You Don't Know You're Beautiful

Terwijl ik zachtjes meezong met de muziek in mijn oren, fietste ik naar het bakkertje in het dorp. Van mama moest ik maar even lekkere croissantjes en twee broden halen. ik snapte niet waarom dat helemaal bij het bakkertje moest, want in de supermarkt, die tien meter van ons huis af was, hadden ze ook gewoon broden en croissantjes. “Nee, maar dit is veel lekkerder. En ga nou maar, je zit al de hele dag binnen.” zeurde mijn moeder.

Ja, vind ze het logisch dat ik de hele dag binnen zit. Ik ga toch niet in mijn eentje naar buiten, dat is zo vriendloos. Nouja, technisch gezien was ik nu ook een beetje vriendloos.

Twee weken geleden was mijn beste vriendin verhuisd naar de andere kant van het land. Natuurlijk had ik ook wel andere vriendinnen van school, maar bij de helft van hun was ik zelfs nog nooit thuis geweest. En dan ga ik ze niet opbellen: “Hé met Tessa! Zullen we gezellig samen buiten gaan spelen?”

Plus, de meeste waren op vakantie. Dus ja, eigenlijk was ik wel vriendloos en zat ik dus de hele dag op mijn kamer me te vervelen. Jongens, dit is de beste vakantie ever.

Eenmaal bij het bakkertje aangekomen zette ik mijn fiets neer en keek ik naar binnen. Oké, knappe jongen achter de toonbank. Doe geen domme dingen Tessa, doe geen domme dingen.

Ik liep richting de deuropening en stapte naar binnen. Maar wat ik niet had gezien, was dat er een drempeltje bij de deur zat. En boem. Daar lag ik dan op de grond. Oké Tessa, dit valt dus onder domme dingen. Snel stond ik op en keek ik de jongen glimlachend aan. Hij lachte terug. Smelt smelt. Waarom had ik deze jongen nog nooit eerder gezien? Niet dat ik iedereen kende, die hier woonde. In tegen deel, ik kende eigenlijk alleen maar de stomme mensen. Of ik vond iedereen die ik kende stom, zo zou je het ook kunnen zien.

Pas nadat ik de jongen de hele tijd aankeek, besefte ik dat dat een beetje onbeleefd was. ik verzette me snel en keek als afleiding naar al het lekkere eten. “Kan ik je helpen?” vroeg de jongen.

“Ehm ja,” zei ik terwijl ik de jongen weer aankeek. Daarna was het even stil. De jongen keek me doordringend aan. “Wat wil je hebben?” vroeg hij. O kut. dit was best wel gênant. 

“Vier croissantjes en twee broden, van die,” ik wees naar twee lichte broden die er lekker uitzagen. Mama had niet gezegd wat voor brood ik moest halen, dus ik vond dat ik dat mocht beslissen. 

De jongen pakte de croissantjes en broden. Ik volgde elke beweging die hij maakte. Het leek zo perfect allemaal. Hoe kon een mens zo perfect zijn? Oh misschien was hij wel geen mens, maar een engel ofzo. Ik schudde mijn hoofd. Nee Tessa, hij is echt geen engel en doe nu nou eens normaal. Zei ik tegen mezelf.

Het zou echt gênant zijn als er mensen mijn gedachten konden lezen. “Dat is dan vijf euro vijftig,” zei de jongen terwijl hij wat dingen intikte op een kassa. Ik pakte het geld uit mijn zak en legde het neer op de toonbank. 

De jongen en ik keken allebei naar het geld. “Ehm, dat is 5,20, er moet nog dertig cent bij,” zei de jongen lachend. Ik voelde dat ik rood werd en lachte even stom. “Oh ik haat mezelf,” mompelde ik hardop tegen mezelf.

Ik legde nog dertig cent erbij en pakte toen de broden en croissantjes. 

“Fijne dag verder nog, en pas op voor de drempel!” zei de jongen lachend. “Ja, hetzelfde,” mompelde ik. Ik stapte weer naar buiten.

“Tessa, je bent echt een loser,” zei ik, in de hoop dat de jongen het niet had gehoord. Ik propte de broden en croissantjes in mijn fietstassen en fietste snel weg. Toen ik thuiskwam zaten mijn moeder en broertjes al aan tafel.

“Ben je daar eindelijk!” zei mijn moeder lachend. Ik lachte terug, “ja, ik ben er.” Ik legde de broden en croissantjes op tafel en ging aan een stoel zitten. Meteen pakte ik de croissantjes weer en pakte ik er eentje uit.