Choices (Moordvrouw)

Ziekenhuis

/Liselotte\

Mijn ogen schieten wijd open en ik snak naar adem. Ik voel dat ik zeiknat ben van het zweet. Angstzweet.. Ik gil. "Liselot!!!! Gaat het wel goed?!" roept een geschrokken stem. Ik kijk in de richting van het geluid. Een man met bruin haar kijkt me bezorgt aan. Wie is hij?! "Wie ben jij?!" piep ik. Naast hem zit nog een man, met blond haar. "En wie is hij?!" Mijn hartslag lijkt wel naar 220 te schieten. Dan komen er nog 2 mensen binnen. Een vrouw, een wat oudere vrouw met blond haar en een man, ook een wat ouder persoon met grijs haar. Wacht eens even... Ik begin te huilen. "Mennooooo!!!!! Mennohoo!" huil ik. Hij rent op me af en neemt me in zijn armen. "Me-Menno wie zij-zijn dat alle-allemaal?" snik ik. Hij pakt mijn gezicht in zijn handen en veegt met zijn duim mijn tranen weg. Ik leg mijn hoofd in zijn nek. Menno maakt een sussend geluid. Ik kalmeer een beetje en begin weer normaal te ademen. Ik til mijn hoofd op uit Menno's nek. Mijn tranen hebben een natte plek op zijn donkerblauwe blouse achtergelaten. "Het zijn vrienden.." fluistert Menno. Ik kijk nog eens naar de vrouw en de 2 mannen. "I-ik her-herken ze niet... Echt nie-niet..." snik ik. Menno kijkt de vrouw bezorgd aan. De vrouw komt op me af. Ik voel de adrenaline door mn lijf gieren, steeds sneller, bij elke stap die de vrouw in mijn richting doet. Ze komt bij me op bed zitten en pakt mijn handen. "Nee nee nee!!! Niet weer!!" gil ik. Ik geef de vrouw een stevige duw, waardoor ze van het bed op de grond valt. Ik ren geschrokken de kamer uit. Ik kijk haastig om me heen en ren naar een lege kamer waar O.K op staat. Snel sluit ik de deur. Langzaam laat ik me langs de deur op de grond zakken. Met een plof kom ik op de vloer terecht. Mijn hoofd rust op mijn opgetrokken knieën en er vloeit een eenzame traan over mijn wang. Ik sla mezelf tegen mijn voorhoofd. Stom, stom, stom! Ik moet me toch kunnen herinneren wie die mensen zijn als Menno zegt dat het vrienden zijn...? Ik denk héél diep na. Ineens komen er flarden omhoog van een man, Emiel. Net als de herinneringen aan wat hij met me gedaan heeft. Hij heeft me verkracht, meerdere keren, hij gaf me drugs, zodat ik het toe zou laten, ik voel me vies. Nu durf ik Mennno echt niet meer onder ogen te komen... Mijn blik valt op een klein mesje. Ik sta op en pak het mesje. Ik laat me weer op de grond zakken en zet het mesje tegen mijn huid. Langzaam maak ik een snee. Meteen brand mijn arm van de pijn. Ik knijp mn ogen kort dicht en maak nog een paar sneeën. Uit de sneeën lopen kleine straaltjes bloed. Ze glijden over mijn arm en druppelen op de vloer. Dan ineens word de deur met een klap open gegooid. Ik let er niet op en zet het met op de slagader in mijn pols. Er rollen tranen over mijn gezicht en druppelen een voor een op mijn broek en mijn handen. "Oh god Liselot doe het niet...!" hoor ik achter me. Ik kijk om en zie de oudere blonde vrouw staan. Ik kijk meteen weg. "Liselotte van Kempen. Je bent een heel intelligente, mooie en vooral sterke jonge vrouw. Je staat altijd voor je team klaar als het erop aankomt. Misschien voel je je schuldig..? Wat een goeie vriendin van jou, maar ook van mij, ooit zei: Ik weer hoe het voelt, schuldgevoel. Het voelt alsof je hart uit je lijf is gerukt en op een verkeerde plek is teruggezet." zegt de vrouw en ze heeft tranen in haar ogen. Ik zie niet alleen verdriet, maar ook bezorgdheid. Bij haar woorden ging er een steek door mijn hele lichaam. Niet alleen dat, ook voelde ik iets bekends, iets vertrouwelijks.. Ik kijk de vrouw nog eens goed aan. Haar woorden dwalen door mijn hoofd. Tot ver achter in mijn geheugen, waar al mijn herinneringen zitten. Plots zie ik een bekende, heel erg bekende glinstering in haar ogen. Ik knipper even snel met mn ogen. Langzaam komt alles terug. Menno, Bram, Evert, Carla.. Dit is Carla! "C-carla?!" vraag ik verwonderd. Ze knikt. Ik val om haar nek.

/Evert\

Ik maak me zorgen om Lies. Ik besluit achter Carla aan te gaan en ik tref in een O.K Carla, op de grond aan. Met Liselotte in haar armen. Ik kijk Carla vragend aan. Ze weet welke kant ik op wil en begint: "Lieve Liselot. Kan je je nog herinneren wat je hebt meegemaakt?" vraagt Carla voorzichtig. Liselot knikt traag. "Simone en Fenna.. FENNA!!!!!" schreeuwt ze. De blik van de verwarde Liselot veranderd meteen in een geschrokken, angstige blik, die contact probeert te maken met Carla en mij. "Fenna is geopereerd.. De kogel is verwijdert maar..."

-----------------------
Jahaa ik moest jullie even pesten! ;p Wat denken jullie dat er na de maar komt?! En vinden jullie dat ik dit verhaal of 2. Liselottes Geheim of
3. Liefde met Risico's moet gaan afronden? Ik moet er een afronden omdat ik gwn de tijd niet heb om ze allemaal nog te blijven schrijven... Sorry xx