Μέχρι το τέλος(GW15)

Μια "τυχαία" συνάντηση

Δυο φιγούρες περπατούσαν προς την ίδια κατεύθυνση, θλιμμένες και οι δύο που δεν είχαν δει το πρόσωπο που ήθελαν. Προχωρούσαν αδιάφορα προς την έξοδο ενώ περνούσαν χίλιες αρνητικές σκέψεις από το νου τους. Μέχρι που το γνώριμο βάδισμα τους έκανε να σταματήσουν, λίγα βήματα ακόμη και κατάλαβαν πως είχαν απέναντι ο ένας τον άλλο. Συνέχισαν να περπατάνε πλησιάζοντας όλο και πιο πολύ υποκρινόμενοι τους αδιάφορους. Η ταραχή όμως ήταν μεγάλη και η αγάπη ακόμα μεγαλύτερη που πρόδωσε την χαρά τους που βλέπονταν.

-Γεια...πως και από εδώ;

-Ε, βολτίτσα έκανα, στην κατάσταση μου βλέπεις χρειάζεται, του είπε και του έδειξε την κοιλία της.

-Α...ναι, το βλέπω...τι να πω, με το καλό. Χαίρομαι για εσένα. Γενικά είσαι καλά;

-Πολύ καλά, υπέροχα. Εσύ;

-και εγώ πολύ ωραία....

-Η Χριστίνα;

-Έφυγε...ε δηλαδή όχι για πάντα, είναι σε ένα ταξίδι για λίγες μέρες.

-Και είπες να έρθεις εδώ μπας και με πετύχεις για τις μέρες που θα είσαι μόνος σου;

-Αμάν ρε Νάνσυ, με την μαλακία στο στόμα είσαι. Ήρθα εδώ γιατί έρχομαι συχνά για βόλτα, ξέρεις πόσο αγαπώ αυτό το μέρος.

-Ναι...να κάτι που αγαπάς.

-Ενώ εσύ...με αγαπάς τόσο και με υπολογίζεις τόσο που πρόλαβες να μείνεις και έγκυος.

-Ο Αργύρης είναι άντρας μου εδώ και καιρό αν θυμάσαι...και άλλωστε δεν βιάστηκα, το αντίθετο μάλιστα, άργησα πολύ.

-Ναι σε εμπόδιζα εγώ...τέλος πάντων, τι να πω...αν εσύ είσαι ευτυχισμένη καλά να περνάς. Αλλά αλήθεια...είσαι;

-Εσύ; Πως τα πας με την Χριστίνα; Έμαθα το σοβαρέψατε αυτή την φορά ε; Πάτε για γάμο;

-Μπορεί δεν ξέρω...λοιπόν θα μου πεις; Είσαι ευτυχισμένη;

-Εσύ;

-Εγώ σε ρώτησα...

-Δεν σε αφορά...

-Ναι έχεις δίκιο, δεν με αφορά να ξέρω αν είσαι καλά ή όχι, τι είμαι άλλωστε εγώ; Κανένα σημαντικό πρόσωπο της ζωής σου; Ένας μαλάκας που δούλευες τόσα χρόνια και με την πρώτη ευκαιρία πέταξες...

-Μιλάς εσύ; Για θυμήσου ποιος ήταν η αιτία του τελευταίου χωρισμού μας.

Λογομάχησαν για λίγο έντονα αδιαφορώντας για τον κόσμο που υπήρχε γύρω τους, ενώ έριχναν ο ένας το φταίξιμο για όλα στον άλλο. Από την ταραχή, την ένταση, τα νεύρα η Νάνσυ ένιωσε έντονη αδιαθεσία. Ένας έντονος πόνος διαπέρασε την κοιλιά της σαν να την έκοβε στα δύο. Σταμάτησε να μιλάει και έβγαλε μια κραυγή. Ο Άκης βλέποντας την έτσι τρόμαξε, τα έχασε και έπεσε επάνω της για να την κρατήσει όρθια.