Kapana Kısılmış Ruh (2. Kitap)

276- Karambole

Sen gittin

Benim tüm pencerelerim kapalı şimdi

Evimin içi hep havasız

Duvarlarım is, parkelerim kül, odam dumanlı

Güneşliklerim hep camın önünde, gece ve gündüz

Tüllerim, duvara asılı fotoğraflarım, çok eski bir anı gibi sararmış.

Uykularım darmadağın.

Gündüz sekiz, gece dört saat, günün yarısı çalışmadığımda

Nöbetlerimde ise güneş doğmadan uyanır bedenim

Tüm günü geçiririm çalışarak,

kahve ve sigara içerek, ölmeyecek kadar yiyerek

Asla seni düşünmeyerek...

Adın yara içimde herkese anlatırken adını söylerim ama

Seninle konuşurken bir kere bile söylemem

Hayatım diyemem artık tamam ama

Adını bir yabancı gibi yüzüne söylemek öylesine zor ki

Sanırım yıllar geçse beceremem sana adınla seslenmeyi

Ama işte bizden geriye kalan tek şey bu

Ara sıra yapılan satır arası sohbetler

Acı bir tebessümle hatırlanan birkaç kaç güzel anı

Bolca hayal kırıklığı

Önünü göremediğimiz ayrı yollarda ayrı gelecekler...

Hayatımın neresine kadar, ne kadar, ne şekilde yer kaplayacağını bilemem

Gidişinle hangi kapıları kapattın, hangilerini ardına kadar açtın içimde, kestiremem

Aşık olmayı seninle öğrendim, bir başkasına tekrar aşık olabilirim

Yalnızlığı sensizlikte sevdim, arkadaş bile edinmeyebilirim

İhtimaller, gözyaşı artığı hayaller, gelecekten beklentiler,

Yok artık.

Bırak yaşamak için, ölmek için bile bir gram istek taşımıyorum içimde.

Öylesine, karambole, boşa takılan vites misali yokuş aşağı gider gibi,

Çaba harcamadan, gelişine, bir amaç bir hayal veya gelecek umudu için değil,

Sırf ölmediğim için yaşıyorum.