"Ağla, ağla ki son damla olsun, son ağlayışın olsun. Tek damla olsa bile yıka geçmişini o, damlayla." dedi.
"Eğer ben ağlasaydım, gözyaşılarım aleve döner, düştüğü yerleri yakıp, kül ederdi. Fakat ben ağlamam çünkü ağlaman için kalbinin olması gerek...
Evet yeni bölümle karşınızdayım. 1 bölüm biraz duygusal ola bilir ama olsun. Şarkıları açıp dinleseniz daha iyi olur.
En iyi okumalar sizin olsun!
Şarkılar: Sezen Aksu- küçüğüm Nesrin Sipahi- Gözleri aşka gülen Madison Beer- Stained glass
🍀
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kardeşlerimle oyun oynuyorduk, hiç olmasa bugün mutluydum. Bahçemize siyah bir araba girdi. " Allahım lütfen, lüfen o olmasın."dedim kendi kendime, Aras'la Arin'in bakışları bana döndü.
"Abla noldu?"dedi Aras, evet o burda, yine geldi. Babamla konuşuyor, dan diye ayağa kalktım.
"Abla"dedi Arin
Arkamı dönüp hızla salondan çıkmak üzereyken"Alev kızım, dayına merhaba demek yokmu"dedi dayım. Dayıma döndüğümde, her zaman ki iyğrenç sırıtışıyla, beni süzdüğünü gördüm. Bir adım atıp bana yaklaşdığında, ürperdiğimi hiss ettim.
Tam karşımda durduğunda,dizlerinin üzerine çöküb, benimle aynı hizaya geldi. Bir eliyle, sol kolumu tuttu, diğer eliylede yüzümü okşadı. Babam"Tamam ben işe gidiyorum, sende çocuklara bak Mehmet."dedi ve çıktı. Babam gözden kayıp oldu ama yüzümü dayıma çevirmedim, biranda eli çenemi kavradığında irkildim, bir adım geri gittim.
Eli havada kaldığında hâlâ sırıtarak bana bakıyordu, elini indirdi, çöktüğü yerden ayağa kalktı. Bir, iki adımla bana yaklaşarak kolumdan tuttu, sürüklüyerek beni yine o dört duvar arasına götürüyordu. Kolumu ondan kurtarmak için direniyordum ama boşaydı o, benden çok güçlüydü.
Beni, evde kulanılmayan küçücük odaya getirdi, kolumu bırakmadan kapıyı kilitledi. Odada sadece kulanılmayan tek kişilik yatak vardı, hep sorgulardım bu oda ne için olduğunu. Kolumu ondan kurtarıp geriye adım attım. O benim üzerime yürürken, bir elide gömleğinin düğmesine gitti.
Bir adım geri gittim, bir adım ileriye geldi, üç düğme açıldı. Bir adım geri, bir adım ileri, iki düğme. Bir adım geri, bir adım ileri, son düğme...
Sadece üç adım geri gitmiş, sırtımı duvarla kavuşdurmuşdum. Son düğmesini açmış, bana bakarak elini pantolonunun kemerine götürdü. Gözlerimi kapattım, yanağım ıslandı. Daha önce hep yalvarıp, sesli şekilde ağlardım ama zamanla işe yaramayacağını anladım.
İçimden dua etmeye başlamışdım ki durdum.
Bir gece babam evde değildi, kardeşlerimi uyutuktan sonra uyumazdım ben. Yani babam evde olmadığında uyumazdım, dayım gelir diye. Balkona çıkıp, elimi korkuluklara koyarak aşağıya baktım. Hiç kimse yoktu. Saat gecenin yarısı olmalıydı, yıldızlar vardı, derin nefes alarak yere çöküp, bağdaj kurdum.
Anneme seslenmeye karar verdim. "Anne, canım yanıyor. Gel al beni, dayanamıyorum çok canım yanıyor Anne. Dayım bana neden böyle davranıyor anlamıyorum, hep beni soyup çıplak bırakıyor, sonra anlamadığım şeyler yapıyor. Hep bana senin suçun, hepsi senin suçun deyip duruyor. 'Neden?' diye sordum, bir keresinde.'Çünki bir kız çocuğusun' dedi bana. 'Ama Arinde var, oda kız çocuğu?'dedim. 'Ama senden güzel değil, sen güzelsin' dedi."
