Sorarım sana, bir şehre kaç tane ölü sığar ve bilir misin âşıklar nasıl ağlarlar? Masa Dergisi - Sayı 47 (Ocak 2021)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Başlama tarihinizi bırakır mısınız ?
Hepinize keyifli okumalar.🤍🦋 (Lütfen oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın. Paragraflarımız boş kalmasın.)
Bir anlığına sessizlik oluştu. Canımız yandı. Huzur bulduğumuz o sessizlikte ilk defa canımız yandı. Çığlık doluydu her yer. Herkes bağırıyordu ama sanki sesimiz çıkmıyordu. Boğazımız acıyor, ellerimiz yavaş yavaş sıkışan göğüs kafesimizin üzerine yerleştiriyorduk. Şuan bulunduğumuz yerden haberimiz yokken bir çıkış yolu arıyorduk. Tanımadığımız bu orman bizi daha çok içine hapsediyor gibiydi.
Bazen ağlamaktan sesimiz çıkmıyor, bazen ismini haykırmaya kendimize yediremiyorduk. Sırtımızı her bir ağaca yaslıyor, yorgun bedenlerimizi dinlendiriyorduk. Elimizde tuttuğumuz fenerin ışığı yalnızca önümüzü aydınlatırken karanlık ormandan korkuyorduk ama kaçamıyorduk. Koşmaktan acıyan bacaklarımıza aldırış etmedik. Duyduğumuz kuş sesine bile umutla bakmaya çalıştık.
İlk defa ondan bu kadar uzun süre ayrı kalmıştık. Sesinden, gülüşünden, bakışlarından, ettiği şikayetlerden, kızıl saçlarından, çaldığı gitardan, sevdiği çocuğa bakarken parlayan gözlerinden, her gün anlattığı hayallerinden ilk defa bu kadar uzak kalmıştık. Nerde olduğunu bilmiyoruz, şuan bu ormanda mı ondan da emin değiliz ama çaresizce burayı arıyoruz. Bizden ilk defa bu kadar uzaktaydı. Sevdiği çocuğa, en sevdiği arkadaşlarına haber vermeden asla bu kadar uzağa gitmezdi. Annesinin söylediği her bir kelimeyi harfi harfine uygulayan o kız tek başına gidemezdi. Tek kalmaktan canı sıkılır, konuşacak birisini arardı.
Her şeyi geçtim ama o kız korkularının üzerine gidemezdi. Karanlıktan korkar, sessizlikten uzak dururdu. Sessizliği sevmediği için çok konuşur, karanlığı sevmediği için ışık hep açık uyurdu. O ormanın karanlığına tek başına karışmadı. Nerede bilmiyorum ama emin olduğum, şuan doğru olduğuna emin olduğum tek şey o genç kızın kaldığı çadırdan tek başına çıkmadığıydı.
"Bade" Diye hep bir ağızdan bağırmaya devam ederken önümde duran büyük taşa ellerimi yerleştirip üzerine çıktım. Elimde tuttuğum feneri etrafta gezdirirken bıkmadan bağırmaya devam ettik. Her ismini haykırışımızda ondan bir cevap beklendik. En ufak bir nefes alışını duymaya bile razıydık.
Bunu düşünmek midemi bulandırıyordu ama her geçen saniyede ümitlerim azalıyordu. Akan gözyaşlarımdan yanaklarım biran olsun kurumazken gözlerim kıpkırmızı olmuştu. Aramaya başlamamızın üstünden saatler geçmişti ama ona ait henüz en ufak bir ize bile rastlamamıştık. Defalarca kez bağırmış, açar umuduyla defalarca kez aramıştık. Ama aynı şekilde sesiz kalmıştı her şey. Koskocaman ormanda tek bir kuş bile ses çıkarmıyordu. Bütün orman Badeyi bulma umuduyla sessizdi. Yalnızca onun sesini duymak için bekliyorduk.
