Her şey için çok GEÇ .

Merak..

Herkesin belki de kendisinden çok değer verdiği kişi annesidir . Benim de en çok değer verdiğim kişi . annem . O sabah kalktığımda babam evde yoktu . Annem ise yatağına oturmuş , gözlerini ise babamın yatağına dikmişti .

İki kez " Anneee ! " diye bağırdım . Fakat duymadı . Ne olduğunu anlamaya çalıştım . Ama bir türlü anlam veremiyor sadece tahmin ediyordum .

Annemin gözleri dolmuştu . Bir daha dokunsam gözünden yaş geleceğini anlamıştım . Bu yüzden anneme dokunmadım . En sonunda annem , kafasını bana döndürdü . Hüzünlü gözlerle bana baktı . Gözünden gelen yaşlar kötü bir olay olduğunun habercisiydi . Merakımdan çatlayacaktım . Yerimde duramıyordum oysa ki annem , karşımda duruyordu . Çok değişik bir duyguydu.

Anneni karşında görmek ve o üzülmesin diye bir şey soramamak . Koskocaman bir iç çektim ve cesaretimi toplayıp anneme sorumu yönelttim :

- Anne , seni ağlatacak kadar üzen şey nedir ? Benimle paylaşmak ister misin ?

Bu soruyu sorduktan sonra cevap alamamıştım . Etraf sessizdi . Evde sadece annem , ben ve kardeşim vardı . Anneme tekrar soru yönelttim .

- Anne derdini benimle paylaşmak ister misin ?

- Kızım , bunları anlayacak yaştasın . Senden duygularımı gizleyemem . Her şeyi en baştan sana anlatacağım . Fakat bu aramız da kalacak . Tamam mı ?

Bu sözleri duyduktan sonra , anneme :

- Evet , bana anlatman gereken şey nedir anneciğim ? Dedim .