικά και ο Χρήστος έγινε καπνός. Μετά τη χθεσινή μέρα κανένας δεν είχε κουράγιο να μιλήσει. Η Δανάη είδε το γιατρό να πλησιάζει και πήγε κοντά του. Η Μελίνα ακολούθησε.
«Καλημέρα σας» είπε ο γιατρός βγάζοντας τα λαστιχένια γάντια του από τις παλάμες του.
«Καλημέρα σας. Είστε όλοι για τον Άρη;»
«Φυσικά. Θα μας πείτε τι έγινε;» είπε η μητέρα της Δανάης.
«Μην ανησυχείτε καθόλου. Όλα είναι καλά. Έχει ξεπεράσει τον κίνδυνο. Είχε υποστεί εσωτερική αιμορραγία από τραυματισμό με κάποιο μαχαίρι ή σουγιά. Σε λίγο που θα ξυπνήσει θα μπορείτε να τον δείτε» είπε ο γιατρός χαμογελώντας.
Η Μελίνα ένιωθε ότι δε τη βαστούσαν τα πόδια της. «Σουγιά;»
Όλοι χάρισαν χαμόγελα μεταξύ τους που όλα πήγαν καλά. Η Δανάη βλέποντας τον Χρήστο να έρχεται με τους καφέδες έτρεξε να τον αγκαλιάσει.
«Είναι καλά. Ήρθε ο γιατρός».
«Αλήθεια; Μπορούμε να τον δούμε;»
«Ναι» είπε η Δανάη και άρπαξε τον καφέ από τα χέρια του.
«Σιγά αγάπη μου, θα χύσεις τους καφέδες».
«Έχω τέτοια χαρά που είναι καλά ο αδερφός μου που δεν με νοιάζει τίποτα άλλο αυτή τη στιγμή».
Ο Χρήστος και η Δανάη μπηκαν μαζί με τη μητέρα της στο δωμάτιο να δουν τον Άρη. Μόλις είχε ξυπνήσει και ένιωθε κουρασμένος τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Ο πόνος δεν είχε υποχωρήσει ακόμα και ο φόβος του άρχισε να αυξάνεται ολοένα και περισσότερο.
«Άρη μου, πόσο χαίρομαι που είσαι καλά» είπε η μητέρα του και τον χάιδεψε στο πρόσωπο».
«Χαίρομαι που σας βλέπω» είπε συνέρχοντας από το κόμμα.
Η Δανάη και ο Χρήστος πήγαν κοντά του.
«Δεν ξέρεις πόσο μας τρόμαξες» είπε η Δανάη και του έπιασε το χέρι.
Ο Χρήστος κάθησε δίπλα του. «Φαντάσου εμένα που σε βρήκα πεσμένο στο πάτωμα. Έπαθα το σοκ της ζωής μου».
«Συγγνώμη που σας αναστάτωσα».
«Εμείς χαιρόμαστε που είσαι καλά. Μην σκέφτεσαι τίποτα άλλο» είπε ο Χρήστος και τον ακούμπησε ελαφρά στον ώμο.
Ο Άρης γύρισε το κεφάλι του και κοίταξε το πάτωμα. «Όταν βγω από εδώ μέσα θα τελειώσω αυτό που άρχισα».
«Ηρέμησε και μην σκέφτεσαι τέτοια τώρα».
«Η Μελίνα που είναι; Αυτήν έχω ανάγκη να δω τώρα».
«Δεν επιτρεπόταν να μπούμε όλοι μαζί και περιμενει απ' έξω με τη Νεφέλη και την Εύα».
«Της το είπατε; Πρέπει να πέρασε μεγάλη λαχτάρα».
«Πάω να τη φωνάξω» είπε η Δανάη βγαίνοντας.
Ο Χρήστος του έκλεισε το μάτι. «Θα τα πούμε μετά εμείς» είπε και βγήκε έξω.
Ο Άρης τον έβλεπε να φεύγει και σκεφτόταν πόσο τυχερός είναι που έχει έναν φίλο σαν αυτόν. Που βρίσκεται ο ένας δίπλα στον άλλον. Ξέρει ότι δεν θα τον πρόδιδε ποτέ. Ακόμα και χρόνια να γνωρίζονται κάποιοι, ανά πάσα στιγμή μπορούν να σου φερθούν απαίσια. Δεν έχει σημασία το ποσό καιρό γνωρίζεις έναν άνθρωπο, αλλά το τι χαρακτήρα θα σου παρουσιάσει στην πορεία. Αυτοί οι δύο γνωρίζονταν από μικρή ηλικία και δεν υπήρξε ποτέ καποια έντονη στιγμή μεταξύ τους. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στην φιλία της Μελίνας με την Νεφέλη.
Ο Άρης βλέποντας τη Μελίνα να μπαίνει στο δωμάτιο το πρόσωπό του έλαμψε ολόκληρο.
«Με κατατρόμαξες».
«Πάει πέρασε μωρό μου» είπε με δυσκολία.
