Carrying Mr. Billionaire Mafia's Child [COMPLETED]

Chapter 33

Yukizia Veronica.

NO. I'm not ready to go back in the Philippines. Iniisip ko pa lang nababalik ako hindi ko na alam ang gagawin ko pero sa iisiping hahayaan ko lang si Mommy na bumalik ng mag-isa sa Philippines ng walang kasama at may sakit pa? Hindi kaya ng konsensiya ko na may mangyaring masama sa kaniya, marami na siyang naitulong sa akin siguro ito na rin ang tamang oras para makabawi sa lahat ng nagawa niya para sa akin.

Pakiramdam ko may iba pa siyang sakit madalas siyang mahilo at palaging patamlay this past few days ang sabi niya pagod lang sa trabaho pero hindi ako naniniwala parang may tinatago pa siya, kung ayaw niyang ipaalam sa akin maybe this is the right time to help here, masyado siyang busy siguro kailangan niya ng pahinga.

Nandidito sa Philippines ang based ng work niya this year kaya kailangan niyang umuwi, hindi ako nagdalawang isip na bumalik sa Philippines para tulungan siya. Hindi ako bumalik para balikan ang mga nangyari akala ko nakalimutan ko na, akala ko balewala na ang lahat, pero ng makatutong ako sa Philippines pakiramdam ko nag balik ang lahat ng sakit na naramdaman ko noon, nagbalik ang lahat ng nasasakit na alala sa akin, Yes! I'm back.

I am already here at the Philippines to take good care everything in my Mommy's business. She can't attend her meeting and appointment that's why I am her replacement. And I'm sure isang business word meron ang company, kahit ayaw ko, kahit umiwas ako, alam kung magkikita at magkikita kami, ngunit kailangan kong maging maingat sa lahat ng hakbang ko.

Magbabayad siya sa lahat ng sakit na ipinaramdam niya sa akin, kung inaakala niya na sa loob ng maraming taon napatawad ko na siya pwes nagkakamali siya! Hindi kapatawaran ang kailangan ko! Gustong-gusto ko siyang gantihan ngunit hindi ko alam, siguro sa ibang pamamaraan kaya ko siyang saktan ngunit hindi sa business na meron siya.

"Finally Mommy, we are here! So we we're going to meet our Dad?" Masayang tanong sa akin ni Trexiel.

"Yehey! I going to meet my Dad!" Sumuntok pa sa hanggin si Trekiel.

"Nice." My Treziel commented.

They are really happy and excited to the point that they don't want to rest, maghapon na silang naglaro pagkarating namin ayaw pa ring magpahingga dahil gustong makita ang ama nila.  We are here in the Philippines for business but sad to say that they can't see their father.

"No son. We are here to help Mamita not to meet your father understand?" I said seriously to them, I know my words make them sad but I need to do it for them on good. Kinuha ko ang mga papeles na ibinigay sa akin ni Mommy para pag-aralan about sa proposal ko tommorow.

"Now, go to your room and rest, it's already late my loves." I command them and they are no response because they are all pouted it's broke my heart seeing them sad.

"Are you okay, Mamita?" Trekiel ask Mommy, nakita kong bumaba si Mom na inalalayan ni Paula. Isa pa 'tong si Mom, ang tigas rin ng ulo, may sakit na pero parang napipilitan lang na sa akin na ipagawa ang gagawin niya, tsk.

"Of course my little boy," Masayang tugon ni Mommy.

"Mommy, bakit bumaba pa po kayo? Didn't I tell you to rest? Late na, kagagaling pa lang natin sa flight." Lumapit ako sa kaniya.

"And you and my grandsons most rest too, why are still there? Rest, may jetlag pa kayo..." Humingga siya ng malalim kaya tumango naman ako, alam ko pero hindi naman ako napagod masyado sa byahe kahit na may tatlo akong anak na kasama dahil anndiyan sila Paula at Venus sa tingin ko nga hindi rin napagod ang mga anak ko kasi ang hyper nila maglaro all day.

"Mom, why we can't see our father? Why he's not here with us? I'm envy to the kids in playground  I saw earlier playing with their father... Tell him that we're already here, wanna met him," My tears leaking down on my cheek when I heard those questions from my son. Trekiel.