Yıldız +18

17

Beklediğinizi biliyorum bu yüzden uzun bir bölümle karşınızdayım.

Yemek yemeden hızlıca hazırlandık. Emir tabii ki bu telaşımızdan korkmuştu. Sarp onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Emir Sarp ile konuştukça sakinleştiyordu. Ancak ben hiç sakin değildim.

Sarp gergin olduğumun farkındaydı. Ancak emir onu rahat bırakmıyordu. Ayrıca araba kullanırken konuşmasak daha iyiydi.

Sarp'in telefonu çaldı. Babası olabilir diye heyecanlandım. Ancak arayan Silaydı.

"Efendim abicim. Bekle."

Telefonu bana uzattı.

"İlayda arıyor."

Telefonu aldım..

"Efendim sıla?"
"Ahter'im nasılsın?"
"Ne kadar iyi olabilirsem işte."
"Neredesin? Almaya geleyim seni. Ya da Emiri alayım."
"Sarp'in babasının evine gidiyoruz."
"Demirkan amcalara mı? Niye?"
"Bilmiyorum Sıla. Bir şeyler oluyor ama bilmiyorum."
"Tamam. Ben de geliyorum oraya."
"Gelmene gerek yok."
"Saçmalama Ahter. Seni yalnız bırakacak değilim. Ayrıca sana bir sürprizim var. Beni bekle."

Sıla telefonu yüzüme kapattı.

"Sürpriz dediği neydi ki?"

Sarp bana baktı..

"Sıla da geliyormuş."
"Bir kere bulaştı ya. Daha da bırakmaz."
"Onları hiç sormadık. Bora nasıl?"
"Ben konuştum onunla. Bir sıkıntıları yok. Dün gece boranın evinde kalmışlar. Sabah da İlayda'yı evine bırakmış."

Kafamı dağıtmak için ikisi hakkında konuştuk.

"Var mı aralarında bir şey?"
"Pek sayılmaz. İlayda hep aşıktı ona."
"Bir dakika. Boranın soy adı ne?"
"Gerçek."
"Gerçek."

Aklıma İlayda ile olan küçüklük anılarımız geldi.

"Adam gerçek olamayacak kadar gerçek. Bayılıyorum ona. Ama babam iş yerinden birisine aşık olmama izin vermiyor."
"Çocuk ne iş yapıyor sizin orada?"
"Öyle pek bir işi yok. Üniversite okuyor hala. Canım babam stajyer olarak iş sunmuş. O da kabul etmiş. Şu anda tek yaptığı şey fotokopi falan çekmek. Ama çekerken ne kadar yakışıklı görmen gerek. Gerçek mi bu adam ya?"

"Gerçek..."
"Ne oldu?"
"Ben tanıyorum Bora'yı. İlayda anlata anlata bitiremiyordu. Gerçek olamayacak kadar gerçek diyodu."

Sarp kahkaha attı.

"Âlem bu kız ya."
"Hep bahsettiği çocuk boraymış demek."
"Ne zamandırdan beri bahsediyor."
"Bora stajyermiş babasının orada."
"Öyleydi. Şu anda ise şirket ortaklarından biri."
"Nasıl o kadar yükseldi? Ailesi sayesinde mi?"
"Hayır. Boranın ailesi biziz. Yetimhanede yaşıyordu. Üniversitede iyi bir yerde işletme kazandı. İlaydanin babası da staj teklifi verdi. Verdiğine memnun da. Bora hem bizim hem de ilaydalarin ailesinden birisi. Onlara daha bile yakın."
"Sıla bu yüzden bunca zamandır kopamamış ondan."
"Evet. Bora fark edemiyor hala."
"Sen söylemedin mi?"
"Kızı utandirayim mı? Hazır olduğunda o söyler."

Sarp'in iyiliği karşısında gülümsedim. Gerçekten iyi kalpli birisiydi. Ancak eski anıları düşününce içim burkuldu. Hayat daha kolay ve güzeldi.

Kısa bir süre sonra Sarp'in ailesinin evine vardık. Beraber arabadan indik. Evin şoförü arabanın anahtarını alıp park etmeye gitti. Sarp Emirin elini tuttu. Çünkü emir benden kaçıp Sarpa gidiyordu.

Evin kahyası bizi karşıladı.

"Sarp bey hoş geldiniz. Sizler de hoş geldiniz efendim. Demirkan bey ve Bergüzar hanım içeride sizi bekliyorlar. Ayrıca İlayda hanım ve yanında bir beyefendi daha var."
"Bora mı?"
"Hayır efendim. Tanımadığım bir beyefendi. Lakin gözüm bir yerlerden ısırıyor."
"Tamamdır. Belkıs içeride mi?"
"Evet efendim."
"Küçük beyi ona teslim et. Biraz oyun oynasınlar."