Η Μελίνα του χάιδεψε το πρόσωπο. «Αν πάθαινες κάτι δεν ξέρω τι θα έκανα».
«Ηρέμησε και έλα λίγο πιο κοντά μου».
Η Μελίνα πλησίασε το πρόσωπό του και του έδωσε ένα φιλί.
Ο Άρης έκανε μια παύση.
«Τι είναι;»
«Θα έρθω μαζί σου».
Η Μελίνα δεν μπορούσε να πιστέψει στα αυτιά της. «Τι;»
«Θα σε ακολουθήσω στο ταξίδι».
«Πως προέκυψε αυτό; Είσαι σίγουρος;»
«Ποτέ δεν ήμουν πιο σίγουρος. Μπορώ να τα χάσω όλα, εκτός από αυτά τα πανέμορφα μάτια να με κοιτάζουν έτσι».
Η Μελίνα από την χαρά της άρχισε να κλαίει και του έκανε μια σφιχτή αγκαλιά.
«Είσαι ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί και θέλω να είμαι μαζί σου» της είπε συγκινημένος.
Η Μελίνα του χαμογέλασε. Εκείνη η στιγμή ήταν μοναδική γι' αυτούς. Είχαν καταφέρει να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν μαζί κάνοντας μια νέα αρχή. Ο εφιάλτης που είχε δει ο Άρης πριν επιστρέψει η Μελίνα έμοιαζε πολύ με τον εφιάλτη που ζούσαν τόσο καιρό. Όλα τελείωσαν και τώρα πια είναι ελεύθεροι να ζήσουν αυτό που πάντα ονειρεύονταν, δίχως να τους περιτριγυρίζουν άσχημες σκέψεις και φοβίες που τους μαύριζαν την ψυχή.
Ένα μήνα μετά ήταν έτοιμοι να πάνε στο αεροδρόμιο και θα τους συνόδευαν οι άνθρωποι που βρίσκονταν δίπλα τους σε όλα αυτά που πέρασαν. Άνθρωποι αληθινοί.
«Έλα βρε Μελίνα μου θα χάσουμε την πτήση και θα βρίζεις εμένα μετά» είπε ο Άρης κατεβαίνοντας με τη βαλίτσα στο χέρι.
Η Μελίνα ήταν στο δωμάτιό της και περιποιούνταν τα μαλλιά της μπροστά από τον καθρέφτη. Είχε φορέσει ένα στενό μπλουζάκι και ένα άσπρο παντελόνι που ταίριαζαν απόλυτα με τα μαύρα μποτάκια της.
«Ναι αγάπη μου έρχομαι περίμενε».
Ο Άρης κάθησε στον καναπέ περιμένοντας τη Μελίνα να κατέβει. Άνοιξε το κινητό του για να δει αν είχε κάποιο νέο από την αστυνομία για την εξαφάνιση της Ναταλίας.
Η μαμά της μαζί με την αδερφή της και τη Νεφέλη ήταν ήδη στο αμάξι και τους περίμεναν. Η Νεφέλη άνοιξε το ραδιόφωνο γιατί η ησυχία γύρω της δεν την ενθουσίαζε. «Δεν την μπορώ. Κάνει δέκα ώρες».
«Εντάξει, σε δύο ώρες φεύγει το αεροπλάνο» είπε η Εύα κατεβάζοντας το παράθυρο δίπλα της.
Η Μελίνα κατέβηκε βιαστικά τη σκάλα κάνοντας τον Άρη να την κοιτάξει προσηλωμένος.
«Πω πω μια οπτασία» είπε και την πλησίασε.
Της έδωσε το χέρι του και τη στριφογύρισε αργά.
«Συγγνώμη που άργησα».
«Υπάρχουν συνέπειες γι' αυτό, αλλά θα τις πούμε στο αεροπλάνο. Πάμε γιατί θα αργήσουμε» είπε και κόλλησε τα χείλη του στα δικά της.
Φόρτωσαν τις δυο βαλίτσες στο αμάξι και μπήκαν μέσα προσπαθώντας να χωρέσουν στα πίσω καθίσματα.
«Καιρός ήταν» είπε η Νεφέλη και ξεκίνησε την πορεία του αυτοκινήτου.
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο η Μελίνα κοιτούσε γύρω της προσπαθώντας να προσανατολιστεί.
«Μωρό μου που κοιτάς; Εδώ είμαστε απέναντι. Πάμε να δώσουμε τις βαλίτσες. Ο Χρήστος και η Δανάη μας περιμένουν» είπε ο Άρης κρατώντας το χέρι της.
Όλοι μαζί κατευθύνθηκαν στην αίθουσα αναμονής περιμένοντας τον Άρη και τη Μελίνα να εμφανιστούν.
