ချစ်ရပါသော အမျိုးသမီးငယ်♡

ချစ်​ရပါ​သော အမျိုးသမီးငယ်​♡

ဧကရီခင်ဆိုတဲ့ ကျွန်မ...ကျောင်းစာနဲ့ပဲအမြဲတမ်း နပန်းလုံး​နေတတ်​တဲ့​ စာဂျပိုးမ​လေး​ပေါ့။ဘ၀က်ို​ ပေါ့​ပေါ့ပါးပါးလေး ဖြတ်​သန်းတဲ့​ကောင်​မ​လေး။​ဘာအပူအပင်​မှမရှိတဲ့ ခ​လေးတစ်​ယောက်​လိုပါပဲ။

နေသာသော တစ်နေ့ ...
ဒီနေ့မနက်​ခင်းလေးဟာ အရမ်းကြည်​နူး​နေသလို လမ်း​ဘေးသစ်​ပင်​တွေကအစ စိမ်းစိုပြန်​တယ်။ကျွန်မ သီချင်းက​လေးညည်းရင်း စက်​ဘီးကို ခပ်​ဖြေး​ဖြေး​လေး နင်းပြီး​ကျောင်းကို သွားခဲ့တယ်။

ကျောင်းဝန်းထဲအရောက် ကျွန်မ စက်​ဘီးထား​နေကျ​နေရာတွင် စက်​ဘီးတစ်​စီး ရပ်​ထားတာ​တွေ့လိုက်​တော့​ စိတ်​ထဲတွင် ကသီက​အောင့်​ဖြစ်မိသည်။အဲ့ဒီစက်​ဘီးရဲ့​နောက်​မှာ ကျွန်မစက်​ဘီး​လေးရပ်​ပြီး အခန်းထဲကို ဝင်​သွားခဲ့ရတာပေါ့။

အတန်းထဲအရောက်...

"သဲဖြူ...ငါရပ်​နေကျ စက်​ဘီး​နေရာမှာ ဘယ်​သူစက်​ဘီးရပ်​တာလဲ နင်​သိလား။"

"ဘယ်​သိမလဲဟဲ့...ငါက​ ခုနကမှ​ ကျောင်း​ရောက်​တာ​လေဟယ်​...။"

ကျွန်မလည်း သဲဖြူကို ဘာမှဆက်​မ​မေး​တော့ဘဲ စာအုပ်​တွေကို ပြန်​စစ်​ကြည့်​နေလိုက်​သည်။

ထိုအချိန်​တွင် အရပ်ရှည်​ရှည်​၊အသားကခပ်​လတ်​လတ်ရှိတဲ့​ အစ်မတစ်ယောက်က ကျွန်မတို့ ထိုင်​ခုံ​ရှေ့တွင် မတ်​တပ်​ရပ်​ပြီး ခုံကို​လက်​နဲ့​ခေါက်​ရင်း...

"ဟိတ်...ချာတိတ်...။
ဟိုနားက ရပ်​ထားတဲ့ စက်​ဘီးက မင်းဟာလား။"

သူမရဲ့အောက်နှုတ်ခမ်းလေး အသာကိုက်ကာ စက်ဘီးဆီသို့ လက်ညိုးလေးထိုးပြရင်း မေးလာသည်။

"ဟုတ်​တယ်​ ဘာလို့လဲ။"

"ကိုယ့်စက်​ဘီးနဲ့ မလွတ်​လို့​ ရွေ့​ပေးပါလား။"

"ဘာလဲ...ရွေ့​ပေးရမယ်​ ဟုတ်​လား...။
အဲ့​နေရာက ကျွန်မ စက်​ဘ်ီး အမြဲထား​နေကျနော်၊ရှင်ပဲ​ ရွေ့​ပေးရမှာ...။"

"စက်​ဘီးပဲ​ရွေ့ခိုင်းတာပါ၊မင်းကလဲ... လူသတ်​တော့မဲ့ပုံစံမျိုးနဲ့။"