Napatingin ako sa maraming taong nakangiti para sa araw na ito. Napakasaya nila na tila ang lahat sa kanila ay matagal na hinintay ang pagsapit ng araw na ito.
I am too. I've waited for this day for almost a decade. For almost the rest of my living. For almost the hours, days, weeks, months and years of breathing.
Tulad nila, I'm felt overwhelmed too. Napakasaya kong sa wakas sasapit na ang araw na ito. The day when I will saw him wearing that precious smile walking in that aisle being a groom.
Napaluha ako.
Tears of joy.
Sa wakas magiging mapayapa na ang lahat. Sa wakas at magiging masaya na ang lahat.
Till this day everything's gonna be filled with joy and laughter. No more sadness. No more pain.
I took again a glance on him.
That smile.
It reminds me the happiness we share. The joyfulness of our relationship. The overwhelming experience happens between us.
Pero . .
Sa lugar na kinatatayuan ko ngayon ay kitang-kita ko siya. Kitang-kita kong kinakasal siya sa babaeng kasing tangos ng ilong ko, kasing kinis ng balat ko, kasing haba ng buhok ko at kasing pula ng mga labi ko.
I smiled.
Hindi dahil sa pagiging sarkastiko. Ngunit dahil inasahan ko na to.
"You may now kiss the bride."
At sa isang iglap ay nakita ko na lang ang sarili kong humahagulgol sa iyak.
Nasasaktan pa rin pala ako. Kahit anong pag-uubayang gawin ko ay masakit pa rin. Hindi ko pa rin palang kayang indahin ang lahat. Sa kaloob-looban ng pusong ito, ay ang pangalan niya pa rin ang tinitibok.
I cried even harder when I saw that their lips parted.
Napatingin ako sa mga taong nanunuod sa kanila. Hindi man lang nila ako napansin. Hindi man lang nila napansin ang sakit na iniinda ko ngayon.
They are all busy clapping.
Pinapalakpakan nila ang bagong kasal.
Nakisabay ako sa kanila. Kailan kong maging matatag. Wala akong karapatang masaktan dahil ako ang may kasalanan sa lahat ng nangyayari ngayon.
I took a glance at the bride.
She was smiling.
But deep inside, she's not.
Alam kong sinisisi niya ang sarili niya sa nangyayari ngayon. Alam kong sa mga oras na ito ay nagdadalamhati siya.
Because . .
She loves him.
And he loves me.
"I'm sorry Laze." I whispered.
Hindi niya ako maririnig. Hindi niya malalamang sa mga oras na ito at katulad niya, nagdadalamhati din ang puso ko.
Parehas lang naming sinasaktan ang isa't isa para sa lalaking nakatayo ngayon sa harapan ko at masayang nagpapasalamat sa mga tao.
"I'm sorry, Vince."
Yan lang ang kaya kong sabihin. Yan lang ang kaya kong imensahe sa kanya gamit ang hanging magiging tulay namin sa mga darating na araw.
Mahal na Mahal ko siya. Ayokong sa mga sandaling ito ay maranas niya rin ang sakit na nararanasan ko ngayon.
Napatingin ulit ako sa babaeng nasa tabi niya.