«Γεια σας, τι κάνετε;» είπε η Νεφέλη αντικρίζοντας τη Δανάη και τον Χρήστο.
«Γεια σας. Ήρθαμε νωρίτερα εμείς και κάναμε βόλτα στα μαγαζιά» είπε η Δανάη δείχνοντας τη χαρά της.
«Μιλάμε πήρε όλο το αεροδρόμιο. Δεν άφησε τίποτα» είπε ο Χρήστος βάζοντας το κινητό στην τσέπη του.
Η Νεφέλη και η Εύα άρχισαν να γελάνε.
«Έρχεται το κοριτσάκι μου» είπε η μητέρα της Μελίνας χαμογελώντας.
«Εμείς λέμε να μπούμε στο αεροπλάνο. Πάμε να πιάσουμε θέσεις» είπε ο Άρης κρατώντας τα εισιτήρια στο χέρι.
«Άρα μας αποχαιρετάτε από τώρα» είπε η Δανάη αγκαλιάζοντας τον αδερφό της.
Η μαμά της Μελίνας την αγκάλιασε. «Θέλω να προσέχεις τον εαυτό σου και να κρατάς πάντα αυτό το υπέροχο χαμόγελό σου».
«Θα μας λείψεις πάρα πολύ, αλλά ξέρω ότι θα είσαι ευτυχισμένη και ότι θα τα πούμε σύντομα. Θα περιμένω μηνυμά σου όταν φτάσετε» είπε η Νεφέλη συγκινημένη.
Ο Χρήστος με τον Άρη έδωσαν τα χέρια τους. «Είσαι άρχοντας. Να προσέχεις ότι και να κάνεις».
«Δεν πάω στον πόλεμο ρε φίλε, ηρέμησε. Θα έχουμε επικοινωνία».
«Μικρό μου δεν στο έχω πει αλλά σ' αγαπάω πολύ και θα μου λείψεις» είπε η Μελίνα αγκαλιάζοντας την αδερφή της.
«Να ξέρετε πάντα ότι σας αγαπάμε και είμαστε περήφανοι για εσάς».
Ο Άρης και η Μελίνα κοιτάχτηκαν στα μάτια. «Κοίτα που έπρεπε να φύγουμε για να το ακούσουμε αυτό από το στόμα τους».
Η Μελίνα χαμογέλασε.
Τα δυο παιδιά απομακρύνθηκαν κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου.
Πραγματική αγάπη είναι να δέχεσαι τον άλλον όπως είναι. Να μην του βάζεις όρια εκεί που δεν πρέπει και αντίθετα να βαζεις όταν πρέπει. Να είσαι εκεί ακόμα και όταν κάτι πάει να σπάσει. Αυτό το ζευγάρι μας δίδαξε πολλά για τη ζωή. Μας δίδαξε ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω ακόμα και σε στιγμές δυσκολίας. Να μην θεωρούμε τίποτα δεδομένο γιατί όλα εξαντλούνται. Να είμαστε ειλικρινείς με τον άνθρωπό μας ακόμα και αν η αλήθεια τον πονέσει. Να δεχόμαστε τα όμορφα και τα άσχημα ελαττώματα του άλλου και να τον βοηθήσουμε να τα αλλάξει. Να στηρίζουμε τον φίλο μας σε οποιαδήποτε στιγμή και αν βρεθεί και να είμαστε εκεί γι' αυτόν. Να αφήνουμε τους εγωισμους μας έξω από την αγάπη γιατί μπορεί να οδηγήσει τη σχέση σε κάτι χειρότερο. Να μην εκδικούμαστε ανθρώπους που μας πλήγωσαν. Να μην χρησιμοποιούμε κάποιον προς όφελός μας είτε για καλό σκοπό είτε για κακό. Να μην πράττουμε ποτέ πριν ακούσουμε τον άνθρωπό μας για το τι έχει να μας πει. Να μην εμπιστευόμαστε και να μην είμαστε αφελής με ανθρώπους που δεν γνωρίζουμε και δεν ξέρουμε πως θα μας φερθούν. Το κακό πάντα επιστρέφει στον αποστολέα του. Το καλό ανταμοίβεται.
Μια ευτυχισμένη ζωή τους περίμενε, μακριά από όλους και από όλα.
Το αεροπλάνο μόλις απογειώθηκε.

ΤΕΛΟΣ!

Το τελευταίο κεφάλαιο βγήκε λίγο μεγάλο αλλά άξιζε τον κόπο.

Ελπίζω να σας άρεσε και να νιώσατε όλη αυτή την αγωνία μαζί με τους πρωταγωνιστές.

Δεν ξέρω αν φτιάξω και δεύτερο βιβλίο, πάντως θα μου λείψουν όλοι.

Όπου να 'ναι θα ανέβει και το casting οπότε μείνετε συντονισμένοι για να δούμε τα άτομα που πήραν μέρος🤍