Ons Kindje

26

Caro's Pov
Ik lag in Vince zijn armen in bed. We hebben net de pannenkoeken opgegeten. "Ik kan hier wel eeuwen liggen." Zei ik zacht. "Doe dat dan." Fluisterde hij. "Gaat niet." Terwijl ik dat zei, duwde ik me recht. Hij zuchte en trok me terug tegen hem aan. "Ik ga me aankleden. Want ik moet nu echt wel Louise gaan ophalen." "Mm.. oké dan."

Ik begon dus met mij aan te kleden terwijl Vince er maar wat treurig bij lag. "Nu heb ik het koud." Hij begon met zeuren. Ik lachte en gaf hem een kus. "Ga je me uitzwaaien of moet ik zelf naar buiten gaan?" Al snel stond hij recht. "Zomaar laat ik je niet gaan." Vragend keek ik hem aan.

Zijn handen namen plaats in mijn nek en zijn lippen op mijn lippen. Ik glimlachte en kuste hem terug. "Tot binnenkort?" Vroeg hij met puppyoogjes. "Tot binnenkort." Ik gaf hem nog een kus en wandelde samen met hem naar de voordeur. Hij deed die open en liet me gaan. Ik stapte in mijn auto en zwaaide nog eens naar hem voor ik wegreed.

"Bel Yemi." De ringtoon ging af.
Y-"Hey Carootje!" Altijd zo enthousiast.
C-"Hey. Ik ben onderweg."
Y-"Top! Ik zal aan Wiske zeggen dat ze zich moet klaarmaken. Tot zo."
C-"Tot zo." En ik legde weer af.

Yemi is altijd enthousiast. Daar kan je niets aan veranderen. Maar soms is hij wel te enthousiast. Vooral 's ochtends. En sommige krijgen daardoor nog een slechter humeur. Onder andere Camille. Die heeft 's ochtends al een ochtendhumeur dus je moet Yemi daar echt niet naast zetten. Doe je dat wel? Dan is het beste dat je niets tegen Camille zegt voor een tijdje. Of ze bijt je neus af.

Ik parkeerde mijn auto en wandelde naar de voordeur. "Mama!" "Dag schat." Ik pakte haar op en knuffelde haar. "Was het leuk?" Ze knikte. "We gaan nog even binnen hé." We wandelden terug naar binnen. "Dag Caro." "Hey." Lou liep naar boven; ze ging nog even spelen. "Hoe was het?" Vroeg ik aan Yemi. "Goed hé. Ze heeft haar bord leeg gegeten en is flink gaan slapen." Ik knikte en glimlachte. Dat is mijn dochter nu eenmaal.

"Hoe was het bij Vinnieboy?" Ik rolde mijn ogen. "Goed hoor Yemi." "Veilig gedaan?" Vroeg hij dan. Ik keek hem even aan. Zoiets vraag je nu toch niet? "Dat zijn je zaken niet. Maar we hebben het niet gedaan." Hij glimlachte. Ik rolde weer met mijn ogen en ging de keuken in. "Oké, sorry. Ik weet dat ik zoiets niet mag vragen, maar ik wil zeker zijn. Dat je dat niet weer helemaal alleen moet doen. Jou kennende zou je het verbergen voor hem en hem nooit meer spreken."

Hij heeft nu wel gelijk. Moest ik weer zwanger zijn en we zijn nog niet samen en een echt gezin. Zou ik het Vince niet vertellen en hem niet aanspreken. Negeren dus. "Ik weet het wel. Tis gewoon.. niet zo snel gaan. Ik ben ook niet helemaal klaar om het weer te doen.." "Te lang geleden?" Ik knikte. "Het komt wel goed. Het beste is het rustig aandoen." "Doen we ook. Maar dan hoef je ook niet zo'n opmerkingen te geven." Ik gaf hem een blik en schonk dan een glas water in.

"Oké ja, sorry. Ik zal het niet meer doen." Ik glimlachte. "Danku Yemi. Zonder jou had ik deze vier jaar niet overleefd." Hij glimlachte ook. "Laten we nu wel niet emotioneel worden." Ik lachte en gaf hem een knuffel.

"Wanneer ga jij nu eens achter een lief zoeken?" Vroeg ik dan aan hem. Hij keek me even aan. "Nee.. heb jij al een lief?!" Hij knikte en glimlachte. "OMG!" Ik trok hem in mijn armen en knuffelde hem opnieuw. "Wie?" Hij trok zijn schouders op. "Zal je wel te weten komen. Maar jij gaat de eerste zijn die hem gaat ontmoeten." Ik glimlachte.