Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่ 8

ผมหันหน้ามองอ้าปากค้างใส่กี้ น้องสาวเกล้าหน้าคมๆ ดูเหมือนพี่ไม่มีผิดเลยครับ เอาเป็นว่าน่ารักมากแล้วกัน(แต่เจอแบบนี้หลายคนแล้วครับผมเนี้ย5555)
"พะ พี่กัปตัน น นน" ถึงกับอ้าปากค้างครับพอได้เห็นหน้าผมแบบจะๆ ไอ้ผมก็ไม่รู้จะทำไงเลยยิ้มโชว์ฟันให้สักหน่อย แต่แล้ว..โทรศัพท์มือถือที่คามือน้องอยู่ก็ตกลงทันใด เอิ่ม..นี่กูควรจะทำไง-___-
"กี้คะ กี้" เกล้าพยายามจะเรียกสติน้องตัวเอง ก่อนจะมองหน้าผมและยักไหล่ให้ประมาณว่า 'เห็นกับตาแล้วสินะ' เออกูรู้แล้วเว้ย-___-
"อะ!" เมื่อกี้รู้สึกตัวได้ เธอก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากุมไว้แน่น และมองหน้าผมไม่ยอมวางตาเลยครับ อึ้งในความหล่อหรือว่าอึ้งอย่างอื่นมากกว่าว่ะ เริ่มไม่มั่นใจ-33-
"วะ หวัดดีครับ น้องกี้"
"หวัดดีคะ พี่กัปตันน น " หน้าเคลิ้มได้ไม่เท่าไรกี้ก็หันไปมองเกล้าทันใด "ไหนพี่เกล้าบอกว่าไม่สนิทกันไง..และทำไมถึงพามาบ้านได้ทั้งๆที่ไม่สนิทละคะ" พร้อมกับทำหน้าบึ้งตึงใส่พี่ชาย ผมทั้งสองคนมองหน้ากัน พากันอือออ เอ่อออ ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
"อ้อ...ก็ไม่ได้สนิทกันมากขนาดนั้นหรอกกี้ แต่..(มันมองหน้าผมครับ นี่มึงคิดจะทำอะไร-[]-) กี้อยากเจอพี่กัปตันตั้งหลายวันแล้วไม่ใช่เหรอ นี่ไงพี่กัปตันก็อยู่นี่แล้วไงคะ"
"กี้อยากเจอก็จริงคะ แต่อยากเจอใน..ฐานะที่พี่สองคน...." กี้ไม่ได้พูดอะไรต่อแต่กลับทำท่าเขินอายและเอานิ้วจิ้มๆๆกันอย่างกับคนเขินอะไรสักอย่างแค่นั้นผมก็รู้แล้วครับว่าน้องเขาคิดไร-__-
"ก็ใช่ไงคะ ก็แบบที่กี้คิดนั่นแหละ"
"เห้ย!" ผมไม่กล้าตะโกนดังครับ ยังพอมีสติอยู่ แต่มันทำแบบนี้ไม่ให้ร้องก็กระไรอยู่ ก็มันเอามือมาโอบเอวผมเฉยเลยอ่ะ ไอ้เชี่ยยยยยยยยยเกล้า!
"จริงๆเหรอคะพี่เกล้า นี่พวกพี่สองคนเป็น..."
เกล้าไม่ได้พูดอะไรต่อแต่ก็ยิ้มกริ่มให้น้องสาวเป็นคำตอบไปในขณะที่ผมกำลังพยายามจะฉุดตัวเองออกมาจากอ้อมกอดมันให้ได้เลยครับ มือคนหรือมือปลาหมึกว่ะ ทำไมมันสลัดไม่หลุดสักทีเนี้ย!
