Sahte tebessüm

1.Bölüm: Tanışma

Kapının çalma sesini duyduğumda, televizyonun karşısındaki L koltuktan gözlerim yarı açık yarı kapalı bir şekilde ayağa kalktım.

Ah hayır ya,serçe parmağım artık yoktu...

Gözlerimi tam açmadığım için koltuğun önündeki beyaz üstü cam olan sehpayı görmemiştim,ve sağ ayağımın serçe parmağını vurmuştum, canım çok yandığı için biraz bağırmıştım.

Ben bağırdıktan sonra kapıdaki kişi kapıya daha sert vurmaya başladı bir yandan da zili çalıyordu Allah aşkına kimdi bu?hem saat kaçtı?

Serçe parmağımın acısı geçene kadar tek ayağımın üstünde kapıya doğru gittim. Daha fazla acı istemediğim için artık gözlerimi tamamen açmıştım salondan çıkıp uzun koridor da yürüdüm ve sonunda kapıya geldiğimde delikten baktım ve annemle babamı gördüm.

Hadi ama annem ve babam evde değillermiş?

Daha fazla bekletmeden kapıyı açtım annemle babam beni baştan aşağı süzdüler, çığlığımı duymuş olmalılardı başıma Bir şey geldi sanıp, endişellenmişlerdi bende bir şey olmadığını görünce rahat bir nefes aldılar.

"Kızım iyi misin? Sesini duyduk" Dedi annem.

"İyiyim İyiyim serçe parmağımı sehpaya çarptım, siz nereye gitmiştiniz?" Diye sorarken salona doğru yürüyorduk.

"Aslında bunu seninle daha önceden konuşacaktık, ama kesin belli olmadan konuşmak istemedik." Dedi babam.

Ney kesin olmadan?

"Ne?" Diye sormuş bulundum, annem ve babam gri L koltukta yan yana oturuyorlardı bende çarplazlarındaki tekli koltukta oturuyordum. Annem ve babam birbirlerine baktılar-uzunca bir süre- en sonunda babam sözü devraldı,"Kızım biliyoruz, buraya taşınalı çok olmuyor ama yine başka bir yere taşınmamız gerekiyor, yine işimizden dolayı" ayağa kalkıp üst kata çıkan merdivenlere yürürken devam etti."Hemen toplanmaya başlarsan iyi olur cuma akşamı yola çıkarız."

Bir dakika cuma günü mü iyi de bugün günlerden çarşambaydı 18.46,yani toplanmak için baya az zamanım vardı...

Biz sık sık taşınırdık annemle babamın işi yüzünden hiç düzenli bir hayatım olmamıştı genelde evde hep tek olurdum, haftanın belirli günlerinde eve çalışanlar gelirdi onlarla arkadaşlık kurardım. Çünkü etrafımda hep para avcısı insanlar vardı hiçbirine güvenemiyordum zaten güven problemim de vardı, Tek dileğim taşıdığımız yerde iyi arkadaşlıklar kurmaktı yaşım 21 olmasına rağmen hala bir arkadaş grubum bile yoktu. Annemle babam üst kata çıkalı 15-20 dakika geçmişti ve ben burada yine düşüncelere dalmıştım, üst kata doğru yürüdüm hala bir şeyler düşünüyordum mesela yeni arkadaşlarım olacak mıydı? Nasıl insanlar olacaklardı? En önemlisi beni seveceklermiydi? Ya da yeni üniversitem nasıl bir yerdi? Aklımda daha birçok soruyla merdivenleri çıktım.

Odama girmeden önce annemlerin kapımın önüne bırakmış olduğu karton kutuları alıp odama girdim, ilk olarak çalışma masamı toparladım daha sonra kitaplığımdaki kitapları tek tek baloncuklu naylona sardım ve özenle kutuya yerleştirdim bir başka kutuya da dolabımdaki kıyafetleri yerleştirdim ama yine de kıyafetlerimin yarısı hala duruyordu, kitapları, kıyafetleri, aksesuarları, makyaj malzemelerini hep sevmişimdir bu yüzden çok eşyam vardı.

Saat çok geç olmuştu ama benim uykum yoktu nihayetinde 5 kutuyu doldurmuştum toparlanacak çok eşyam kalmamıştı, hepsini büyük bir koliye sığdırabilirdim.