Sinta The Series

Prologue

Ako'y isang mabuting anak ng akin mga magulang di naman nagkulang sa paglaki sa akin ang mga magulang ko. Pero ako ay na-attract sa mga gwapong lalaki kaya't nagulat ako na yung isang araw. Bagama't sya ay isang iglesya nagsisimba ako ay isang CCT sa tuwing dumadaan ako sa lugar na iyon di ko maiwasang. Nadadapa sa tuwing makikita ko sya parang kanta ng akin paboritong awit na lagi kong napapakinggan.

Oh kay gandang pagmasdan ang iyong mga mata
Kumikinang kinang di ko maintindihan
Ang iyong mga tingin labis ang mga ningning
Langit ay bumababa, bumababa pala ang tala

Yun ang lagi kong naririnig sa di sinadyang pagka-sulyap sa kanya at natatawa nalang ako dahil. Kay sadyang binibiro ako ng tadhana na magkatabi kami sa isang sakayan na di ko lubos maisip iyon. Parang wala lang sa akin yun isang pagkataong magkatabi sa sakayan pagkatapos ng sandali. Ako ay kumaripas ng takbo sa papasok sa akin tinitirhan village at di ko mapigilang yun tibok ng puso ko. Pagkatapos ng nagdaan oras minsa'y binibiro ako ng tadhana na nagkasabay kami sa pila ng binilhan kong pagkain sana. Subalit sa sobrang di na makahimik sa akin kinatatayuan ko parang bang huminto yun oras ko. Dahil nakita ko sya muli nais ko sanang magpakilala sa kanya subalit natatakot ako kong ano ang magiging resulta nung. Kaya't di ko nalang ginawa iyon at binaliwala ko nalang at ng matapos akong pumila dali't ako umalis na roon. Di ko maipaliwanag yun saya at kilig ko nong oras na yun dahil ayokong malaman ng iba yun ganun.

Sa panahon na nararamdaman ko yun sa kauri ko na na-attract sa kanila parang bang laking question sa akin sa sarili ko. Bakit ko nararamdaman ko itong bagay na to sapagkat wala sa amin yun ganito. Kung ganun pa man may pagkalito ako sa sarili ko pero minsa'y wala na akong paki din sa sarili ko. Kong ganito ako kaya di ko nalang iniisip ng mga bagay na yun para di ako masasaktan o umasa na matatanggap ako. Nang lipunan at ito pang sanhi ng pagkagulo ng isipan ko kaya di ko na iyon dinidibdib.

Hanggang sa naulit yun pagka-tatagpo sa isang mall at nagulat ako na sya na nag approach na.

Hi nga pala ikaw yun lagi kong nakikita sa tuwing napapadaan ka pwede ba kitang makilala.

Matapos sinabi yun katagang na iyon kaagad ako kumaripas ng takbo sa di alam na kadahilanan. Ayun naiwan sya roon sa kinatatayuan nya at di makapag isip ng maigi sa pagkakataon na yun. Parang sasabog yun puso ko sa'kin nararamdaman ko nang sandali na yun ang di ko rin alam. Bakit ko syang hinanap matapos iniwanan roon at minsa'y may pagkashunga rin ako dahil. Matapos ko syang iniiwasan yun naman ang paghahabol ko sa kanya?? Di ko rin maunawaan sarili ko.

At nang may pagkakataon akong kausapin sya ng maayos at matino baka sabihin ko sa kanya. Na gusto ko sya baka sakali maamin ko sa kanya ang pagtingin ko sa kanya. Subalit ang dami rin pagdududa sa sandali na yun dahil baka may chances na ire-reject ang nararamdaman ko sa kanya.

Yun ang mga what if's sa isipan ko bagama't alinlangan nakikita ko pilit kong tinitignan yun bright side. At nang nakakuha ako ng pagkakataon na makausap sya ng masinsinan at maayos gagawin ko.

Sinadya ko talaga na dumaan sa simbahan na yun subalit wala sya ng sandali na yun kaya umalis ako. At bumalik maya dahil nais ko syang makausap ng masinsinan subalit nabigo ako na makita sya. Hinayaan ko nalang nung nag-focus nalang ako sa utos ng akin magulang ko di ko batid nang sandali na yun. Dahil may napagsabihan sa akin na andyan ba raw ako daling dali akong na excited at iniwanan ko yun ginagawa ko. At nang makumpirma na sya yun hinihintay ko daling dali ako bumaba sa ground floor. Upang salubungin sya roon at sa pagkababa ko di ko inasahan na sya ay isang bible student biglang tumigil yun mundo saglit. Dahil di ko maintindihan ng sandali na yun akala ko ay isang simpleng church goers lang sya. Kaya di ko kumbinsido'y na ganun pala sya biglang umurong yun laway paatras. Pero nagpapanggap nalang ako na wala akong paki sa nalaman ko kahit alam ko ang katotohanan.