"มึงปล่อยกู"
"เล่นๆไปก่อน" มันกระซิบ
"เล่นเหี้ยไรล้า ปล่อยกูได้ละ" ผมก็กระซิบตามมันครับ
"เออน่า ไหนบอกจะช่วยกันไง"
"กูบอกตอนไหน"
"งั้นเรื่องชมรม"
"เออ ช่วยก็ได้ ตามนั้น-___-" อ้ากกกกกกกกก อยากจะตะโกนดังๆว้อยยยยยยยยย
ผมพยายามเล่นตามๆมันไปก่อนครับ ยิ้มรับกับทุกสถานาการณ์ มันดันหัวผมไปชนกับหัวผม เอ่า เอาก็เอา กูขอขัดเบี้ยมึงไว้ก่อนละกันคราวนี้ คราวหน้ามึงได้เจอตีนกูสักสองสามตลบ
"พี่กัปตันคะ อยากกินอะไรไหม อื้ออ ทำไมพี่เกล้าไม่ดูแลแฟนเลยละ ปล่อยให้เขาหิวอยู่ได้
"อ้อ...ไม่เป็นไรครับ พี่กินมาแล้วอะ อิ่มมากเลย" เหอะๆ จริงๆกูยังไม่ได้กินเหร้ไรเลยต่างหาก-___-
"งั้นเดี๋ยวกี้เอาขนมมาให้พี่กัปตันนะคะ เดี๋ยวมานะ"
"ครับผม"
กี้เดินบิดไปบิดมาเข้าห้องครัวไป พอน้องไอ่เกล้าลับสายตาไปผมก็ถึงกับถอนหายใจทันที แต่ก็รู้สึกอึดอัดเมื่อสูดหายใจเข้าไปใหม่
"เห้ย ปล่อยกู!" ผมมองหน้าไอ่เกล้าที่อยู่ห่างกันแค่ไม่กี่คืบ ไอ้ผมก็ขยับหน้าออกโดยอัตโนมัติเลยครับ
"โห ขอกอดอีกหน่อยนะที่รักตัวนิ่มมากเลย"
"ไอ่เหี้ย พอเลยๆมึง ไอ่สัดปล่อยได้ละ" ผมกำลังจะพลักมันสุดแรงเกิน แต่มันก็ยอมปล่อยอ้อมกอดแต่โดยดีเสียก่อน เกล้ายิ้มพร้อมกับหัวเราะคึกคักใหญ่ ..นี่กูหัวเราะขำกับมึงไหมครับไอ่คุณเกล้า-__-
"เออ หมดธุระกูละ กูไปก่อนแล้วกัน"
"เฮ้ย เดี๋ยวดิ อย่าเพิ่งไป"
"อะไรของมึงอีกว่ะ ปัญหามึงนี่เยอะจริงนะไอ้เกล้า" ผมเริ่มจะอดรนทนไม่ไหว
"เอ่า และถ้ากี้ออกมาแล้วไม่เจอนาย ก็แย่ดิ อยู่ก่อนๆ เดี๋ยวค่อยกลับนะ"
เออ..ผมลืมเรื่องนี้ไปซะสนิทเลย แต่..เอิ่มจะบอกว่าไม่ใช่เรื่องของตัวเองก็ไม่ใช่แล้วในเมื่อผม..ตอบตกลงไปแล้ว ถึงแม้ว่าจะไม่เต็มก็เหอะ เพื่อชมรมเว้ยเพื่อชมรม
"เชี่ย...-__- เอออ งั้นกูอยู่ก็ได้ แปปเดี๋ยวนะมึง"
"มันขึ้นอยู่กับกี้นะไม่ใช่ผม"
"ชิบหาย" ผมพูดแบบไม่มีเสียงครับ อยากจะขยี้ดึงถึงหัวไอ่เกล้าให้มันไม่เหลือผมสักเส้นเลยแม่งงงงงง
"มาแล้วค้าาาาา" ไม่นานนักเด็กสาวก็มาพร้อมกับขนมซะเต็มถาดเลย ผมโดนลากให้กลับไปนั่งที่โซฟาตัวเก่า แถมยังต้องไปนั่งตัวติดกับไอ้เกล้าแทบจะขึ้นขี่คอกันได้ตรงนั้นละครับ-__-
"มึงจะมาใกล้ไรนักหนาว่ะ"
"เออน่าาา ที่รักอย่าดื้อสิ"
"ที่รักบ้านป้ามึงดิ ไอ้--"
"อ้ามมมม" ผมยังพูดไม่จบมันก็ยัดขนมเข้าปากผมซะแก้มบวมไปข้างหนึ่ง นิ้วแม่งชนกับเหล็กผมพอดีเลยฟันแทบหลุดครับTT
"พี่สองคนคบกันมานานยังคะ"
