Papatyalar aşkına

-1-

Başım dönüyordu,ruhum çökmüştü adeta ama bunun sebebi gördüğüm fiziksel bir hasar değildi.Daha çok yanlız ve kimsesiz oluşum ,başıma gelen bu durumda arkamda birinin olmaması canımı yakıyordu .

***
Bir saat önce .

İlahi bakış açısı 🌺🌺🌺

Papatya avlamaya giden küçük yolcu av olmuş, şimdi bilinmedik iki avcının önünde adeta bir serçe misali titriyordu .

Baş veren olaylar döngüsü çıkılmaz yönde ilerliyordu . Havada ateş etmeye hazır bekleyen beş silah ve onları tutan  baştan sona siyah giyinen  beş adam .

Hiç bulunması gerekmeyen bir yerdeydi şu anda küçük papatya avcısı . Yerde yatan , kafasından kanlar akan adam da bunun kanıtı nitelikteydi zaten .

Bulunduğu ortam hiç bir açıklamaya gerek duymayacak şekilde ortadaydı. Minibüs benzeri kocaman arabaya yaslanan iki adam kesinlikle mafya olduklarını çok belli ediyorlardı.

Neden kimse konuşmuyor, neden her kes suskun ? Kendisi mi konuşmalı yoksa ? Özür mü dilemeli ? Oysaki onlara karşı yanlış bir harekette bulunmamış , tek derdi papatya toplamak olmuştu...

Dayanamadı, bir şeyler yapmak istedi , böyle ölmek istemedi en azından; yukarıya kaldırdığı avuç içlerinin tekinde tutmakta olduğu bir demet papatya ile.

"Ben bir şey yapmadım"- acı dolu saniyeler sonunda korkudan kurumuş dudaklarından tek çıkan kelimeler bunlar oldu . Karşısındaki, minibüse yaslanan  adamlardan biri yavaşça ona yaklaşmaya başladı. Onun hareketlenmesi ile elinde silah tutan adamlar hafiften çekilip yol verdiler ona. "Olmaman gereken bir yerdesin küçük hırsız "- diyip yaşlı komşunun söylediği şeyleri tekrar etti bir nevi genç adam .

Tam önünde durmuştu şimdi ve direkt gözlerine bakıyordu küçük avcının.

Dudaklarını harekete geçirip yeniden 'Ben birşey yapmadım' demek istedi lakin daha dudaklarını aralamak istediği anda "Ve bunun cezasını çekeceksin"- dedi zebani misali başında dikilip kendisini göz hapsine alan genç adam .

'Olmaz , istemiyorum,ben masumum ' demek istedi ama nafile , kimsenin onu dinlemeyip ; umursamayacağını biliyordu . Sustu bu yüzden , ne yapa bilirdi ki ? Kaçmaya çalışsa daha bir adım atmadan işini bitirir, öldürürdüler . Çığlık atıp yardım istese kimse duymaz , duyan olsa bile umursamaz,  kendi yollarına giderlerdi .

Kim yardım ederdi ki minik papatya hırsızına?

Gözlerinden akan yaşlar usulca ıslattı yanaklarını . İçinde büyük bir hüzün , büyük bir korku vardı . Lakin korkusu öldürülüp bir sokağa atılmak değil her gün ziyaret ettiği biricik annesinin mezarına bir daha gidemeyecek olmasıydı. Kendisinin dışında kim giderdi ki o soğuk mezar taşının başına?

"Lütfen bırakın beni , kimseye hiç bir şey söylemem söz veriyorum, nolur bırakın gideyim"- diyip yalvarmaya başladı , kocaman ellerini kendinin çelimsiz kollarına sarıp çekiştirerek arabaya sürükleyen adama . Lakin bu bir işe yaramadı, aksine adam kolunu daha hızlı çekip daha hızlı yürüdü ve bu küçük olanın hakimiyetini kaybederek yere dizleri üzerinde düşmesine sebep oldu .

Dizleri acıdı , bir zamanlar annesinin öpüp okşadığı dizleri şimdi amansızca yüzeyin sert yüzüyle birleşip kanamaya başladı .

Lakin bunu düşünmedi küçük olan , o sırada acıyan dizlerini değil de bıkmadan her gün kokusunu almaya çalıştığı toprak altındaki annesini düşünüyordu. Yoksa bir daha toprak kokusunda annesinin var olduğuna inanıp 'Annem ' diye kokladığı toprağa başını koyamayacak , öpemeyecek mi  soğuk mezar taşını ? Tek varlığı , tek tutanağı olan  məzarı da mı çok gördüler diye geçirdi içinden .

"Nolur bırakın beni , kimseye bir şey söylemem yemin ederim, onu bırakamam" dedi sonlara doğru hıçkırıklara nedeniyle pek anlaşılmayan sesiyle .

Kaşları çatıldı genç adamın , kimdi ki onun için bu kadar önemli olan ? Kimdi ki sırf onu bırakmamak için kendisine yalvardığı bilinmeyen ?

Umursamadı genç adam , ne onun ufacık bedenini yeniden kaldırıp zorla arabaya bindirirken ne de yol boyunca durmadan ellerindeki sıkıca tuttuğu papatyaları göğsüne bastırarak ' onu bırakamam ' diyişlerini ...

***
Bölüm sonu. Umarım beğenirsiniz, yazım yanlışlarım varsa affola.