Kalem Nöbetçileri

Park

Kaşlarım hep çatılı mıydı? Ben neden farketmemiştim? Hayata bu yüzden mi gelmiştim... Okul boyunca doğru dürüst bir arkadaş edinememiştim. Ama bir mahalleye taşınana kadar. Ali ve Ozan ile tanıştım, iyi ki tanımışım. Ben normalde İstanbul'da yaşıyorum, ailem ben ve kedim. Buraya okul sorunlarımızdan dolayı taşındık... Paramız yetmiyordu, yaşadığımız şehirdeki okullara. Hem ablam buradan, İzmir'den bir lise kazandı. Yani taşınmamız ablamdan dolayı...
Benim de derslerim çok iyi değildi. Yani İstanbul'dan bir lise kazanamazdım...
Ozan'ın ailesi çok zengin, dersleri de güzel. Ama o Ankara'dan bir lise istiyormuş. Ailesinden, benden, Ali'den uzak... Ali'nin dersleri ortalama geliyor hep. O da lise için burayı, İzmir'i istiyor, ailesinden uzaklaşmak istemiyormuş. En azından başka bir şehire gitmiyor... Hep derim "Ozan çok özgür ruhlu bir çocuk" diye... Herkesten uzak yaşamayı seviyor. Kendi başına... Ali ise kimsesiz yapamıyor. Herkesi hemen özlüyor...
Ben mi? Şey... Ben biraz içime kapanığım, atlatamadım İstanbul'daki okulumda bana yapılan kötülükleri. Yavaş yavaş atlatıyorum.
Yağmurlu havalar tam benlik. Yağmurlu havalarda en sevdiğim şarkı "Another Love"
olmuştur, bana kendimi hatırlatıyor, ne kadar çok kırıldığımı. Enerji dolu olduğum zamanlarda açtığım şarkı her zaman "Bilmem Mi?" olmuştur :). Ali'nin en sevdiği şarkı veya şarkıcı yokmuş her şarkıyı severmiş. Ozan'ın ise; ''Yüzyüzeyken Konuşuruz'' grubunun ''Dinle Beni Bi'' şarkısıymış. Harbi zevkli çocuk şu Ozan. Aniden gelen korna sesiyle uyandım. Uyumuştum... Ozanlar neredeydi? Beni neden bırakıp gitmişlerdi,bu korna nereden çıkmıştı? Annem? O bile evde yoktu... Mıstık evdeydi... TELEFONLARI KAPALIYDI! Arıyorum, arıyorum, açmıyorlar! Kafamdaki kötü düşünceleri atmak istiyordum bir kenara... ''Bir dakika'' dedim kendi kendime... ELA YOKTU! ELA DA YOKTU. İşte şimdi telaşlanmıştım. Hemen montumu giyip dışarı çıktığımda, gördüğüm manzara kusup bayılmama neden olmuştu...