ses ver

giriş

Hayatın,hayallerini kurduğum kadar kolay olmayacağını nerden bilebilirdim.
Izmir...Dokuz Eylül Üniversitesi Mimarlık Fakültesi
Gerçekleşmesi güç bir düşün somutlaşması,herkesin elini uzattığı ama kolay kolay ulaşamadığı büyülü sandığım o dünya...
Başarmıştım,yıllardır hayallerini kurduğum şehirdeydim...
Çok ama çok istediği bir şeye kavuştuğunda,umduğu,tasarladığı,hayallerini kurduğu gibi sevinemiyor insan.Benimde öyle oldu.Yalnızdım,yanımda kimsem yoktu.Emre ile aynı şehirdeydik ama o benden habersizdi...
Okulun ilk günü herkes gibi bende heyecanla ve merakla girdim anfiye.Mutluydum,gözlerim etrafa ışık saçıyordu.Sınıftaki herkesin dikkatini çekmiştim daha ilk günden farklı tarzımda.
Kimseyle konuşmadan okulda ilk günümü bitirdim.mimarlık fakültesinden çıktım az yukarda inşaat mühendisliği fakültesi vardı.yavaş yavaş yürüyerek yokuşu tırmandım.Birinin Aslı diye seslendiğini duydum.döndüm ve arkamda Emre'yi gördüm.sevinçten uçacaktım.Emre benim 3 yıllık platonik aşkımdı ve benim ismimi hatırlamıştı.Beni tanımıştı Emre.oysa ben ismimi bile bilmediğini düşünüyordum.
-Aslı senin burda ne işin var.
-ben mimarlık fakültesini kazandım artık burdayım
-aa öyle mi çok sevindim hiç haberim olmadı.
-öyle.sevinçten uçacaktım,konuşamıyordum heyecandan.Emre'nin bir şeyler sezecek olmasından korkuyordum.
-nereye gidiyorsun.
-kampüsü geziyorum.
-istersen ben gezdiririm seni.
-Teşekkür ederim ama ben böyle iyiyim dedim .Halbuki benimle gelmesini istiyordum ama yapamazdım anlamaması gerekiyordu onu sevdiğimi.
Bana numarasını verdi ve ne zaman ihtiyacım olursa arayabilecegimi söyledi.Vedalastıktan sonra ayrıldık.o gün biraz daha dolaşıp yurda geri döndüm.bütün gece emreyi düşündüm.Beni tanımıştı...