You are me, I'm you (დასრულებული)

2🌸

-გესმით?

-რა?!

-ხმა... ანგელოზების. ისინი მოვიდნენ!

***

-ჯონგუკ... - ჩურჩულებს ჯიმინი

-ჰმ?

-წასვლა მინდა-ამბობს, თან თავის პატარა ხელებით უმცროსის თმებს ეფერება.

-მაინც სად?-ინტერესით კითხულობს. ოდნავ ზემოთ იწევა საწოლში. თავს უფლებას აძლევს საყვარლის ყავისფერ თვალებმა შთანთქონ მისი სული.

-იქ, სადაც მიგვიღებენ... ჩვენ, ორივეს. იქ, სადაც დამალვა საჭირო არაა.

ჯონგუკი მის ნათქვამზე მტკივნეულად იღიმის. ქერა, რბილ, მბზინავ თმას ყურს უკან უწევს და შუბლს უკოცნის.

-ისეთებს, როგორებიც ჩვენ ვართ მინი, ხალხი არასდროს მიიღებს... მაგრამ, გპირდები, თუ ვიპოვი ასეთ ადგილს, აუცილებლად წავალთ!

-მე ის უკვე ვიპოვე

-ლამაზია?

-ძალიან!

-მაშინ წავიდეთ-იღიმის ბიჭი, როდესაც ჯიმინის თვალებში იმედის ნაპერწკალს ხედავს. ბედნიერია, მოსწონს, უყვარს...

-მე წავალ, შენ კი აქ დარჩი, კარგი?

-არა!-დაუყოვნებლივ უარობს გუკი- მე შენთან მინდა. ჩემს მზესთან მინდა.

-შენც წამოხვალ, მაგრამ ახლა არა, დღეს არა...

-მაშ როდის?

-არ ვიცი... იქნებ ერთ მშვენიერ დღეს

-დამელოდები?

-დაგელოდები!

ჯონგუკი მაინც იბუტება. სწყინს, რომ ქერამ მარტო გადაწყვიტა წასვლა. რატომ იქცევა ასე? ისინი ხომ ყოველთვის ერთად უნდა იყვნენ... განა მთვარე დიდხანს გაძლებს მზის გარეშე?