Hayatım ben 14 yaşındayken boka döndü.Annem ile babamın şiddetli kavgasından sonra,bir ölü,bir yaralı.Evet bir ölü.o da annemdi.12 Mayıs dan sonra ben anneme sarilamadim (cesedine sarılmayı saymazsak), koklayamadim (kefenini koklamayi saymazsak) ,ona dertlerimi anlatamadım (mezarlığa gidip sabahladığım geceleri saymazsak.
Annemin cenazesinden sonra anaannemlerde kalmaya başlamıştım.cunku o pislik adamın suratını görünce midem bulanıyordu.Dusunuyodum bazen,Zeynep kendine gel o senin baban diyodum.Ama yok bunu kalben hissetmiyordum.
Babam eve sürekli içki içip sarhoş olmuş bir şekilde geliyodu .Ben eve gelince uyuyo taklidi yapıyordum.Cunku olacakları tahmin edebiliyordum.Ya camları kiricakti,ya rafları yere indircekti ya daaa annemi her seferinde öldürmeye kalkacaktı.Ama çok iyi bir alt komşumuz vardı.Her annemin ağlama, bağırma, yardım edin diye bağırma sesini duysa polislere haber veriyordu.Ama malum babam ertesi gün yine çıkıp eve gelebiliyordu.
