Love in the years of the Coronavirus! Part 2

Κεφάλαιο 1🥀

Έχουν περάσει 6 μήνες από τότε που έπαθα το ατύχημα...και την αποβολή! Ευτυχώς πήγαν όλα καλά και δεν είχα περαιτέρω προβλήματα!

Ο Θάνος έφυγε ξανά για Λονδίνο...πήγε να τελειώσει το τελευταίο του εξάμηνο...Από τότε δεν έχω ξανά μιλήσει μαζί του !

Ο Σάκης ευτυχώς είναι άφαντος...Η μόνη φορά που τον ξανά είδα μέσα σε αυτούς τους έξι μήνες ήταν σε μια καφετέρια κοντά στην πλατεία καθώς πήγαινα για το τελευταίο μου φροντιστήριο στα μαθηματικά! Πήγε να σηκωθεί να έρθει κοντά μου αλλά...τον κράτησε ο Γιάννης ο φίλος του !

Με τον Μάρκο έχουμε να μιλήσουμε 6 μήνες...Από τότε που γέλαγε στο άκουσμα της εγκυμοσύνης μου ! Μπήκαμε σε καραντίνα για 3 μήνες...έτσι το αποφάσισε η κυβέρνηση...έτσι και δεν τον ξανά είδα...ούτε στο σχολείο αλλά ούτε έξω...μιας και ήμουν αφοσιωμένη...στις πανελλήνιες...

Α ναι ! Ξέχασα να σας πω ...Είμαι και επισήμως μια φοιτήτρια πληροφορικής στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης παρακαλώ...!! Δέχομαι συγχαρητήρια!!

Τώρα έχουμε Αύγουστο, και σε τρεις μέρες θα μετακομίσω μόνιμα Θεσσαλονίκη...Θα πάω τα πράγματα μου εκεί...όλα μου τα υπάρχοντα...και θα ξεκινήσω μια καινούρια ζωή...Είμαι τόσο χαρούμενη!

Ντριν! Ντριν!

Ωχ το κινητό μου ...Ποιος είναι τέτοια ώρα...

"Παρακαλώ! "

"Έλα Μαίρη μου! Ναι ελεύθερη είμαι για σήμερα..." Αχ το είχα ξεχάσει, σήμερα είναι η τελευταία μας έξοδος με τα κορίτσια πριν φύγουμε για φοιτητική ζωή..."Ναι κοριτσάκι μου στις 7 θα είμαι εκεί! " κλείνω το τηλέφωνο και πάω να ετοιμαστώ...

Αφού κάνω ένα μπάνιο, φοράω τα αγαπημένα μου ρούχα! Ένα σορτσάκι Τζιν και μια μαύρη κροπ τοπ μπλουζα που από πίσω έχει λίγο ανοιχτή πλάτη. Τα μαλλιά μια ψηλή αλογοουρά και φυσικά χρυσά κοσμήματα! Αχ πόσο μου αρέσω !

[...]

Έχουμε φτάσει ήδη στο λιμάνι...Το οποίο παρεμπιπτόντως είναι γεμάτο από κόσμο! Με το ζόρι θα βρίσκαμε να κάτσουμε σε μαγαζί αν δεν είχαμε κλείσει τραπέζι...Ευτυχώς το σκεφτήκαμε!

"Μωρή δες έναν κούκλο..." μου λέει η Κατερίνα κρυφά σκουντώντας με ! "Καλός είναι !" της απαντάω, αν και δεν τρελαίνομαι , αδιάφορος ήταν! "Μόνο καλός? Αυτός είναι μοντέλο παιδί μου ! Να τον χαίρεται η μανούλα του !"

"Θες λίγο να ηρεμήσεις? Κανείς λες και έχεις να δεις άντρα πάνω εδώ και χρόνια..." της απαντάω φανερά ενοχλημένη γιατί μας κοιτάει όλο το μαγαζί ενώ ψάχνουμε το τραπέζι μας !

"Κορίτσι κορίτσια...να ρωτήσουμε το παιδί..." λέει η Μαίρη και κάνει νόημα σε έναν σερβιτόρο ο οποίος είναι γυρισμένος στο πλάι!

Ο σερβιτόρος μας βλέπει και έρχεται προς το μέρος και τότε...τι να δω ...

"Βρε βρε καλώς τον Μάρκο! Που χάθηκες βρε ψυχή;" Χριστέ μου ο Μάρκος! Ο Μάρκος μου ! Τα πόδια μου δεν με κρατάνε...πιάνω την τσάντα μου και με τα δύο μου χέρια και την κρατάω όσο πιο σφιχτά γίνεται...

"Γειά σου Μαίρη! Δουλεύω όπως βλέπεις..." της απαντάει με ειρωνικό τόνο..."Μπράβο! "Του λέει και ακουμπάει το χέρι της στον ώμο του ! "Λοιπόν...έχουμε κλείσει ένα τραπεζάκι για πέντε...στο όνομα μου που είμαστε;"

"Που θες να ξέρω εγώ...Να φωνάξω τον Μανώλη μισό! " μας λέει και πάει να φύγει..."Εμάς δε μας χαιρετάς; Σαν τα χιόνια !" του λέει η Κατερίνα...Ο Μάρκος κοντοστεκεται για λίγο, γυρνάει και ..." Γειά σου Κατερίνα ! " της λέει ειρωνικά...ενώ γυρνάει και με κοιτάει με ψιλό χαμηλωμένο το κεφάλι..."Γειά σου και σένα ...Λίλιαν!" χωρίς να πω λέξη τον βλέπω που απομακρύνετε...

[...]

Μετά από λίγο και αφού έχουμε κάτσει στο τραπέζι μας , φτάνει και η Νικόλ με τον Φίλιππο! Της εξηγούμε τι έγινε πιο πριν με τον Μάρκο και μένει έκπληκτη...απόρησε πως δεν φύγαμε και πραγματικά το ίδιο απορώ κι εγώ με εμένα...

"Λίλιαν...! Λίλιαν ξύπνα! " μου φωνάζουν και με βγάζουν απο τις σκέψεις μου ...

"Που ταξιδεύεις;" με ρωτάει η Νικόλ..."Τι την ρωτάς μωρή..." λέει η Κατερίνα ενώ με σκουντάει για να συνέλθω..."πήγαινε μίλησε του ...είναι ευκαιρία...Πρέπει να μάθει για το παιδί...."

Σηκώνω το κεφάλι μου και την κοιτάω..."Το παιδί δεν υπάρχει πια ...απεβαλλα! " τους απαντάω...και τα μάτια μου αρχίζουν και βουρκώνουν ενώ σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς την τουαλέτα...