Bad Angel

Przebudzenie

Krople deszcze spadające na okno znajdujące się nad mężczyznę po dłuższym czasie go obudziły. Podniósł się on delikatnie i przetarł swoje przekrwione oczy i chwilę potem ziewnął, spoglądając na zegarek obok.

- Huh, już 16? Powinienem się zbierać na spotkanie z Oliwierem. - Rzekł sam do siebie, jeszcze chwilę tak siedząc. W końcu powstał ze swojego łoża i zaczął się przy tym prostować. Podrapał się po głowie i wszedł do łazienki. Nie była ona zbytnio bogata w wyposażenie, jeden ręcznik, pralka, wanna, szafka, grzejnik i zlew wystarczało mężczyźnie. Spojrzał on na lustro z pęknięciem i przyglądał się samemu sobie. Miał on nienaturalnie białe włosy niczym śnieg, szare przechodzące niekiedy w niebieskie tęczówki, bardzo wyraźnie rysy twarzy i dosyć dobrze zbudowane ciało. Zdjął on z siebie bieliznę i wszedł do lodowatej wody, lubił on brać zimne kąpiele, pomagały mu one w utrzymaniu w dobrym stanie krwiobiegu. Po około 15 minutach prysznicu Zero wyszedł z niego i wytarł się ręcznikiem leżącym na pralce i powiesił go następnie na grzejnik, by ten wysechł przed następnym użyciem. Podszedł do swojej szafy i zaczął przeglądać ciuchy, ostatecznie postawił na dosyć standardowym ubiorze. Ubrał on na siebie czarną bluzkę, czarną skórzaną kurtkę i czarne bojówki i byle jakie buty, w końcu każda jego para butów była czarna. Podszedł do drzwi prowadzących do wyjścia z mieszkania i spojrzał za siebie przez ramie, przypominając sobie o deszczu, który go obudził.

- Pewnie nadal pada. - Stwierdził i wziął ze sobą parasolkę, z resztą słusznie, gdyż miał rację co do pogody. Przechodził spokojnym krokiem przez miasto tu i tam się rozglądając. Tutaj Panna lekkich obyczajów stała pod latarnią, tam w ciemnym zaułku czekał diler na klienta, a jeszcze w innym banda nastolatków czekając, aż ktoś wejdzie na ich teren, by dać mu łomot dla czystej zasady. Już trochę minęło od przebudzenia się w szpitalu przez Zera, ile to już pomyślał? 4 lata, 8 miesięcy i 5 dni. Czas leci szybko, dlatego też Zeruś nie lubi go marnować. Tu gdzieniegdzie jeszcze można było dostrzec bezdomnych, proszących innych o nieco pieniędzy na chleb, gdzie indziej tych samych bezdomnych pijących alkohol za te same pieniądze, które miały być na chleb. Zero wyuczył się przez ten czas żyć w tym środowisku, ale niektórym nawet przez całe życie się nie udawało. Tą osobą właśnie był Oliwier, młody 18-latek który miał zbyt dobre serce do wszystkich, przez co często wpadał w tarapaty. Jednocześnie to prawie zawsze Zero musiał pomagać mu z nich wychodzić, gdyż sam po prostu nie potrafił. Zero poznał Oliwiera tuż po przebudzeniu w szpitalu, młody wtedy 15-latek znajdował się na łóżku obok Zera i rozpoczął z nim luźną konwersację, mężczyźnie spodobało się u Oliwiera poczucie humoru, więc postanowił się z nim zaprzyjaźnić i od tamtego momentu często się widzą i jeden wie o drugim praktycznie wszystko, ale o tym z pewnością przyjdzie kiedy indziej porozmawiać.

Zero po jakimś czasie doszedł do baru, w którym był umówiony z Oliwierem. Jak zwykle z resztą małolata nadal nie było, gdyż miał do siebie to, że zawsze się spóźniał. Mężczyzna zasiadł przy barze i skinął głową barmanowi tylko na znak, że prosiłby to, co zawsze, czyli szklankę whisky z dodatkiem cytryny. Prawie od razu barman podał mężczyźnie drinka, a ten położył pieniądze na ladę i barman z chciwością w oczach od razu je wziął, nim minęła to chociaż sekunda. Zero upił niewielkiego łyka i połknął napój alkoholowy. Nagle poczuł na plecach czyjeś klepanie, jak się okazało, był to nasz Pan spóźnialski.

- Cześć Zero! Co tam u ciebie? Opowiadaj, jak ci życie mija? - Oliwier spytał pełen entuzjazmu, gdy Zero tylko prychnął pod nosem i dodał.

- W jakie bagno tym razem się wpakowałeś przyjacielu? - Spytał ze stoickim spokojem w głosie i upił następny łyk whisky.

- Ty to mnie znasz na wylot co? - Oliwier zmarszczył brwi i uśmiechał się, łapiąc się za głowę, następnie biorąc głębszy wdech, co miało na celu skupienie się nad sensem wypowiedzi.