ผมกับมันสะตั้นไปทั้งคู่เลยครับ เงิ้บกันไปตามๆกัน
"ไม่นานหรอกจ้ะ" เกล้าพูดพลางยิ้มละมุนให้น้องสาวตัวเอง
และก็หมดคำถามไปสักพัก มันทำให้ผมโล่งอกแต่มันก็ไม่ได้นานนักเท่าไรหรอกครับ -__- เพราะไอ้สิ่งที่ป่วนกวนประสาทผมอยู่ก็คือ....แขนที่โอบไหล่ผมอยู่ไม่ยอมปล่อยเนี้ยแหละ ไอ่เชี้ยยยกูอึดอัดโว้ยยย
"มึงเลิกทำเหอะ กูแทบจะหายใจไม่ออกละ"
"ทำไปเหอะน่าเล่นตามบทบาทไปก่อน"
"แต่กูหายใจไม่ออก มึงก็กอดพอประมาณก็พอ มึงกอดซะเหมือนจะให้กูสิงร่างมึงเนี้ย"
"สิงดิ"
"สัด"
และมันก็ขำอีกรอบ นี่มันวันแห่งความวุ่นวายใช่หรือไม่ครับ ใครก็ได้ตอบผมที
"วันนี้พี่กัปตันกลับไงอะคะ"
ผมหันไปแสร้งทำหน้ายิ้มแย้มใส่กี้ "อ่ออ พี่กำลังจะกลับแล้วอะ งั้น...พี่กลับก่อนแล้วกันนะครับ"
"ปะๆๆๆ เดี๋ยวไปส่งนะ"
"ไม่เอา!!!"
ชิบหายละกู
กี้เดินมาขวางทางผมกับเกล้าด้วยท่าทางจริงจัง
"ตอนนี้ดึกแล้ว พี่กัปตันนอนนี่เหอะนะคะ พี่เกล้าเอาอีกแล้วนะ ทำไมไม่ดูแลแฟนเลยอะ นี่เมคขึ้นมาเพื่อหลอกกี้หรือเปล่า!"
ทำเอาผมทั้งสองคนมองหน้ากันอย่างมิได้นัดหมายเลยครับ
"เอ่ออ..น้องกี้ครับ คือว่-" ผมยังพูดไม่ทันจบก็ต้องตะลึงทันใดเมื่อไอ้คุณเกล้ามันคว้าคอผมและกระชากไปหอมแก้มทันที ตอนนี้สภาพผมเป็นไงหรอ บอกได้คำเดียวว่าสะตั้นครับO-O
"พี่ไม่ได้เป็นคนงั้นสักหน่อย งั้นวันนี้กัปตันนอนนี่ละกันนะ พรุ่งนี้เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านเลย"
"..."
"ไม่ตอบแปลว่าตกลงนะ"
"เย้ๆๆๆๆๆ พี่กัปตันจะนอนบ้านเราใช่ไหมคะ"
ในขณะที่ผมสะตั้น พวกเขาสองพี่น้องก็คุยกันอย่างเพลิดเพลินครับTT
"ปะ ไปดูห้องพี่เกล้ากัน"
"เห้ย! พี่ไม่ไปอะ จะกลับบ้านครับ ผ้ายังไม่ได้ตาก หมาก็ยังไม่ได้อาบน้ำเลย" อ้างเหตุผลพันล้านเลยครับ ก็กี้เล่นกระชากข้อมือผมพยายามจะให้ตามไปให้ได้
"พี่กัปตัน!"
"ก็ได้ครับTT"
และผมก็ต้องจำยอมไปครับ พอหันไปมองไอ้คุณเกล้าตัวต้นเหตุ มันก็ยืนกอดอกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่บ้าบอไรของมันอยู่ก่อนจะเดินตามมา มีงขำเหี้ยไรนักหนาว่ะ-__-เดี๋ยวกูให้แดกตีนกูหรอก อย่านะมึงอย่าให้กูเหลืออด
"ไอ่-เหี้ย" ผมพูดทิ้งท้ายแบบไม่มีเสียงก่อนจะหันไปทางกี้ที่กำลังจับมือผมเพื่อให้ไปดูห้องนอนของอีคุณหนูเกล้าครับ
สงสัยว่า..คืนนี้ผมคงไม่รอดพ้นที่จะได้นอนที่นี้แล้วละครับ
ไอ้โน่...กูคิดถึงมึงสุดหัวใจพูดเลยTT แงงงงงง