Drug addict

Beschuldigingen

Er zijn al een paar weken voorbij en ik doe nog steeds aan drugs. En nog steeds heeft niemand het gemerkt. Soms denk ik echt dat de meeste mensen blind zijn ofzo. Er was is een keer dat ik high was tijdens het avondeten en niemand had iets door. Ben ik onzichtbaar ofzo? Niet dat ik klaag, zoveel te beter dat ze niets weten. Alleen Robin weet het natuurlijk, hij geeft me nog steeds de drugs. We hebben al een paar ruzies gehad over het geld omdat hij steeds meer vraagt. We waren een keer bijna betrapt op school. We hadden ruzie aan de kluisjes en Vince en Caro kwamen erbij staan. Ik heb hem tegen de kluisjes geduwd en duidelijk gemaakt dat hij zijn mond moest houden. Sindsdien heeft hij inderdaad zijn mond gehouden en hij vraagt weer de normale prijs. Wat dus betekent 50 euro voor 2 zakjes. Meestal neem ik het geld van Philippe of Olivier. Philippe heeft niks meer gezegd over de 150 euro dat ik had gestolen dus ik neem aan dat hij het vergeten is. De ochtenden nadat ik drugs heb genomen voel ik me wel altijd verschrikkelijk. Maar daarvoor heb ik pilletjes gekregen van Robin. Die werken tegen de bijwerkingen zoals de piep in mijn oren en de verschrikkelijke hoofdpijn. Onze vriendschap is compleet veranderd en draait nu alleen nog rond drugs. Maar dat is oké want ik heb Eline nu. Elke dag na school ga ik even bij haar langs om even te praten. Ze is echt mijn beste vriendin op dit moment. Maar ook zij weet niks van de drugs. Als ik dat zou vertellen zou ze zo teleurgesteld zijn, of boos. En dat wil ik vermijden dus ik zwijg.

Vandaag is het donderdag en ik fiets naar huis. Maar zoals gewoonlijk ga ik eerst naar het skatepark. Ik zie Eline al op ons bankje zitten en ik fiets ernaartoe. Tot mijn verbazing zie ik dat ze aan het huilen is. Ik stap snel van mijn fiets en ga naar haar toe. "Hey meid wat is er" zeg ik terwijl ik haar in mijn armen neem. "Mijn lief heeft het uitgemaakt" snikt ze. Ik wrijf met mijn hand over haar rug. Ik wist niet eens dat ze een lief had, dat heeft ze me nooit verteld. Maar dat maakt nu niet uit. "Oh meid toch dan is hij het niet waard" zeg ik dan. "Het...het is geen hij" zegt ze dan langzaam. "Oh zij dan, dan is zij het niet waard" verbeter ik mezelf snel. Ze gaat recht zitten en kijkt me aan. "Vind je het niet raar" vraagt ze dan. Ik lach en vraag wat er raar aan zou moeten zijn. "Gewoon ik heb je nooit verteld dat ik op meisjes val en niet op jongens" zegt ze dan. Ik lach en schud mijn hoofd. "Dus? Dat maakt toch niet uit?" Ze lacht en geeft me een knuffel. "Dankje" zegt ze zacht. Ze kijkt naar de lucht en zegt dat we best naar huis gaan. Ik kijk ook naar boven en zie wat ze bedoeld. We staan op en ik zeg: "Het komt goed oké. Als ze niet inziet wat en geweldig persoon jij bent is ze blind." Ze glimlacht en geeft me aan laatste knuffel. "Tot morgen" zegt ze dan terwijl ze haar skateboard neemt. Ik zwaai en fiets zo snel mogelijk weg maar het is te laat. Het begint net kei hard te regenen. Als ik aankom ben ik doorweekt. Ik bel aan en Caro doet de deur open. "Waar kom jij vandaan" vraagt ze lachend terwijl ze opzij gaat. Ik rol met mijn ogen en zeg dat ik van bij een vriendin kom. Ik loop voorbij Vince en hij schiet in de lach. "Milla als je gaat zwemmen is het de bedoeling dat je je omkleed hè" zegt hij lachend. Ik kijk hem boos aan steek mijn middelvinger uit en ga naar boven om me te douchen.

