Love or sex

-have to live-

Bir çocuk düşünün,hayattan bıkmış bir çocuk.

Bu çocuk mutluydu ama sadece 7 yaşına kadar,o çocuk için umutlar ölmüştü o yaşta,yaşama sevinci, hayalleri hepsi bitmişti.

Kimse o çocuk olmaz istemezdi,peki ben bu çocuk olmayı hakettim mi?

Haketmedim...

Size hayatımı anlatmama ne dersiniz? Ben anlatmak istiyorum siz de bu çocuğun kaderini bilin istiyorum:)

Doğduğum gün,aslında her şey iyiymiş mutlu bir şekilde devam ediyormuşuz hayatımıza ama ben büyürken bizim hayatımızda değişmeye başlamıştı 7 yaşındayken ilk defa annemin babamdan dayak yemesini görmüştüm ben,annemi o halde görmek canımı yakmıştı hemde çok ama küçüktüm işte,saklanmıştım bir köşeye,o köşe de annemin bağırışlarını dinlemiştim eğer şimdi ki ben olsaydım izin verir miydim o adamın annemi dövmesine,hayatta vermezdim!...

Ben 9 yaşıma geldiğimde babam artık çok değişmişti eski babam değildi her gün zil zurna sarhoş oluyordu eve geldiğinde sinirini annemden çıkarıyordu,aldatıyordu annemi ama annem bunu bilmesine rağmen susmuştu söylesene annem neden susmuştun,eğer o adamı boşasaydın mutlu olurduk annem belki de sen hala hayattaydın...Ben böyle diyorum ama annemin de yapacağı yoktu eğer o adamdan boşanmaya kalksaydı öldürürdü annemi,aslında ölmek umrunda bile olmazdı annemin ama ben vardım işte beni o adama bırakmak istemiyordu,böyle atlatırız dedik ama sanırım başaramadık..

Bugün doğum günümdü tam 12 yaşıma giriyordum,mutluydum çünkü belki babam severdi beni,okşardı saçlarımı,öperdi yanaklarımı,doğum günüm işte beklerdim babamdan bunları.Gelmişti eve kapıyı koşarak açmaya gitmiştim ama karşımda bir kadının elini tutmuş duruyordu ben öylece bakakalmışken bana tam olarak şunları demişti"doğum günün kutlu olsun,benim sana hediyem işte yeni annen"sadece bakıyordum öyle dayanamamıştım daha fazla çıkmıştım odama ama annemle babam şiddetle kavga ediyordu annem ilk defa bağırıyordu o adama 1 saat boyunca dinlemiştim kavgalarını ama sonunda bir silah patlamıştı,korkakça kapıya bakıyordum daha fazla duramadım hızla indim aşağıya keşke dedim kendi kendime keşke yaşatmasaydın bu hayatı dedim annemi kanlar içerinde görmek sanki boğmuştu beni ama o adamın yaptığı tek şey elindeki silahtan parmak izlerini silip silahı annemin eline koymak olmuştu görmüştüm elbet ama susturmuştu beni de korkmuştum küçüktüm ölüm korkuturdu beni...

Şimdi ise büyüktüm, bakmayın büyük dediğime 16 yaşındayım sadece ama farkındaydım artık bazı şeylerin,1.70 boyda,65 kiloydum,evet zayıftım bunun sebebi hayatı zehir eden babam olacak adamdı...

Şimdi napıyor muydum?

Okuluma yürüyordum beni bu adamın elinden kurtaracak tek yere derslerime çalışıyordum hemde çok belki hayatım güzel olsa bende o şımarık çocuklardan olurdum,ama benim kurtarmam gereken bir hayatım vardı,kurtarmam gereken bir canım...

Girdim hızla okul bahçesine sınıfıma çıkıyordum hızla,girdim sınıfa oturdum sırama, rahattım taki bana gıcık olan grupla göz göze gelene kadar,onlara bir şey yaptığım yoktu ama onlar bana sinir olmayı seçmişti yapacağım yoktu onlarla hayatta iltipat olmuyordum,olmam da.

