Gölgemdeki Güneş || Yarı Texting

2.9

Beğenirseniz çok sevinirim,
keyifli okumalar...

Gözlerimden akan yaşlarla beraber yatağa çöktüm. Dolu olan gözlerimden dolayı ekranı göremesem de bakışlarımı telefondan çekemiyordum. Resmen beni engellemişti. Ama neden? Zihnime dolmaya başlayan düşünceleri ne kadar uğraşsam da engelleyemiyordum. Ya her şey yalansa? Ya beni kandırdıysa?

Saçmalamaya başladığımı fark ettiğimde derin bir nefes alıp telefonu kapattım ve yatağa bıraktım. Gözyaşlarımı ellerimle silsem de yenileri akmaya devam ediyordu. Ne yapacaktım ben şimdi? Düşündükçe kafayı yiyecektim.

Ayağa kalkıp odanın ışığını kapattım ve uyuyamayacağımı bilsem de gözlerimi kapattım.

Kamer Ulu'nun ağzından...

Şok olmuş bir şekilde ekranda yazılanları okuyordum. Güneş benim kim olduğumu nereden öğrenmişti? Dahası 'Seni seviyorum' mu demişti o? Telefonu elimden bırakıp gözlerimi sertçe ovdum ve tekrardan ekrana baktım. Değişen bir şeyin olmamasıyla sesli bir şekilde yutkundum ve titreyen ellerimle Güneş'i engelleyip telefonu yatağa atıp pencerenin önüne gittim. Camı açıp derin derin nefesler almaya çalışırken görmesem de dolan gözlerimin ve kıvrılan dudaklarımın farkındaydım.

Sağ gözümden bir yaş akarken diğer gözyaşlarım da bu anı beklercesine peş peşe dökülmüştü. Silmek için herhangi bir hamle yapmazken ağzımdan kaçan kıkırtıları tutamamıştım. Kıkırtılar bir süre sonra sesli gülüşlere dönerken birden gür bir kahkaha attım.

Beni seviyordu. Valla beni seviyordu. Hem de sadece bilinmeyen olarak değil Kamer olarak da seviyordu. Kendisi söylemişti. Söylemişti değil mi? Kendi kendime paranoya yapmaya başladığımda emin olmak için camı kapatıp hızla telefonumu aldım ve ekranı açtım. Mesajların hepsinin yerli yerinde olduğunu teyit ederken tekrardan yüksek sesle bir kahkaha atmıştım. Bir taraftan da gözlerimden yaşlar akmaya devam ediyordu.

Adımlarım odayı tavaf ederken aniden durdum. Fark ettiğim şeyle gözyaşlarım bıçak gibi kesilirken gülüşüm yüzümde donmuştu. Ben onu engellemiştim. Heyecandan Güneşim'i engellemiştim. Saate baktım.

00.27 olduğunu gördüğümde ağzımdan kaçan küfre engel olamamıştım. Allah da beni kahretsindi. Çaresizlikle yatağa otururken ne yapacağımı düşünüyordum. Engeli kaldırıp cevap yazsam bile ne yazacaktım ki?
"Güneş'im kusura bakma ben tam bir salak olduğumdan seni heyecandan engelledim" mi? Ah, sikerlerdi.

Aklıma bir şey gelmediğinde olayları bilen tek kişi olan Alin'i aradım. Bir kaç çalıştan sonra Alin'in sesini duyduğumda onun konuşmasını beklemeden hızla konuştum.

"Alin ben gerizekalıyım. Her şeyi mahvettim."

"Bunu zaten biliyorum da, ne yaptın yine?"

Alin'in tedirgin çıkan sesiyle yüzümü elimle sertçe sıvazlayıp olanları anlattım. Konuşmam boyunca sürekli sözümü kesip sövse de bir süre sessiz kaldıktan sonra bana yardım edeceğini söylediğinde derin bir nefes alıp onu dinlemeye devam ettim.

"Korhan ve Arel biliyordu değil mi?"

"Evet biliyorlar."

Böyle bir olay da vardı. Korhan'ın evine gitmeden birkaç gün önce ikisiyle de konuşmuştum. Arel sakince karşılayıp tahmin ettiğini söylerken Korhan onun kadar sakin karşılamamıştı. Önce bir dakika boyunca yüzüme şaşkınlıkla bakmış sonrasında sol gözüme yumruğunu geçirmişti. Daha fazla vurmak istese de Arel onu engellemişti. Neyse ki engellemişti çünkü bir kez daha vursaydı gözüm morarabilirdi. Ufak bir kızarıklıkla atlatmıştım. Sonrasında sakince konuşup -Korhan'ın yükselmelerini saymazsak- olayı tatlıya bağlamıştık. Onlar Güneş'in abileri gibiydiler. Güneş'e söylemeden önce onların bilmesi gerektiğini düşünmüştüm.

"Sen Arel'i ben Korhan'ı arayacağım. Sonrasında yarım saate atacağım konuma gelin. Bora ve Cem'i de ararım ben. Gitarını almayı unutma. Hadi çabuk ol."

"Ne-"

Konuşmama izin vermeden kapatılan telefona bir süre şaşkınlıkla baktım. Alin'in dediklerinden bir şey anlamasam da sorgulamaya vaktim yoktu. Üzerime göz gezdirip dışarıya çıkılabilecek şeyler olduğuna kanaat getirdikten sonra sandalyemde asılı olan hırkamı giydim ve gitarımı alıp sessizce evden çıktım.