Wanneer ik klaar ben roept Vince me naar beneden. Als ik beneden ben zie ik Caro en Vince serieus naast elkaar zitten. "Milla ga zitten" zegt Vince. Hij lijkt zelfs boos. Wat is er aan de hand? Ik ga zitten en vraag wat er is. "De laatste tijd is er vaak geld weg van iedereen in dit huis, zit jij daar achter?" Ik schrik maar laat het niet merken dus ik kijk verbaasd. "Wat? Nee tuurlijk niet!" "Milla komaan jij bent de enige die het kan zijn" zegt Caro dan. Ik blijf ontkennen en staar boos voor me uit. "Wees gewoon eerlijk" zegt Vince dan iets bozer. Hij begint zijn geduld te verliezen. Maar ik ben echt niet van plan om toe te geven. Ik blijf zwijgen en staar voor me uit. Vince wilt iets zeggen maar ik heb er geen zin meer in dus ik ga naar boven. Ze weten het dus. Shit. Ik moet een excuus vinden en snel. Ze mogen het echt niet te weten komen. Als ze weten dat ik drugs neem ben ik er geweest. En Robin ook. Ik moet er niet aan denken wat Vince hem aan zou doen als hij te weten komt dat ik al die drugs van Robin heb. Hij vermoord hem denk ik. Dat willen we natuurlijk vermijden. Daarom moet ik een oplossing vinden waarom ik zoveel geld nodig zou kunnen hebben. Ik moet Robin bellen, ik heb geen andere keus. "Milla lang geleden, wat is er" vraagt hij enthousiast als hij opneemt. Ik rol mijn ogen en leg uit dat Vince en Caro weten dat ik geld heb gestolen. "Ik weet niet wat ik moet doen Robin, als ze erachter komen...Dan gaat Vince je echt iets aandoen" zeg ik bang. Het is even stil aan de andere kant van de lijn. "Robin? Ben je er nog?" Hij antwoordt dat hij even moet nadenken. "Oké dit is wat er gaat gebeuren, je gaat doen alsof er niks aan de hand is. Je blijft ontkennen en als ze erachter komen laat je het me meteen weten, oké?" Ik knik maar dat kan hij natuurlijk niet zien dus ik zeg: "ja oké zal ik doen." Nadat ik dat heb gezegd legt hij af. Ik laat me op mijn bed vallen en kijk op insta. Tot ik opeens een bericht krijg van Eline. 'Nog eens bedankt voor daarstraks en ook bedankt om zo supportive te zijn xxx' Ik glimlach en stuur snel iets terug. 'Geen probleem meid, als je wilt praten ik ben er voor je xx' Na dat bericht zet ik mijn gsm weg en probeer ik te slapen. Ik kan echt niet slapen, ik blijf denken aan het gesprek met Vince en Caro. Weten Olivier en Philippe het ook? 

Ik staar naar het plafond en besef dat ik zonder drugs niet in slaap ga kunnen vallen. Ik sta op en loop stilletjes naar mijn bureau. Ik moet zorgen dat ze me niet horen anders ga ik eraan. Ik doe zo stil mogelijk mijn bureaulade open. Ik wil het doosje nemen maar het is er niet. Ik kijk verbaasd en neem alles uit de lade. Huh? Waar is dat ding? Ik begin alle lades open te doen en begin met alle spullen door mijn kamer te gooien. Caro en Vince moeten het gehoord hebben want opeens staan ze in mijn kamer. Ik heb de deur niet op slot gedaan. Ik kijk hun bang aan. "Wat is hier aan de hand" vraagt Vince terwijl hij rondkijkt. Ik slik en kijk ook rond. Er liggen overal spullen, letterlijk overal. Ik kijk hun aan en besluit het toch te vragen. "Waar is het?" Ze kijken verward naar me en dan naar elkaar. "Het doosje uit mijn bureaulade." Het kan niet anders dan dat zij het hebben. "Ik weet niet over wat je het hebt" zegt Vince dan. "Zeg gewoon waar het is" zeg ik terwijl ik ongeduldig begin te worden. Ik begin te trillen en ik voel de woede in mij naar boven komen. "Milla ik weet echt niet waar je doosje is." Ik maak een vuist met mijn hand en duw mijn nagels in mijn vel. Ik hoor die piep weer in mijn oren en ik word duizelig. Caro en Vince zijn dingen aan het zeggen maar ik hoor niet wat. Ik hoor alleen die piep en geruis in mijn oren. Ik leg mijn handen tegen mijn oren in de hoop dat het stopt maar het werkt niet. Ik begin zwaar te ademen en alles begint te draaien in mijn hoofd. Ik zet een stap vooruit maar vlak daarna val ik op de grond en wordt alles zwart voor mijn ogen. 

Omg sorryyyy dat het zo lang geleden is! Ik had totaal geen inspiratie meer dus het heeft heel lang geduurd om dit deel te schrijven. Ik hoop dat jullie het leuk vinden en ik ga echt proberen meer actief te zijn :))) love <3