O adam kendini ne sanıyor, anlamıyorum! Herşey düzene oturmuşken sen nerden çıktın şimdi!
Hastanede onu gördüm ve sinirli sinirli bakıp geçtim yanından.
Bu gün hastane çok yoğundu ve nihayet yemek molası geldi. Yemekhaneye erken indim. Masaların hepsi doluydu neredeyse. Bir tane boş masa buldum ve hemen oturdum. Yemeğimi çok fazla yiyemedim çünkü aklımı kurcalayan bir soru var. O da benim gibi davranıyor, işimizde ikimiz de en iyisiyiz, yalnız, sıkıcı, soğukkanlı, eğlenme özürlü... tıpkı benim gibi! Belki de bu adam benim yeryüzündeki tek benzerim.
Derken geldi ve karşıma oturdu, yer kalmamış başka. İkimizde hiç konuşmadık. Sonra aynı anda "Birşeyler konuşabilir miyiz?" dedik. Komik oldu biraz ama... Sonra sustum ve aynı soruyu sormasını bekledim. Sordu da "Bak, sen tıpkı benim gibi davranıyorsun ve bu garip bir şekilde beni mutlu ediyor. Kısacası sen bensin işte!" Donup kaldım. Düşüncelerimiz de aynı. İlk adımı o attı. Sıra bende "Bu akşam bi yemeğe çıkalım mı? Sen hayatımdaki ilk dostumsun. Seni kaçırmam." O da "Tabiki, olur. Biliyor musun, sen de benim ilk dostumsun."
İkimizinde işi bitti ve güzel bir akşam yemeği yedik. Hiç bu kadar güldüğümü hatırlamıyorum. Onun da benimkinden farklı bir geçmişi yok. O da okumak istememiş. Daha sonra yurtdışında okumuş ve buraya gelmiş. Onu dinlerken sanki kendimi dinliyormuş gibi hissediyorum. Sanki karşımda ben oturuyor...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
İlk Tek Ve Son Dostum
Ngẫu nhiênÇok sıradan, sıkıcı bir hayatı olan, soğuk, hırslı ve asla pişman olmayan bir kadının; kendi gibi olan bir adamla olan dostluğunu anlatan bir hikaye...
