İntikam!
Aklında sadece bu duygu vardır.
Aşk, yok.
Sevgi, yok.
Bağlılık, yok.
O günden beridir, kin güttüğü adamdan nihayet intikamını alacaktı.
Görev başlasın!
"En iyi planlarda bile kusurlar olabilir."
***
Kitabın bütün hakları şahsıma aittir!
"Baba annem sensiz ne yapsın?" Dedim, eğer annem ve babam boşanırsa ki bu şu anda bayağı öyle gözüküyor annem piskolojik olarak çöker. Çünkü babamı çok seviyor.
Annemin sevmediği bir tek benim.
"Baba ben hâlimden mutluyum ki." Hiç mutlu değilim.
"Annemin beni sevmesini de istemiyorum ki, sevmeyebilir sonuçta kendi kararı." Beni sevmesini istiyorum, benide kızım diye bağrına basmasını istiyorum.
"Hem ben annemin bu dediklerine üzülmüyorum." Üzülüyorum. Kalbim acıyor, hiçbir şey elimden gelmiyor.
"Lütfen baba benim için." Dedim, ve elini tuttum.
Babam düşüneceğini söyledi ve geri hastaneye döndü. Alparslan ve ben o bankta öylece dururken ilk konuşan Alparslan oldu.
"Babana söylediğin bütün her şeyde yalan söyledin." Dedi, ona baktım.
Alparslan'ın gözü zaten bendeydi.
"Ne yapsaydım? Boşanın mı deseydim? Bu annemi daha da üzmez mi?" Dedim, Alparslan yaşlandığı yerden ayrıldı ve bana doğru yaklaştı.
"Seni üzeni üzeceksin! Bu annen bile olsa." Dediğinde, gözlerinde ki o acımasız ifadeyi gördüm.
Alparslan kimseye sanırım acımaz, bunu gözlerinde ki o duygudan gördüm.
"Eğer sen yapmazsan ben yaparım." Dedi, gözlerimin ta en içine bakarak.
"Yapma."
Dedim, sesim içime kaçarken. O bir şeyi yaparım dediyse muhakkak yapar. Ve ben yapmasını istemiyorum. Annem bana neler demiş olsada canına ufacık bir zarar gelmesini bile istemiyorum.
"Gidelim mi odaya?" Dedim, başını onaylar anlamda salladı.
Beraber yukarı çıktık. Arslan dışarıda bekliyordu, yanına usulca gittim. "Sende girsene." Dedim, Arslan başını kaldırdı.
