Kapana Kısılmış Ruh (TAMAMLANDI)

148- Yıldızlar

Dün gece köydeydim. Evin yarısı kadar bir terası var, tüm manzara ayakların altında. Zaten sineklerden evde yatmak zor oluyor. Bizde her gittiğimizde çadır kurup yatıyoruz. Dışarda yatmak gibi serin ve sineksiz. Mükemmel bir olay.

Akşam vakti piknik masasının üzerinde ailecek çay ve haşlanmış mısır keyfi yaparken bana her zamanki gibi bir hüzün, hafif melankoli çöktü. Aklım karma karışık. Yere iki minder serip gökyüzüne bakarak yattım.

Sonra ne oldu biliyor musunuz? Elektrikler kesildi. Köyün tüm ışıkları söndü. Her taraf karanlık. Gökyüzü hariç.

Yıldızlar o kadar güzel parlıyordu ki, lacivertin bir açığı olarak görülen bulutların içinden bile orada oldukları belli oluyordu.

Her yer karanlıkken gökyüzü bir başka parlıyordu.

Kulağımda müzik manzaram gökyüzüyken hep düşündüm.

Acaba böyle insanlar da var mı?

Hep orada olan ve ışıldayan, yine de gündüzleri unutulan, geceleri yok sayılan, sadece tüm yerine koydukları terk ettiğinde yardımına muhtaç kalınan birileri var mı? 

Aslında hep aynı ışıldayan ama kimse yardım etmediğinde o ışıldamasının ne kadar güçlü olduğu fark edilen birileri.

 Ben bilmiyorum öyle miyim ama bana öyle olan kimse yok galiba. 

Benim hayatımda bir güneş var, bir de suni ışıklar.

 Onlar karanlığa gömülünce, tek başıma kalıyorum daima.