Görevimiz Mutluluk

28- Fırtına

Arabada hiç konuşmadık. Yol boyunca sokak lambalarının ışıklarının arabanın içinde bir görünüp bir kayboluşunu seyrettim.

Direksiyona birkaç kez hızlıca vurdu. Dokunsam daha çok alev alacaktı. Sessizce beklemeyi tercih ettim.

"Bugün havuzda... Aranızda bir şey oldu mu?"

"Ne?" Gülerek ona baktım. Kalbim bir tuhaf atıyordu. Suçluymuşum gibi. "Hayır, hiçbir şey olmadı."

"Ona nasıl baktığını gördüm."

"Evet, hepiniz ona bakıyordunuz."

"Neden bana doğruyu söylemediğini düşünüyorum?" Çıldırmış gibiydi. Yeniden direksiyona vurdu sertçe. Arada solladığı arabalara korna çalmayı ihmal etmiyordu.

"Sana neden yalan söyleyeyim?"
Gaza daha çok bastı.

"Cesur, yavaşla. Kaza yapacağız. Cesur!"
Nereye tutanacağımı bilmiyordum. Deli gibi kullanıyordu. Kontrolden çıkmıştı artık.

"Cesur! Yavaşla!"

O sırada bir tırla son anda çarpışmaktan kurtulduk. Tutuk bir halde ona baktım.

"Arabayı durdur, inmek istiyorum."

Ellerim titriyordu. Sürmeye devam etti.

"Durdur şu lanet arabayı!"
Hızlı bir sağa giriş yaptı ve freni kökleyerek arabayı durdurdu.

Hemen aşağı indim. Kalbim korkuyla atmaya devam ediyordu.

"Aklını mı kaçırdın? Ölebilirdik."

"Umrumda mı sanıyorsun?" O kadar çok bağırıyordu ki yanımızdan geçenler biraz duraksayıp bizi seyre daldı.

Bağırarak cevap verdim.
"Evet, öyle sanıyordum."

"Beni düşürdüğün duruma bak Bade! Sayende dostum dediğim adamla düşman oluyorum."

"Ne!" Gözlerim anında yaşlarla doldu. "Ben hiçbir şey yapmadım." dedim öfkeyle.

"O halde neden ikiniz de ıslaktınız? Neden ben gelmeden önce birbirinizin gözlerine dikkatle bakıyordunuz? Ya aklımı oynatacağım. Sana nasıl bu şekilde bakabilir Bade? Hem de benim yanımda."

"Bunu ona sormalısın! Bana değil!"

"Ona da sıra gelecek ama o senin kadar rahat kurtulamayacak." Kolumdan çekiştirdi arabaya binmem için. Onu ittim.

"Bütünü göremeyecek kadar körsün."

Delice bir kahkaha attı. Etraftakilerden birkaçının polisi arayalım dediğini duyuyordum.

"Bütünü görmek..." Ellerini iki yana açtı. "Doğru, sevdiğim kadın başka bir adamla bakışırken bütünü görememem çok da anormal olmasa gerek. Ne oldu? Sıkıldın mı benden? Farklı şeyler mi denemek istiyorsun?"

Utanarak etrafıma baktım.
"Her şeye yeterince öz güvenin varken bu konuda kendine haksızlık etmeni anlamıyorum."

"Öz güvenimi zamanında bir kadın bitirdi. O kadın yüzünden hiçbir zaman tam anlamıyla ben olamadım. Ömrüm başka hayatlarda sürüklenip gitti. Sekiz yıllık hayatıma bir evlilik, üç çocuk, bir ölüm, bir cinayet sığdırdım onun yüzünden."