"Kırmızı size çok yakışıyor hanımefendi. Hep böyle güzel misiniz?" Bakışlarımı Yiğit'e çevirdim.
"Başkasına ait olan kişiyi bunları söylememelisiniz!" Yiğit'in sert sesi koridorda yankılandı. Arkamı döndüm, olacaklardan habersizce bekleyen adam be...
Umarım çok iyisinizdir. Çünkü bölümün sonunda olacaklar sizi şaşırtmaz belki. Şimdiden sizlere iyi okumalar diliyorum. Umarım beğenirsiniz. Yorum yapmayı ve oy kullanmayı unutmayın sizleri seviyorum
~
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Umut nedir? Beni ona yaklaştıran şey nedir? Güven mi hayır.. İçimde fırtınalar koparken tek umudum kurtarılmaktı. Nefeslerimin düzensiz olmasını aldırış etmedim. Hayatta tek güvendiğim kişi babam. Beni tek değerli yapan şey babamdı. Belki ben sadece beni dışarıdan izleyen insanlardan farksızdım. Kendimi değerli hissettiğim içi kırgındım o zamana kadar. Nedeni yok, sebepsizce.. Gözlerimde ki umut tarif edilemezdi. İçimde kıpır kıpır olan bilinmeyen duygu.
Kolumu daha sıkı tutan adama baktım. Sanırım korku onun için kötü bir şeydi. Bu durumdan haz etmem normaldi. ilk önce beni ezmeye çalış sonra kork. Aksine Yiğit'e baktığımda hiçbir duygu değişimi olmadı. Normal tavrından vazgeçmedi. Bu benim sinirimi bozarken arkama baktım. Etrafa tekrar baktığımda babamı göremedim. Ama hani gelmişti. Tekrar içimi güvensizlik kapladı. Başımı yere eğdim. Usulca göz yaşlarım yere boyladı. Derin nefesler alıp başımı tekrar kaldırdım. Bizden 20 metre uzakta araba durdu. Bakışlarımı o tarafa çevirdim. Nolur babam gelmiş olsun nolur. Arabayı süren kişi kapıyı açtı. Ellerini kapıya yaslayıp ayaklarını yere indirdi. Arabadan bir çift ayak indi. Yüzünü gördüğümde tekrar içimi umut kapladı. Hızlı hızlı nefes almaya başladım. Ve gülümsemeye devam ettim.
"Bunu nasıl yaparsın?" Kolumu tutan kişiye baktım. Yiğit'e iğrenç bir tavırla baktı.
"Bana hesap mı soruyorsun?" Dedi Yiğit.
"İdris Sayel burada! Bu kızda kim?" Dedi adam. Yiğit onu cevapsız bıraktı. Bize doğru gelen babam büyük adımlar atıyordu. Arkasında bir sürü adam vardı. İlk öncelikle bana baktı sonra yanımda ki adama. Ardından gözlerini koluma indirdi. Adamın beni tutmasıyla kızgına döndü. Adamdan kollarımı çekip babamın yanına doğru gittim. Ve ona sarıldım. Güvende hissettiğim için çok mutluydum. Yiğit'e baktığımda gözlerini benden çekmedi. Bu beni endişeyi düşürürken babam konuştu.
"Yiğit Asrın." Dedi babam. Yiğit'in bakışları hala gözlerimdeydi. Ardından gözlerini babama çevirdi.
"Kızımı kaçıran sen misin?" İşte şimdi büyük patlama olucaktı.
"Ben kızınızı kaçırmadım." Dedi. Babam güçlü bir kahkaha attı.
"Bana yalan söyleme." Deyip, belindeki silahı çıkarıp Yiğit'e tuttu. Gözlerimin şaşkınlıktan açılırken ne yapacağını bilemedim. Elim titremeye başladı. Ben bunu umursamadan babamın omzuna dokundum.
