A story.💕 (One Shot )

A story........

Chinthaka's pov

මේක කතාවක් කියන විදිහකින්  කියන්න පුලුවන් දෙයක් නෙවේ.....මොකද කාතාවක් වෙන්න අවශ්‍ය සිද්ධි අනුපිලිවලකට මේක ඇතුලේ තිබුණෙම නෑ..... තිබුණෙ ඇස් මත ලියවුණු කතා සහ  හුවමාරුවුණ කෙටි පණිවිඩ විතරමයි.......වචන දෙක තුනක මහා ගොඩක් අරුත් තිබුණ කතාත් අපි අතරේ තිබුණා....... මේක ලස්සන අවසානයක් තියෙන්නෙ ගොතන්න බෑ..... මළගිය ඇත්තෝ නවකතාව පටන් ගන්නම හරියේ එදිරිවීර සරත්චන්ද්‍රයනුත් කියලා තියනවා කතාවක් නන් පිරිපුන් රටාවකින් යුතුව ගොතලා නිමා කල හැක..... නමුත් ජීවිතය ගොතලා නිමා කරන්න බෑ කියලා...... ඒක ඇත්ත නේද? මේ ජීවිතය ඉතින් ගොතන්න පුලුවන්ද..... වෙන දේකට පුලුවන් හොදම විදිහෙන් මූණ දෙනවා හැර.........

නම චින්තක කියලා මතක තියා ගන්න..... ඒ මම....... අවුරුදු 20 ක සින්හල බෞද්ධ කොල්ලෙක්........ ආගම ජාතිය කීවේ ඇයි කියලා බලනවා නේද ඉන්න ඒක ගැන මන් කියන්නන්. ඊට කලින් ඔයාලා දැන ගන්න ඕන දෙයක් තියනවා...... කාලයක් මන් හන්ගගෙන ඉන්න හදපු දැන් මන් ඕනම තැනක කියන්න බය වෙන්නේ නැති මගේ අනන්‍යතාවෙත් එක්කම එන..... මම ගේ කියන එක.... සමහරෙක්ගේ භාශාවෙන් කොලු කාරයෙක් කියන එක..... ඒ මොනා වුණත් කමක් නෑ.....මන් මේ කියන්න හදන කතාවට (කතාවක් කියලා කියන්න බෑ තමයි... ඒත් නැත්නන් මන් මොකක් කියලද කියන්නේ........) ගේ කෙනෙක්ට වෙන අසාදාරණකම් ඔය වගේ ඒවා නෑ මේකේ...... ඒවා ගැන කතා කරන්න දැන් මට බෑ........ මට ඕනේ කාට හරි කියලා මේ දුකින් නිදහස් වෙන්න......... ඒත් ඒක කර ගන්න පුලුවන් වෙයිද කියන්න මන් දන්නේ නන් නෑ............... මන් කතාව කියන්නන්.....
            කතාවක් හරි මොකක් හරි වුණත් මේක කියන විදිහ හරියටම මන් දන්නේ නෑ....... මේක ගොතන්නත් බෑ...... මට දැණුන විදිහට හැමදේම කියන්නන්........

                හය හත වසරේ ඉද්දිම මොන්ටිසෝරිය ගාව තිබුණ පිට්ටනියේ අපි වොලිබෝල් සෙල්ලන් කරා....... ඒ පිට්ටනියේ  තමා ඔය ගමේ අවුරුදු උත්සව එහෙම තියන්නේ.... වෙන අය සාමාන්‍යයෙන් ක්‍රිකට් නේ සෙල්ලන් කරන්නේ ගමේ කට්ටිය එහෙම එකතු වුණාම. ඒත් අපි වොලිබෝල්..... ඒකට හේතුව මම දන්නෙ නෑ....... මම අපේ බාප්පගේ පුතාලා දෙන්නා තව ගමේ අය ගොඩ දෙනෙක් වොලිබෝල් සෙල්ලන් කරා ඔතන....... ආහ්..... අපේ ගම... ඒකේ නම ඔයාලට වැඩක් නෑ........ ඒත් ගම ගැන මන් කියන්නන්..... ලස්සනයි......... මහා ලොකු ලස්සනක් තිබ්බෙත් නෑ....... හැබැයි නිදහස්.......... ගොඩක්ම හිටියේ සින්හල අය...... දෙමළ පවුල් හතර පහක් නන් දැන් ඉන්නවා....  එක කොටසක මුස්ලිම් අය ඉන්නවා සෑහෙන්න....... ගමේ ඉස්කෝලෙටත් සමහර අය යනවා...... ඒත් එයානන් ගියේ ගමේ ඉස්කෝලෙට නෙවේ ම්න් හිතන්නේ..........  එයා කොහෙටද ඉස්කෝලේ ගියේ කියලා මට කියලත් නෑ මන් ඇහුවෙත් නෑ....... ආ.... එයා අපේ තාත්තගේ යාලුවෙක්ගේ පුතෙක්.... තාත්තලා යාලුවෝ වුණේ කොහොමද කියන්න මන් දන්නේ නෑ....... සමහර විට ඉස්කෝලෙදී වෙන්නත් ඇති..... නැත්නන් කඩෙන් බඩු අරගෙනමද දන්නෙත් නෑ...... එයාලට කඩයක් තිබුණා....... මහා ලොකු ලොකූවකුත් නැති... පොඩිත් නැති සාමාන්‍යයෙන් ඔය තියෙන කඩයක්....... සෙනගත් ආවා මන් හිතන්නේ සෑහෙන්න... මට සෙනග ගැන වැඩක් නෑ..... මන් කඩේට ගියේම එයාව බලන්න.......මට කඩේටම යන්න ඕන වුණේ නෑ එයාව බලන්න...... එයා වොලිබෝල් ගහන්න එනවා අපිත් එක්ක...... වොලිබෝල් ගහන තැන හිටපු කොල්ලෝ ගොඩක් අය අපේ වයසේ හරි අවුරුද්දක් විතර බාල අය හරි..... එයා තමා වැඩිමාල්ම කෙනා...... මට වඩා අවුරුදු තුනක් වැඩිමාල්........ එයාට වඩා අවුරුද්දක් විතර බාල තව අයියා කෙනෙක් හිටියා. මට 17 ක් වෙද්දි එයාට 20 ක් දැන් 23 ක් වෙන්න ඕන.. වයස ගැන වැඩක් නෑ....