Aklımıza her geleni söylesek her acı çektiğimizi haykırarak bağırsak üzüldüğümüzde kötüyüm desek ne olurdu ?
Bu yolda hayatımıza dair bir şeylerin değişceğini düşünmüyordum sen derdini anlattığında karşındaki seni anlamazdı Sana acırdı ...
sana acıyan vicdanını rahatlatmak ve her gece rahat uykuya dalabilmek için bir süre sana izin verirdi
Ardından boğazına bağlı zinciri tekrara sıkıştırır ve seni kafesine geri tıkardı. Tıkalı kaldığın kafesten çıkmak isterdin her gece her sabah çığlıklar atardın yumruklarını parmaklıklara vurup yardım dilenirdin. Acılarını paylaştığına pişman olurdun çünkü çırılçıplak hissederdin .Havayla temas eden çıplak yaraların seni çırılçıplak bırakırdı . Seni kullanırlardı , insana acılarını , zaaflarını gösterirsen seni sadece kullanırlar .
Bizim çığlıklarımız gözlerimizdeydi . ''KAFESİMİZ EV ,BOĞAZIMIZA BAĞLI ZİNCİR AİLEMİZDİ''
Sessiz çığlıklarımı duyan olmamıştı , kimse beni anlamamıştı anlamak istememişlerdi... 'Sen zaten çocuksun ' öyleydi benim çocukluğum kalbimde kafesteydi hiç büyümemişti .
Yalan söyleme zaman hiçbirşeyi geçirmeyerek sen hala kanadı KOPARILMIŞ O KIZSIN bende kaybolmuştum kalbim yolunu kaybetmişti
YAPAYALNIZDIM...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Acılar gerçektir
Ficção Adolescentedaha önce yazıp birine verdiğim kitabı şimdi tekrar yazıyorum