Okul bittiğinde eşyalarımı toplayıp çıkmıştım okuldan,şimdi ise her zamanki gibi bana zehir olan eve gidiyordum,aslında hep böyleydi okul-ev başka bir şey yoktu,tabi böyle bir baba varken mümkün değildi...

Eve gelmiş sessizce otururken bir anda kapım açıldı,o adam varken rahat yoktu zaten bana

"Jungkook"

"Noldu?"

"Hani ortak olduğum şirket varya"

"Ee,beni ilgilendiren ne?"

"Bay Park, seni asistanı olarak istiyor"

"Ne? Saçmalama!"

"Sesine hakim ol!"

Göz devirip devam ettim konuşmama

"Ya ben daha 16 yaşındayım,okuyorum,yaşım 18 değil başka kimse mi kalmamış asistan olarak,ben mi kaldım sadece!"

"Seni istiyor yapacağım bir şey yok"

"Okul?"

"Bırakacaksın!"

"Lütfen! Sana yalvarırım vazgeçir ben okumak istiyorum lütfen!"

"Jeon! Kendine gel şimdi uyu yarın benimle geliyorsun saat 9'da hazır ol!"

"Lüt-"

Kapıyı çarparak çıkmıştı odadan

"Kahretsin!"

Sinirle bağırdım ve kendimi yatağa attım,bitmişti artık bu adamın elinden asla kurtulamayacaktım,sadece okumak istemiştim o bile mümkün değildi artık..

Annem...Belki hayatta olsaydı vazgeçirirdi onu özür dilerim annem seni kurtaramadığım için özür dilerim..

Gözyaşlarım akarken gülümsedim ve ayağa kalktım, kendime gelmem gerek ben bu adamdan kurtulmak için güçlü olmalıyım ve anneme verdiğim sözü tutmalıyım...

Flashback

18 Haziran 2018

"Oğlum"

"Annem bırakma beni nolursun, beni bu adamla yalnız bırakma benim sana ihtiyacım var"

Gülümsedi annem ölüm döşeğindeyken,öpülesi ellerini yanaklarıma çıkardı ve okşamaya başladı

"Jungkook,seni seviyorum bunu biliyorsun dimi oğlum"

"Biliyorum annem biliyorum bende çok seviyorum seni"

"Söz ver bana oğlum"

"Ne için annem"

İkimizinde gözyaşları akarken beni kendine çekti ve anlıma öpücük bıraktı

"Benim için yaşayacaksın,benim için bu adamın elinden kurtulacaksın,güçlü ol oğlum senden tek istediğim bu güçlü ol.."

"Olacağım annem söz veriyorum sana,zamanı gelecek o adamı hapise de attıracağım olmadı mı kendi ellerimle öldürürüm annem"

Gülümsedi gözyaşları akarken,son kez konuştu o güzel sesiyle

"Seni seviyorum.."

Ve kapanmıştı gözleri, bilseydim bu yaşıma kadar daha çok sarılırdım sana annem daha çok öperdim seni....

  Flashback end

Banyoya attım kendimi hızla,aynada baktım gözlerime morarmıştı Jeon kendine gel sen annen için yaşıyorsun dedim kendi kendime

Üstümdeki kıyafetlerden kurtulup girmiştim duşakabine,suyu açmıştım yavaşça altında ıslanırken düşünüyodum her şeyi,okuyup adalet için savaşamıyorsam,yavaş yavaş girecektim o adamın derinliklerine annemi öldürdüğü gibi tek seferde değil canını yaka yaka,intikam annem intikam...

Duşumu aldıktan sonra giyinmiştim hızla,ha birde şey var size bahsetmedim sanırım,ben gay'im ve feminen giyiniyorum,o babam olacak adam kızıyordu elbette fakat ben onun adını bile unutalı uzun zaman olmuştu şimdi ne diye dinleyecektim o adamı,güldüm ve hızla pijamalarımı giyip yattım eh tabi alarmı da unutmamıştım..

Arkadaşlar bu ilk bölüm ve anladığınıza göre Jeon zor bir hayat geçiriyor ama çok güçlü biri küçük yaşında neyle baş edeceğini biliyor akıllı biri