Despite Everything | HyunMin

11 | Sick But Happy Body

~~~

Yatağında halsiz geçirdiği bir sabaha daha uyandı Seungmin. Son beş gündür yapabildiği tek şey buydu. Fırtınalı geceden sonra hastalanıp zatüre olmaktan son an da kurtulmuştu.
Hastane de bir gecesini geçirdiğinden beri annesine düzenli olarak laf yetiştirmek zorunda kalıyordu. O gece fırtınadan gereken nasibini aldığı için şimdi kalkmak da güçlük çekiyordu.

Başında biriken ağrıyla ağlayacak gibi olurken akan burnu bu gün durulduğu için şükretmişti. Tanrım, tam bir kabustu. Diye düşündü hastalığı hakkında. Hapşırmalar, yüksek ateşler ve gereksiz üşümelerden sonra yediği her şeyi kusmalar artık onu bıktırmıştı. Vücudu hala kırgın halini korurken baş ucunda duran suya uzandı. Boğazı her an çöl de kalmış kadar susuzdu.

"Aman tanrım! Oğlum neden beni çağırmıyorsun?" Diyerek evhamlanan annesi ondan önce davranarak suyu elleriyle sırtından desteklediği oğluna içirdi.

"Sorun yok Anne, inan daha iyiyim," dediğinde elinden geldiğince inandırma çabasındaydı. İçtiği bir kaç yudumdan sonra hala doğrulmakta ne kadar güçlük çektiğini göz ardı etmeye çalıştı.

"Çok zayıfladın, kaç kilo verdin kim bilir. Ama ben demi-"

"Sen demiştin Anne. Tamam."
Seungmin, iç çekerek annesinin saldırısını bertaraf etmişti hemen. Sadece boşverse olmaz mıydı.
Yeterince gücü yoktu ve üstelik hala o günden sonra dışarı çıkamamıştı.

Hyunjin, kendine geldiği her an aklına ilk gelen şey oluyordu. Nasıl olduğu hakkında bir fikri olmaması canını sıkıyordu gittikçe. Bu baskınında altından kalkamayacaktı artık.

"Çok mu seviyorsun onu?"

Annesi yatağın ondan kalan boşluk kısmına ağırlığını koydu. Oğlunun canlılığını kaybetmiş solgun saçlarını şefkatle okşadı. Bu kadar güzel bir evlat doğurduğu için kendiyle şımarıkça gurur duydu. Seungmin, gelmiş geçmiş en zarif genç adamdı.
Y/N: Yemin ederim Seungmin'in annesi olsam 7/24 kendimle gurur duyardım böyle çocuk yaptığım için. Alnıma asardım Seungmin benim oğlum diye. çok güzel ağlicam😭

Annesinin gözleri hariç olabilecek her noktaya bakmıştı. Solgun, hasta yüzü çoktan kırmızılaşırken annesi gülümsemeden edemedi. İletişim kopukluğu yaşıyordu zihniyle Seungmin. Annesinin bu sorusunu belki de hiç beklemiyordu ama eninden sonunda anlayacağınada emindi. Hiç bir şeyi umursamadan açıkça ağladığı o geceden beri bu soruları bekliyordu bir bakıma, şaşırtıcı değildi.

"Sorma böyle şeyler," derken yorganının altına sığındı. Gerçekten utancından ölebilirdi. Hyunjin'in karşısına hayal ettiğinden farklı çıktığı yetmiyormuş gibi bir de bu sorun vardı. Hala aklının bir köşesinde Hyunjin'in gecenin bir yarısı, sarhoş olduğu için onu hatırlamamasını diliyordu. Yüzünü hatırlarsa şayet onun bulunduğu sokaktan bile geçmeyi yasaklardı kendine.

"Tamaaam. Bebeğim, eğer utanıyorsa artık annesi ona bunu sormayacak ama lütfen kalk ve bir duş al oğlum. Felix, uğrayacağını söyledi. O yüzden size güzel şeyler pişirmek için mutfakta olacağım. İhtiyacın olursa seslen."

Seungmin, Felix'in adını duyduğunda istemsizce şaşırmıştı. O kadar yakın sayılmazlardı ama Felix'in nasıl biri olduğunu düşününce sonradan mantıklı bulmuştu gelmek istemesini. Oldukça şefkatli ve sıcak bir kalbi vardı. henüz sağlam olmasa bile iyi bir bağa sahiptiler. hasta olduğunu duyunca endişelendiğidiği için gelecekti mutlaka. Ne beklenirdi ki başka, Felix'in ilk andan beri gösterdiği şeffaf kalbinden.

Annesini onaylayıp o, odadan çıktıktan sonra hızla duşa teslim etti yorgun bedenini. Daha önceden bu kadar yıprandığını hatırlamıyordu ama yağmurun altında koşturarak güldüğü o günün getirdiği mutluluğu hiç bir şeye değişmeyecekti. Hayatının tamamı çalınmış gibiydi onu görebildiği o ana dek. Aşk onun için imkansız bir şeyken, şimdi tam anlamıyla Hwang Hyunjin'di. Bundan ölesiye memnundu.

-

Acilden çıkıp eve dönerken atıyorum bu bölümü. İyi olana kadar bir kaç gün geçebilir o yüzden azıcık bekleyebilirseniz sevinirim 🥺 hazır kalan tek bölümümdü ama hızlı yazmaya çalışacağım. Kontrol etmeden atıyorum yazım, akış hatam varsa affedin ♥️🌸

Görüşmek üzere 💌